12. Gün 13 Eylül 2013 Cuma

Sarpdere – Demirköy – İğneada

(Kör arkadaşlar için betimleme yapılmıştır)

 

“Hala tuzlu akar kanım

İstridyelerin kestiği yerden

Neydi o deli gibi gidişimiz

Bembeyaz köpüklere, açıklara ! “

bir garip Orhan Veli

 

Öne çıkmış olan görsel, kayın ormanı, kalın gövdeli kayın ağacının bir tarafı kesilmiş. Kesilen tarafa oturmuş durumda, sırtımı kayın ağacına dayalı. Koltukta oturur gibi ormanı dinliyorum. Can’ın bisikleti park halinde.

Gece hafif yağmur atıştırsa da öyle ıslanacak kadar yağmadı, sadece bir kaç damla diyelim. Hava açmış durumda. Güzel bir güne uyanıyorum, artık çadıra hayatına iyice alıştım. Evin izole ortamı dışında olduğumuzdan sabahları erkenden uykum açılıyor. Telefonumun alarmını beklemeye başlıyorum çadırın içinde. Alarm çaldıktan sonra çadırdan çıkıp toparlanmaya başlıyorum. Bu bana sıradan olmaya başladı. İlk önce tüm eşyalarımı çarçabuk toplayıp bisiklete yükleyerek hazır hale getiriyorum. Ardından sabah kahvaltısını kahvede bir güzel yapıyoruz Can ile birlikte. Kula köyünde aldığımız bal hakikatten harika imiş, Yaşlı amcadan Tanrı razı gelsin.

Bu güne daha bir sevinçle başlıyorum, çünkü bu gün sonunda hayalimdeki hedefe ulaşacaktım; İğneada! Türkiye’nin kuzey batısındaki en uç noktayı görmenin heyecanı içimi kapladı. Ayrıca gezgin Rahman Karataş bana harita üzerinde yol çizerken Dupnisa mağarasına uğrayın mutlaka diye tembih etmişti. Bulunduğumuz Sarpdere köyü mağaraya en yakın olan köydü. Köyde gecelememizin nedeni de Dupnisa mağarasına en yakın köy olması. Mağaraya 5 km var, kahvaltıdan sonra mağarayı görmeye gidiyoruz. Bakalım nasıl bir yer, bilinmez… Sola işaret eden tabelada; Dupnisa mağarası 5 yazıyor.

Yol yokuş aşağı, pedal çevirmeden gidiyoruz. Bunun çıkışı olacak elbette, ama bana vız gelir artık yokuşlar. Çünkü yokuşlarda daha çok düşüncelere dalarak yavaş yavaş çıkarak bir bakmışım zirvedeyim. Bir de etrafımı daha çok izliyorum. Saatte 5 km hız çok yavaş olduğundan, ağaçları, çiçekleri, kuşların değişik melodilerini duymak yokuşu hissettirmiyor sanki. Ama daha çok derin düşüncelere dalıyorum genellikle, ne de olsa düşünen hayvanlarız. Yonun etrafı tarlalar sararmış durumda. Can önde gidiyor.

Ormanlar yine canlılığını koruyor, şimdiye kadar duymadığım kuş seslerini buralarda etrafımda temiz oksijeni içime derin derin çekerek dinlemek bir başka haz veriyor. Kayın ağaçlarının uzun gövdeleri ormanı oluşturmuş.

Vadinin dibine iniyorum, çay şırıl şırıl akmakta. Kuş seslerine su sesi de karışınca orkestra zenginleşiyor birden bire. İniş bitti yolun yarısına geldik, bundan sonra çıkış var sanırım. Önümüzde köprü var, karşıya geçeceğiz.

Çay, güneşin ışımasıyla ağaçların resmini, sakince akan suyun yüzeyine yansıması içimin kıpraşmasına neden oluyor. İçimde bu suya karışmak geçiyor ama bilmediğim bir mağara var o beni bekliyor. Sadece resmini çekerek yolumuza devam ediyorum.

Köprü beton künkler yan yana dizilerek, üzerine beton dökülüp araçların üstten, suların künk içinden geçmesi sağlanmış. Bisikletim KUZ ve Can köprünün üzerinde.

Güneşin ilk ışıkları ağaçların üst kısımlarına vuruyor. Yol neredeyse ağaçlarla kaplanacak. Solda kesilmiş tomruk duvarı. Can ileride gidiyor ormanın derinliklerine.

DUPNİSA mağarası herhalde ünlü bir mağara ki yolda tabelalarla mağaraya kadar götürüyor.

