22 Haziran  2013  Cumartesi

Gökova Bisiklet Turu 4. Gün

(Kör arkadaşlar için betimleme yapılmıştır)

 

Arkamda yürüme, ben öncün olmayabilirim.

Önümde yürüme, takipçin olmayabilirim.

Yanımda yürü, böylece ikimiz eşit oluruz.

Kızılderili Ute kabilesinden bir deyiş.

 

Başımda kırmızı bandana, beyaz tüy takılı. Kızılderili gibi üstüm çıplak. Gövdem Güneşten yanmış, kırmızı renge büründüm. Aynı Kızılderililer gibiyim.

Sabah uyanıyoruz, Bodrum gibi bir yerde yatıp uyumanın zor olduğunu bu gece öğrendik. Sabah dörde kadar bütün gece bar ve diskolardan gelen gürültülü müzik bizi rahat bir uykudan etti. İnsanlar bu kadar para verip bütün gece böyle gürültüde ( müzik demiyorum ) tatil midir eğlence midir anlayamadığım garip bir yaşam sürdürdüklerine canlı şahit oldum. Yani düşünmeden edemedim sabah sekizde davul zurna ile oralarda dolaşacaksın bak bakalım o zaman ne olacak.

Böyle bir ruh halinde çadırları ve eşyalarımızı topluyoruz. Bu sabah kahvaltı yok. Feribotta kumanya soğuk sandoviç – meyve suyu verecekler. Bu yüzden kahvaltılık bir şeyler alıp bulunduğumuz yerde kahvaltı yapmaya karar verdik. Şafak ve Asaf hoca bakkaldan peynir ekmek domat gibi kahvaltılık bir şeyler almaya gitti, biz de çayı demledik İrfan ile. Sonra hep beraber güzel bir sofra hazırlayıp kahvaltımızı yaptık. Resimde 7 kişiyiz, yerde oturmuşuz. Asaf, ben, Şafak, Ahmet, Mukaddes, Ayşe ve İrfan. Kahvaltılıklar ortada.

Kahvaltıyı yaptıktan sonra feribotun kalkacağı iskeleye doğru hareket ettik. Bisikletleri sırayla feribota bindiriyoruz. Feribotun içi.

Bisikletlerimizi feribotun içine yerleştirip kahve içmek için dışarıya çıkıyoruz, feribotun kalkmasına daha vakit var. Bir kafeye oturup menüye bakıyoruz, ne de olsa bodrumdayız. Menüde makiato var hemen bir tane ısmarlıyorum. Kosova’da kafelerin hepsinde makiato vardı ve her gün bir yada iki tane içiyordum, hem de ucuz 50 cent, burada 2 Euro ( Bodrum Lirası ile 5 Lira ediyor ) . Neyse makiato içmeyi özlemiştim ve içtim. Makiatoyu Şafak Omaç ısmarlıyor sağ olsun.

Feribota biniyoruz ama bisikletler ve arabalarla  zınga zıng doldu, zar zor oturacak yer buluyoruz, bir kısmımız yerde oturuyoruz.

İki dengesiz ayak. İki ayak taban tabana birbirine değiyor. Biri benim, biri İrfan’ın spor ayakkabısı. Bende mavi kısa çorap, İrfan’da siyah kısa çorap var.

Turun en yaşlı iki bisikletçisi emekli hakim Hakkı abi ve Ragıp Özserim.

AN
Bir feribotta, yerde
Oturduk iki kişi,
İnsanlar aktı yanımızdan, kimi göz kırptı,
Kimi tebessüm etti..
Mavi sularda iki koy arasında sularda kayarken…

Mukaddes Akbulut

Mukaddes ile yan yana yerde oturmuş halde. Mukaddes bikinili, benim üzerim çıplak

Mukaddes ile yan yana oturmuş, başlar arkaya çevrilmiş, resmi çeken Sedat Yanturalı’ya dönmüş durumda. Korkuluk demirinde bağlı kocaman bir nazar boncuğu asılı.

