22 Mayıs 2015 Cuma
(Kör arkadaşlar için betimleme yapılmıştır)
4. Gün
Denizli – Babadağ – Denizli
Biri sana sorarsa;
Sana, beni sorarsa;
Gitti, der misin?
Gittiğimi söyler misin?
Gidiyorum ben sana
Benimle gider misin?
Özdemir Asaf
Öne çıkmış olan görsel, Tarihi taş köprü, tek gözlü kemeri var. Altında coşkunca akan çay. etraf çınar ağaçları ve gölgesi çaya düşmüş.
Bir gün daha gençleşiyorum bu sabah. Neden mi? Dört duvar arasında değilim de ondan. Yani betonarme hapsinde değilim ve çadırda uyumak bana ömür katıyor. Hani derler ya ömrümüzden bir gün daha gitti diye. Ömrümden günler gitmiyor aksine artıyor benim için. Günü yaşadığım için günler kazanç oluyor ve ömrüme ömür katarak artıyor. Her sabah olduğu gibi tembellik hakkımı da kullanıyorum uyandığım yerden. Tembelliğin ömrü uzattığını biliyormuydunuz.? Tembellik ömrü uzatır, hem de tembellik yapan bunun farkına olmaz. Çünkü tembeller ne kadar ömrüm kaldı diye düşünmez. Ne kadar yaşayacağını düşünenler ömrünü çabuk tüketir. Ömür dediğin nedir ki zaten, şunun şurasında göz açıp kapayıncaya kadar. Ama tembellik öyle mi? Yaşam görecelidir, ne yaptığına, nasıl hissettiğine, nasıl yaşadığına bağlıdır. Zaman geçmez bir türlü, zamanı büker, büker lastik gibi uzatır da uzatır. Sonra insan gülmeli hayata, yaşama. Gülmek tüm kötülükleri silip atar yaşamdan. Yaşama kocaman gülümsemeli hatta ara sıra kahkahalarla gülmeli. Zaten gülmenin içinde yaşam saklıdır, aynı gül ağacında olduğu gibi.
Çadırın önünde bir gül ağacı sabahın seherinde bana neler düşündürüyor. Çadırın içinden dışarısını çekiyorum, gül ağacı, yeşil çimenler ve tek katlı bir bina.
Çadırdan çıkıp elimi yüzümü yıkadıktan sonra kahvaltıyı hep beraber yaparak güne neşeli başladık. Artık tura başlamalı, ilk önce adıma yazılmış tabelayı bisikletin gidonuna bağlıyorum. Aslında bu iyi oluyor benim için. İsimleri aklımda tutamadığım için tabelada ismi görünce aklıma gelerek karşımdaki kişiyi isminle hitap ediyorum. Kahramanmaraş’tan kimse katılmadığı için ben Kahramanmaraş’lı olarak festivalin tek katılımcısıyım. Tabelada öyle yazıyor. Tabelada bisiklete binmiş Denizli horozu resmedilmiş.
Pamukkale tenis kulübü tesisleri giriş kapısında katılımcılar toplanmaya başladı.
İzmir den arkadaşım Ayşe Kuş ile pıııırrr diye uçup gitmeden resim çekiliyoruz bisikletlerimizle. Sonra Ayşe’yi kim tutabilir.
İzmir’liler bir araya gelince mahşerin 5 atlısı gibi sıralandık Menemen testisi gibi. Eeee bir farkımız olmalı, ne de olsa İzmir den katılıyoruz. Menemen de İzmir’in bir ilçesi. Menemen testisi de Menemen’in sembolü.
Herkes hazır olunca grup olarak hareket ediyoruz. Şehrin caddelerinden halkı selamlamadan geçmiyoruz. Onlar da bizlere alkış tutarak kutluyorlar. Ana yollardan Denizli belediyesinin önündeki meydana geldik.
Meydanda Denizli’nin sembolü Denizli Horoz heykeli var. Heykeli gören resim çekmeye, çektirmeye başladı.