Geyik resmi görerek resmini çekiyorum, boynuzlarına ilginç şekiller çizilmiş. Bu ilgimi çekiyor. Tabelada geyik başı, boynuzları.

Bölgede turizm geliştirilmesi projesi var, yürüyüş parkurları mevcut, İrfan Özden dengesizini buraya getirmek lazım. Acayip dağcı ve yürüyüşçüdür. Tabelada ayrıca burada yaşayan ve güzel melodilerini yol boyunca dinlediğim kuşların resimleri var.

 

Mağaraya yaklaşıyoruz, bir açıklığa geldik. Orman etrafı sarmış durumda.

Dupnisa mağarasının tabelasını okunacak bir yakınlıkta resmini çekiyorum. Tabelada yazanlar;

DUPNİSA MAĞARASI

Mağaralar yeraltı sularının karstik özellikteki kireç taşlarının eritmesiyle oluşmuş küçük – büyük yeraltı boşluklarıdır. Jura (160 milyon yıl) yaşlı kireç taşlarının içerisinde açılan bu mağara oluşum yaşı Pliyosen 3(3 – 4 milyon yıl) dır. Dupnisa mağara sistemi 2 mağaradan oluşur. Üstteki mağara Kuru Mağara, alttaki ise Sulu Mağara veya Dupnisa Mağarası olarak bilinir Bu iki mağara birbiriyle bağlantılı olup ikisi arasında 30 m. kot farkı bulunmaktadır. Kuru Mağara 900 m. Sulu Mağara 1700 m olmak üzere toplam uzunluğu 2600 m. olup Kuru Mağara sarkıt, dikit, sütun, damlataş yönüyle Sulu Mağaraya göre daha zengindir. Sulu Mağaranın girişinde karstik olarak oluşmuş bir kemer yer almaktadır. Ortalama sıcaklık kuru mağarada 17 °C. sulu mağara ise 10 °C dir. Sulu Mağaradaki bu oluşumlar halen devam etmektedir.

Mağaraya giriş ücretli, bir güvenlik görevlisi var. Giriş biletlerini alıp mağaraya doğru gidiyoruz. Bisikletleri kabinin yanına bırakıyoruz, bekçiye emanet olarak. Bir kişi daha gelince Jeneratörü çalıştırıyor bekçi. Burada elektrik yok, mağaranın içi jeneratörden aydınlanıyor bunu anlıyorum mağaraya girmeden. Bilette yazanlar; T:C: Kırklareli il özel idaresi Seri A No 034893 DUPNİSA MAĞARASI Giriş bileti 3 TL Dupnisa mağarasına hoş geldiniz, Çevremizi temiz tutalım ve koruyalım

Giriş 6 Lira olunca iki tane 3 Liralık bilet kesiyor görevli.

Mağara azıcık yukarıda, sabah yürüyüşümüzü taze oksijen üreten ağaçların arasından küçük bir dere yatağından yukarı doğru patikadan tırmanarak ilerliyoruz. Can patikada yürüyor.

Can bu kez beni çekiyor patikada yürürken.

Ve sonunda mağarayı gösteren tabela karışıma çıkıyor. Tabela geniş gövdesi olan ağaca çakılmış. Bakalım bu ünlü mağarada neler göreceğiz. Dupnisa Bulgarca da delik  demek. Mağaranın 3 girişi var. Biri normal aşağıda, biri tepede, biride suyun içinde.

Henüz mağaranın içine gelmeden önce kayalardan meydana gelmiş doğal bir kemer var. İlginç bir yapı oluşturmuş mağara önüne. Sanki büyük bir zafer kazanılmış ta mağaranın girişine zafer takı yapılmış gibi.

Nihayet mağaranın girişine varıyoruz. Mağaranın girişi bana pek bir dar geldi nedense. Girelim bakalım nasıl bir sürpriz bekliyor bizleri. Mağara girişi demir parmaklıklarla kapatılmış. Kapıdan içeriye girmeden önce bir poz çekiliyorum. Mağara girişi üçgen.