Bekir Kocamaz ve Dr Cüneyt Kılıç kamerama yansıyanlar.

Feribot Bodrum dan ayrılıyor. Feribotun arkasından Bodrum’u çekiyorum. Direkte Türk bayrağı dalgalanıyor.

Daha sonra sıcak bastırmaya başlayınca feribotun terasına yukarıya çıktık. Ohhh be dünya varmış, rüzgar bir anda serinletti.

Dostum Şafak ile birlikte resim çekiliyorum. Şafak ta siyah buff, bende kırmızı bandana. İkimizin de saçları uzun. Şafak beyaz atletli. İkimizin de güneş gözlükleri takılı.

İki kusur saat sonra Datça tarafına iskeleye feribot yanaşıyor, iskele inşaat halinde yapımı devam ediyor. Feribottan ilk önce arabalar iniyor, ardından herkes eline gele bir bisikleti alıp karaya çıkarıyor, yoksa kendi bisikletimizi alsak kargaşa ve zaman kaybı olacak, böylece çabucak feribottan iniyoruz. Benim bisikleti alan zorlanmıştır muhtemelen çünkü ön ve arka bagaj dolu ve epey ağırlık var. Herkes bisikletine kavuşunca yola çıkıyoruz ve Datça’ya varıyoruz.

Dünyada iki tane baba var biri ben urimbaba biri de Can Baba (Marlon Brandoyu saymıyoruz, o sadece baba )

Datça da Can Baba’nın bir tarafı müzeye dönüşmüş kahveye varıyoruz. Büyük şairimiz Can Yücel burada yaşamış. Duvarda yağlı boya resmi ve yazılar çerçevelenip asılmış.

Kahvenin pencereleri arasına Can Yücel’in resimleri ve haber yazıları asılmış. Can baba burada yazısı mavi olarak yazılmış büyük harflerle.

Biri denizci asker kıyafetli, biri Can Yücel portresi asılı duvarda. Altında Can Yücel’in imzası.

Burada Can Baba’nın mekanında olunca dostum Şair Fernando Feyyaz Alaçam aklıma geliyor ve hemen arıyorum. Can Babadan bir şiir okumasını istiyorum. O da bana Can Babadan bir şiir fısıldıyor kulağıma.

Flaş

Gök gürültüsünden korkup yamacıma

sokulan sevgilime

Sarıl bana , sarıl , öp , öp , öp beni dedim

Baksana Allah yıldırımlarıyla resmimizi

çekiyor !

Can Yücel

Feyyaz’ın fısıltısı kulağımdan gitmeden Can Yücel’in büstü ve karakalem portresi yanında resim çekiliyorum. Büstün altında, camekanın içinde Can Yücel’in son içtiği yarım kalmış şarap şişesi. Şarap kendi deyimi ile “Köpek Öldüren” Evin şarabı. Şişenin yanında “Can Baba’nın yarım kalan şarabı” yazısı. Şişenin içindeki kırmızı şarap zamanla kurumuş. Çıplak vücudum sıcaktan terlemiş.

Sağ olasın Dostum şiir için.

Bir şeyler içtikten sonra Can Babanın sokağını buluyorum, sokağı takip ederek evine vardım. Bu sokağa Can Yücel Sokak tabelada belirtilmiş. Yanında  yaş üzerine beyaz olarak kazılmış şu yazı var;

“En uzak mesafe ne Afrikadır

Ne Çin

Ne Hindistan

Ne Teyyareler

Ne de Yıldızlar geceleri ışıldayan

En uzak mesafe iki kafa arasındaki

Mesafedir

Birbirini anlamayan”

Can Yücel Sokağı

Resimi Sedat Yanturalı çekiyor.

Can Yücel’in evinin tahta kapısı. Bahçe duvarı taştan örülmüş. Bir sıra düzgün taşlardan kemer olarak örülmüş. Kapıya Can Yücel’in iki portre resmi ve yazılar asılı.