Denizli Horozunu tek başına anca fırsatını bulup çekebiliyorum. Renkli, parlak seramikten yapılmış dev horoz heykeli. Sanki canlı gibi duruyor güneşin parlak ışıkları altında. Denizli’nin Horozu semboldür ama Denizli de daha çok erkeklik üzerine yorumlanır. Erkek egemen toplumda kadınlara baskı biçiminde ortaya çıkar. Aynı zamanda diğer erkeklere de tehdit biçimindedir. Kümesindeki tavuklara yan gözle bakamazsın yoksa tepene horoz gibi biner. Aynı Atasözünde olduğu gibi ” Her horoz kendi çöplüğünde öter ” Hem de güzel öter. Başka çöplükte sus pus olur, o çöplüğün horozunu dinler sadece.
Tellidir yavrum anam tellidir tellidir amman
Denizli’nin horozları bellidir
Ötüver de gül ibiğim bir yol ötüver
Geniş olan gam zamanı değildir
Asmam çardaktan Suyu bardaktan
Bir yol öpüverde gocman gız
İliman yanaktan amanın iliman yanaktan
Telli gelin tüllü gelin geliyor geliyor amman
Ganat açmış tüylerini beliyor
Ötüver de gül ibiğim bir yol ötüver
Telli gelin tasasından ölüyor
Asmam yıkıldı Suyu sıkıldı
Bugün goca gızı görmedim
Canım sıkıldı amanın canım sıkıldı
Özay Gönlüm
Denizli horozunu çekiyorum olduğu gibi, kimse olmadan.
Madem herkes resim çektiriyor bizde çektirelim bakalım nasıl olacak yoldaşım Ferdi, nam-ı diğer Ferdimen, kahramanımız. Uçmayan kahramanım ile beraber. Gerçi ikimiz de horozluk taslamadığımız için öyle çöplükte öten horozları dinlemeyiz. İstedikleri kadar ötebilirler. Bütün çöplükler bizim nasıl olsa.
Kendi memleketinde misafiri olmasak da festivale katılan Gülhan Etiler ile bir resim çekiliyorum.
Derken herkes toplanıyor ve hatıra resmi çekiliyoruz tüm katılımcılar ile birlikte Denizli horozunun önünde.
İzmir katılımcıları Ayşe Kuş ve Gönül – Bülent Karadağ çifti ile birlikte resmediyoruz. Hazır fırsatını yakalamışız.
Belediye başkanı turun başlangıç işaretini verdikten sonra tur başlıyor. Başlıyor başlamasına da tırmanış ile başlıyor. Önde giden bisikletliler.
İlk zamanlarda önlerdeyim, normal tempoda gidiyoruz. Şehir içinde pek resim çekilecek manzara olmadığı için grupla beraberim en önde. Önden arkamdakileri elçek resim çekiyorum.
Karlı dağlar uzakta heybetli görünümü ile beni cezbediyor. Ellerimi uzatıyorum karlı tepelere, ellerim üşümüyor. Sadece okşuyorum, elbet bir gün ellerimle dokunacağım yaz günü soğuk karlara.
Sonunda şehrin son beton binaları, buradan sonra tabiatın koynundayım. Buralara geç gelen baharın kokularını içime çekerek tur yapacağım.
Şehirden çıktıktan sonra sertleşen yokuşlar terletmeye başladı. Yokuşlar bıktırmadan ilk molayı veriyoruz bir işletmede. Daha bir şey ısmarlamadan Yavuz Öge hemen bir kahve ısmarlıyor. Masada oturup beraber içiyoruz kahvemizi.
Hamak olunca fırsatı değerlendiririm. Tembelliğin en iyi aracı hamaktır dostlar. Neden mi? Hamak ağaçların gövdesine bağlandıklarından her daim gölgede olursun. Büyük gözlü file biçiminde olduğundan her tarafından hava alırsın. Sonra sallanırken kendi Meltem rüzgarını da oluşturursun. Her sallanışta rüzgar üzerinden geçerken tatlı hayaller kurarsın. Örneğin gözlerini kapatınca sanki gökyüzüne kanat açmış bir kuş gibisindir. Özgür ruhunu rüzgar okşarken altındaki dağlar, ovalar, nehirler, göller akıp gider. Rüzgar uzaklara götürür sınır tanımadan. Hasretini çektiklerini, sevdiklerini görürsün. Aşkı yaşarsın gözlerin kapalı. Uzaklar yakın olur, yakınlar uzak. Dünyanın derdi umurunda olmaz gözlerin kapalı. Hamakta uzanmış olarak çekiliyorum.
Dağların eteklerinde bir çok köy kurulmuş. Altındere köyü de bunlardan biri. Tabelada; Altındere, Nüfus 593, Rakım 800 yazılmış.