Hadi deyip dalıyoruz mağaranın içine. Cep telefonumun kamerasından çekebildiğim kadar iyi çekmeye çalışıyorum. Kimi yerde flaşlı çekim, kimi yerde aydınlatmaların loş ışıklarında flaşsız resimler çekerek yürüyorum. Mağara gerçekten harika imiş, her tarafı sarkıtlar ve dikitlerle dolu. Nereden bakarsan değişik şekillerle karşılaşıyorum. Binlerce değişik poz çıkıyor karşıma, hangisini çekeceğimi şaşırıyorum. Ama sizlere en güzellerini çekip burada yayınlıyorum. Başka bir ortamda henüz paylaşmadım resimleri. İlk defa sizler bu doğal güzelliklere bakıyorsunuz sevgili okuyucularım, çünkü buna layıksınız. İyi seyirler dilerim. Duvar suların tortusu ile kaplı, tabanda su var.

Sulu mağaranın girişi olmalı, çünkü az da olsa su çıkıyor kayaların yarıklarından.

Duvarda akmış olan suların meydana getirdiği şekilleri tarif etmek imkansız. Sanki perde kıvrımı gibi.

Dar bir geçitten mağaranın diğer yanı aydınlatıldığı için görebiliyorum. Geçit yatay şekilde.

Kayaların bazı bölümü sert granit ve burada herhangi bir sarkıt oluşmamış. Dibini kumlu toprak kaplamış

Yürüdükçe karşıma sarkıt ve dikitler türlü şekillerde karşıma çıkıyor. Bu doğal oluşumları izlemek harika.

Değişik sarkıt, dikitler.

Sarkıt ve dikit samanla birleşip sütun olmuş tavandan zemine kadar.

Sarkıt ve dikitin birleşip sütün olduğu yerde kendi resmimizi de çekelim diyerek ilk önce Can’ın resmini çekiyorum. Can yere oturmuş durumda.

Ardından Can benim pardon Mağara Adamının resmini çekiyor. Nerden gördüyse resim çektiğimizi, hemen gelip Mağara Adamı kadraja giriyor. Bir anda ortaya çıktı. (Üzerimde sadece şort pantolon var. Üzerim çıplak ve saçlarım salınık, tıpkı mağara adamı gibiyim) Sarkıt ve dikitlerin içinde poz veriyorum.

Tekrar mağarada resimle çeke çeke gidiyoruz. Her taraftan sular damlıyor ve ilginç sarkıt ve dikitleri binlerce yılda oluşturup bize görsel şölen meydana getiriyor. Aydınlatma da iyi yerlere konumlandırarak direk yada endirek biçimde bu güzellikleri bizim görmemizi sağlamış oluyor. Yoksa içerisi karanlık. Bu karanlıkta yarasalar dibimizden geçerek uçuyorlar. Kanatlarının rüzgarını hissediyorum, o kadar yakın uçuyorlar. Belki de bizleri yakından tanımak istiyorlardır bilinmez. Görmüyorlar ama karanlıkta hızlı uçarak radar sistemi ile mükemmel manevralar yapıyor yarasalar. Eh resimlerini çekemesem de yarasaları etrafımda uçtuklarını hissedebiliyorum, bu çok güzel. Mağarayı birlikte geziyoruz yarasalarla. Sarkıt ve dikitler.

Yukarıdan kademe kademe sarkıtlar katlar oluşturmuş aşağıya kadar.

Tavanda oluşmuş küçük sarkıtlar, rengi beyaza yakın krem renginde.

Bir sarkıt dikit ile birleşmiş. Bir sarkıt ise boyu kısa, onbinlerce yıl damlaması gerek dikite kavuşması için.

Sarkıt ve dikit birleşip sütun olmuş, duvarda traverten oluşmuş durumda.

Burada ise beyaz travertenler aşağıya kadar oluşmuş.

Değişik şekilde sarkıtlar.

Duvarlar da kireç taşı oluşarak beyaza bürümüş.

Mağara 900 metre uzunluğunda, yukarıya doğru çıkıyor. Sonunda mağaranın tepesine çıkıyoruz ve ağzı açık. Güneş göründü, mağara burada bitiyor. Merdivenlerin kıyısında demir korkuluklar var.

Mağara ağzında ağaç çıkıp Güneşin aydınlığına doğru gövdesini uzatmış. Ben de ağacın yanında, merdivenlerde poz veriyorum. Cam beni çekiyor.

Epey yürüyüş yaptık, biraz dinlendikten sonra inişe geçiyoruz Can ile birlikte. Can merdivenlerden inerken.