Can babanın evde oturan eşi Güler teyze kapının anahtarını aşağıya atarak bizi eve davet ediyor. Kapıyı açarak içeriye giriyoruz, bahçe çiçek ve ağaçlarla dolu şirin bir ev. Bahçeyi dolaşıp resimler çekiyorum. Mermer kayasının bir yüzeyi düzleştirilip Can Yücel’in bir şiiri yazılmış.

Yaşamayı yaşamak istiyorum, demiştim.

Neylesin ki bu damda bu dem

Ayaklarımla ayaklarımda zincir,

Böyle topal koşmalarla geçiyor günlerim.

Oysa — methetmek gibi olmasın kendimi ama —

Yaşammım benim en güzel şiirim.

Can Yücel

Bir gül dalı şiir yazılı mermerin üzerinde yatay büyümüş.

Beyaz kireç vurulmuş evin duvarı ak, mor çiçek açmış begovil bahçeye ayrı bir ren ve desen katmış.

Can Babanın mezar taşını yobazlar kırmış. Daha fazla zarar görmesin diye mezar taşını evin bahçesine getirmişler. Bahçenin içinde daha güvende.

Tahta tabelada Can Yücel’in mavi boyalı imzası.

Güler teyze terasta oturmuş gelen bisikletçilerle sohbet ediyor. Sundurmanın önünde asmada henüz olgunlaşmamış küçük koruk var.

Can Babanın sevgili eşi Güler Yücel ile sohbet etme şerefine eriştim. Güler teyze sandalyede oturmuş, ben da yanında çömelmiş durumda ona bakıyorum. Duvarda deniz kabukları ile süslenmiş. Kırmızı renkli bir tişört, üzerinde ünlü devrimci Ernesto Che Guevera basılı. Tişört duvarda asılı.

Sohbetimiz bittikten sonra Güler teyze ile vedalaşıp yola çıkıyoruz, bu onu ilk ve son görüşüm. Diğer bisikletçiler gitmiş bile. Datça’dan çıkarken girişteki tabelayı dönüp çekiyorum. Tabelada; Datça, Nüfus : 10000 yazıyor.

Öğle yemeğini Emecik te yiyeceğiz. Datça yarımadası makilik, fazla ağaç yok, yol düz ama gölge de yok etrafta, sanki başka bir ülkeye bisiklet sürüyoruz. Sıcakta pedallıyorum, bol bol su içiyor habire terliyorum. Yolun solunda karpuzcu görüyorum ve duruyorum. Bir karpuz alıp kesiyorum arkadaşlarla yiyip biraz olsun serinliyoruz. İzmir’den Doçent Dr. Sedat Yanturalı geliyor, o da bir karpuz kesiyor ve onu da afiyetle yiyoruz. Karpuz ile doyduk yani.

Resmi Sedat Yanturalı çektiriyor. Sedat ve oğlu ile karpuz yerken.

Karpuzları yedikten sonra yola devam ediyorum. Yemek yiyeceğimiz Emecik köyüne varıyoruz. Gölge bir yerde biraz dinlenip daha sonra yemeğimizi yiyoruz, yemekte meyve olarak karpuz var, onu da yiyorum. Ardından dondurma geliyor soğuk onu da mideme indirip kahveye çay içmeye oturuyoruz. Çay 1 lira orayı işleten kişi kira parasını bisikletçilerden çıkarmaya çalışıyor sanki, pahalı geliyor bize birer duble içtikten sonra bir ağaç altı gölgelik yere oturup kahve yapıyorum. Kahvelerimizi afiyetle içiyoruz. Bu kadar şey yedikten sonra tuvalete zor yetişiyorum. Ardından yola devam ediyoruz.

Yolda karşıma antik bir alanı gösterir tabela çıkıyor. Tabelada yazan Apollon kutsal alanı kahverengi bir zemine yazılmış. Ok işareti ile se sol tarafı belirtiyor.