Bir köyden diğer köyü görebiliyorsun, yakın görünüyor ama yol kıvrımlı olduğu için pek te yakın sayılmaz. Ama şirin köy bizim köyümüz sayılır. Gitmesek te görmesek te o köy bizim köyümüzdür. Gerçi köyden geçeceğiz kokusunu içimize çekerek.
Vadiler, dibinde akan çay nehre, özlemini çektiği, hasretle denize kavuşmaya gidiyor usulcacık. Dere kıyılarında, yamaçlarda meyve bahçeleri, kolay yetişen kavak ağacı. Vadi derinlemesine ovaya kadar uzanıyor.
Vadinin dibinden tepelere doğru kıvrımlı yol ne de güzel görünüyor buradan. Böyle yollar nedense beni cezbediyor. Uzaktan tümünü görebiliyorum. Bir de o yolda olmak vardı, yolun sonu belli değil kıvrımlarından. Merakla, sabırla her dönemeçten sonra yeni bir dönemeç gelince daha da heyecanla pedala basıyorsun. Her kıvrımda durup bir nefes almak, kuruyan boğazına bir yudum su. Derken zirveye varmışsın, bunu bir zafer olarak değil de varmanın mutluluğunu esen rüzgarda hissediyorsun ya işte bütün mesele burada.
İlk başlarda önlerde gittikten sonra, manzara ve çevrenin bahar dokusu içinde bulunca bahar kokusunu durup içime çekip resme kaydetmek epey geride kalmama neden oluyor. İlk defa gördüğüm yerlerin büyüsüyle hareket ettiğimden önlerde olmanın bir anlamını göremiyorum. Nasıl olsa sonunda varıyorum ya bu bana yeter. Grup yine su ve dondurma molası vermiş. Denizli’ye özgü kasede dondurma, üzerine irmik helvası. Değişik bir tat. Helva ile güzel yeniyor, hoşuma gitti. Ağaçların altında bisikletliler mola vermiş.
Dağlar, yüce dağlar. Başı dumanlı karlı dağlar. Dağlara doğru giden bu yol beni götürür mü? Bilinmez ki. Gitmek gerek yolda. Gitmesen varamazsın. Vadinin kıvrımlarında dağın zirvesi Babadağ muhteşem görünüyor tüm azametiyle. Karlı yamaçtan kopup gelen serin rüzgar çam kokusuyla beraber henüz havaya tam karışmamış oksijen beni mest ediyor. Durup manzara ile bu temiz havayı ciğerlerime soluyorum baharın çam kokularıyla. Hıııımmm mis.
Ova tarafı puslu ve ardındaki Aydın dağları hayalet görünümünde.
Ova tarafındaki manzara, küçük tepeler.
Solda, aşağıda bir köy görünüyor.
İki mahalleli bir köy, birisi aşağı mahalle, diğeri yukarı mahalle. Böyle durumlarda mahalleler arasında çekişmeler olma olasılığı yüksektir. “Nerde oturuyorsun? Aşağı mahallede. Vay sen bizden değilsin” diye aşağılarlar. Böylece çekişmeler başlar ve çocuklar mahalle savaşı bile yaparlar. Benim çocukluğumda vardı mahalle savaşları. Ara sıra dayak atardık, dayak yerdik. Çocukluk işte ne yaparsın.
Babadağ’ın girişinde Yavuz Öge dokuma tezgahı olan bir evin önünde durdurdu. Evin giriş katı dokuma tezgahları ile atölyeye çevrilmiş durumda. Makineler vızır vızır çalışıyor. Eski tip makine de bez dokunmakta.
Yeni tip makine de bez dokuyor. Geçim kaynağının ana birimi dokuma ve her evde küçük büyük dokuma tezgahları ile geçimlerini sağlamakta.
Değişik dokuma tezgahı.
Babadağ ilçesinde bazı yamaçlarda toprak kayması olduğundan evler boşaltılmış. Boşaltılan evlerin bir kısmı yıkılarak moloz durumunda. Üzücü bir durum ama toprak kayınca oturmak tehlikeli.
Evlerin ve caminin şakülü kaçmış durumda.
Babadağ kasabanın merkezindeyiz. Belediye bizleri ağırlayacak meydanda.