Sol tarafta sadece temel blok taşları kalmış bir yapının izi var. Üzeri makilik çalılar bitişmiş. Burası Apollon tapınağının temelleri.

İki deniz birbirine yaklaşmış ama kavuşamamış. Koyda yelkenli tekneler demirlemiş. Burası yarımadanın başlangıcı. Dar bir kara parçası ile yarımadaya geçiş yapılıyor. Diğer deniz arkada görünüyor.

Denizden uzaklaştık ve yükseklere çıktık. Yükseklerden tepeleri kaplayan çam ormanı yeşil ve mavi deniz. Manzara güzel. Uzakta dağların siuleti.

O kadar çıktık, daha da çıkacağımız kesin. Önümde dağa çıkan yolu görüyorum.

Yol kıyısında, denizden yüksekte manzaranın resmini çekerken beni de İrfan çekiyor. Önde zakkum çiçekleri açmış.

Üç dengesiz yollarda. Gölgelerimiz toprağa vurmuş durumda bisikletlerimizle birlikte sürerken.

Balıkaşıran tepesine çıktık sonunda. Çıkmaya da değdi. İki denizi; Ege ve Akdeniz’i aynı anda görebilme şansına eriştim. Manzara muhteşem ötesi. Tepeler dağlar yer yer yüksek – alçak sıralanıyor önümde. Sol tarafta Ege denizi, sağ taraf Akdeniz. Buranın rakımı 350 metre. Balıkaşıran denen yer aşağıda görünen en alçak yerde. Buradan kayıkları diğer tarafa aşırtıp durduklarından balıkaşıran demişler. Burası tepenin en yüksek yeri.

Sağ yanım Ege denizi, sol yanım Akdeniz İki tarafım da ayrı denizlerin ortasındayım. Üzerimde sadece kısa pantolon var. Başımda kırmızı bandana ve beyaz tüy takılı. Güneşten yanmış vücudum terden parıldıyor. Kaldırım taşına çıkarak iki kollumu yanlara açıp Ege ve Akdeniz rüzgarlarının karışımını hissediyorum. Beni dostum Şafak Omaç çekiyor. İki deniz ayrı olsa da dost olarak kalacaktır.

Yolda giderken sahilde bir site görüyoruz, denize çok yakın. Buraya denize girip biraz serinliyoruz. İrfan, Yıldız ve Asaf hoca dört kişiyiz, burada karar veriyoruz. Yıldız , İrfan ve ben turun 5. günün de Marmaris’e gitmeyip Bozburun’a doğru devam etmeye karar verdikten sonra yola çıkıp Çubucak orman kampına varıyoruz. Çubucak orman kampı çam ağaçları ile tamamen kaplı. Çam ağaçları deniz ile birleşmiş durumda. Çubucak orman kampı küçük bir koyda, burayı az yüksekten çekiyorum bir poz.

Sık sık mola ve vere vere kampa en son biz varıyoruz. Karanlıkta yemeğin sonunda kalanlarla karnımızı doyurduk. Çadırları kurup eşyalarımızı yerleştirdikten sonra marketten biralarımızı alıp deniz kıyısında sohbet eşliğinde içiyoruz. Burada arkadaşlara kararımızı bildirip Bozburun’a gideceğimizi bildiriyoruz. Yıldız’ın çadırı otomatik kurulan büyük çadırlardan, katlanınca bisiklete sığmayacak kadar büyük olduğundan Burcu Kural’ın çadırını alacak. Uzun sohbetin ardından yatmak için çadırlarımıza çekilip yatıyoruz. Güzel bir gün daha sona erdi. Yarın yeni bir maceraya başlama heyecanı var içimde.

Bu gün yaptığımız yol toplam 96 Kilometre civarı. Bunun 37 Kilometresi deniz yolculuğu. Karadan ise 59 Kilometre

Aşağıda yaptığımız yolun haritası