Bisikletleri park ediyoruz meydanın bir kenarına. Kasaba bizim gelmemizle birlikte hareketlendi.
İki güzel yan yana, Mersin den Zerrin Aslantaş ve Gülhan Etiler. Zerrin Bizleri Mersin bisiklet festivaline davet ediyor. Bakalım, kısmet diyoruz.
Belediye binası içinde yemeğimizi afiyetle yedikten sonra elmaları da merdivenlerde oturup kütür kütür yiyoruz Gülhan Etiler ile birlikte.
Köyün genç öğrencileri halk dansları gösterisi başladı. Yöresel kıyafetleri göz kamaştırıyor.
Kızlar ve Efeler bizlere zeybek oyunları oynamaya başladı.
Efelerle birlikte bir resim çekiliyoruz. Gülhan, ben, Ferdi ve Efe çocuklar, Sağda yerel kıyafet giymiş kız çocukları.
Efe olmayan çocukları da önemsiyorum. Tatlı çocuklar, masum, temiz. Geleceğimiz. Çömelmiş durumda çocuklarla resim çekiliyoruz.
Zeybek oyunları bizleri mest ediyor, minik yürekleriyle oynamaktalar.
Pembe beyaz renkli çiçekler çıkıyor meydana . Sanki gül bahçesinde güller dans ediyor. En sonunda çocuklarla birlikte bizler de aralarına girip Harmandalı oynuyoruz. Herkes bizi izliyor Harmandalı oynarken, ortalık şenlendi birden bire.
Gösteri bitiminde Babadağ dan ayrılıyoruz. Beydağ biraz aşağıda olduğundan ilk başta tırmanış var, sonrasında sadece inişe geçeceğiz.
Baharı karşılayan en önemli görüntü koyunların yeni doğmuş kuzularıyla bayırlarda otlaması.
Başında çoban değneğine yaslanmış sürünün otlamasını sağlıyor. Uzaktan bizleri görünce el selamını veriyorum. Selamımı alıp o da el selamı yolluyor. Çoban bütün gün otlayan koyunlardan başka bir şey görmediğinden el selamı hoşuna gidiyor. Nasıl olursa olsun selam verip selam almak insanların birbirini önemsediğini belirtir.
Millet dere kenarında mola vermiş. Dere dibinde çınarlar kaplamış gölge yapıyor akan sulara.
Kemerli köprü altından sular üstünden arabalar geçip gitmekte sürekli olarak. Pedal çevirmekten yorgun düşmüş pistonlar çınarların gölgesi altında akan soğuk sularda soğutmek gerek. Tek gözlü kemer, altından akan çat ve çınar ağaçları. Bu resmi öne çıkan görsel olarak seçiyorum.
Dağlardan eriyip gelen kar suları pistonları soğutuyor. Pistonlar et ve kemikten olduğu için soğuk su kılcal damarları harekete geçirerek kaslarda biriken toksinleri bir an önce atarak yorgunluğu gideriyor. Su iyi geldi doğrusu.
Yanıma bir kuş daha geliyor tırnakları kırmızı ojeli. O da pistonlarını soğutmaya çalışıyor benim gibi.
Pistonlar soğuduktan sonra yola çıkarak kısa sürede Denizli’ye indik.
Hep iniş olunca kamp alanına çar çabuk geldik. Terledik haliyle o yokuşları çıkmaktan. Duş almak gerek, tesislerde sıcak duş var ama elektrikli şohben sık sık sigorta attırıyor ve duş sırası kalabalık. Zaten sıcak duş almaya da gerek yok. Çim sahayı suladıkları kalın hortum ile soğuk duş alıyorum. Ohh mis gibi soğuk su iyi geliyor yorulmuş bedenime. Aynı zamanda terli formayı da yıkayıp terden arındırıyorum. Kurulanıp pantolon ceket giydim. Buralarda geceleri serin olur, kendimi korumam gerek. Akşam yemeğinden sonra saz – gitar ile türkülerle coşuyoruz ev yapımı nefis şarap ile. Türkü söylemek gerek harika dostlarla. Gecenin ilerleyen saatlerine kadar eğlencemiz devam etti. Uyku kapı ardına gelince herkese iyi geceler dileklerimle çadırıma çekilerek hemen yatıyorum.
Bu gün yaklaşık 76 Kilometre kadar yol yaptık.
Aşağıda yaptığımız yolun haritası