Mağaranın girişinde pırıl pırıl akan su o kadar berrak ki insanı sarhoş ediyor adeta. Sizlere bunu gösterebilmek için değişik yerlerden görüntüler çekmeye çalışıyorum. Suyun içine vuran ışık çakıl taşlarından yansıyıp ayrı bir güzellik sunuyor bizlere. Sanki cennet mağarasındayım. Seyretmeye doyamıyorum bu güzellikleri. İnsanlar yaşamdan bunaldıklarında gelip bu mağaranı sunduğu güzelliklere kendini bırakıp sakinleşebilir bence. Doğal sağaltım yeri adeta. Kendimi 900 yaş gençleşmiş hissediyorum. Dupnisa mağarasını gezmemizi isteyen gezgin Rahman Karataş’a teşekkür ederim.

İyi ki önerdi. Bir de bu suda yıkanmak isterdim ama kıyamadım bu güzelliğe. Duvarlar beyaz kireç taşı ile kaplanmış, bir karış derinlikte su çakıl taşları üstünde akıyor.

Mağaradan çıkan su kendine kanal oluşturup dışarı akıyor. Su lamba ışıkları altında berrak ve temiz, duvarlar ıslak ve parlak beyaz.

Hayal dünyası mağaradan çıkıp doğanın kucağına kendimizi bırakıyorum. Sabah güzel bir ortamda harika bir zaman geçirdik görsel olarak. Resimlerin çekilme saatine göre mağaraya 09:24 te girip 09:52 de çıkmışız. 34 dakika da mağarayı dolaştık. Dışarısı duvar biçiminde yüksek kayalıklı kanyon dibinde akan çayın içinden gideceğiz bisikletlerimize doğru.

Dere yatağında çınar ağaçları ve ortak olan kayın ağaçları uzun gövdeleri ile Güneş ışıklarına kavuşmaya çalışıyorlar.

Doğal kemere geldik, içinden geçeceğiz.

Bisikletlerin olduğu yere gelip park etiğimiz bisikletleri alarak yola çıktık. Geldiğimiz yolu tekrar çıkmaya başladık. Ormanın içinde ilerliyoruz, ilginç ağaçlara denk geliyorum. Yan yana çıkmış iki kayın ağacının birini kesilmiş, oturmalık sandalye olunca burada bir müddet sırtımızı dayayıp dinleniyoruz. Can’ı doğal sandalyede otururken çekiyorum.

Bu kez ben oturup poz veriyorum doğal sandalyede. Otururken ormanı dinliyorum gözlerimi kapatarak, hem belim biraz kendine geliyor hem de ruhum ormanın sesiyle dinginleşiyor. Bisiklet üstünde sırtımı dayayacak bir yer olmadığından sırtımı ağaca dayamak pek te güzel oluyor. Yaşıyorum anı…  Can’ın bisikleti de yanda. Bu resmi öne çıkan görsel olarak seçiyorum.

Bu güzel ormanda insanların çevreye bıraktıkları plastik şişeleri görünce dayanamayıp önüme geleni toplamaya başladım. Hele resimde gördüğünü gidona taktığım 10 litrelik bir damacana. İnsan nasıl kıyar bu doğaya bilmem ki?

Ormanın dibinde açılmış tarlada buğday ekilmiş. Buğdaylar sararmış ama henüz biçilmemiş.

Sarpdere köyüne vardık, kaldığımız yerden yola devam ediyoruz. Bu günkü hedefimiz Demirköy – İğneada. Sarpdere köy tabelası ve alın duvarı ve çatısının yarısı dökülmüş briket ev.

Köyün ilkokulu, öğrencisi az olunca terkedilmiş okul. Köylerde çocuk kalmamış sanki, okuyacak çocuk bulmak zor. Böyle olunca taşımalı sisteme geçilmiş, Yalnız okulu böyle görünce içim sızlıyor nedense. Çocuk sesi olmadığı zaman boşluğa düşmüş gibi geliyor bana. Şimdiye kadar geçtiğimiz bütün köylerde aynı manzara, okullar kapanmış. Bence burada çocuklar okumalı, bir çok öğretmen açıkta bekliyor. Hem öğretmenlere iş olanağı hem de çalışan öğretmenlerin kalabalık sınıflardan kurtarıp yükü azaltılmış olurdu. Öğretmenler öğrencilerle daha iyi ilgilenir ve öğrencilerin içindeki cevherler ortaya çıkardı. Kalabalık sınıflarda çocukların cevheri ortaya çıkmıyor maalesef. Şanslı olan bir kaçı hariç. Sadece kuş sesleri okulun bahçesinde duyuluyor, ama kuşların sesi bile hüzünlü… çocuk sesi olmadan…. Beş pencereli, bir kapılı tek katlı okul binası. Bahçede Atatürk büstü kaidenin üzerinde.

Yol kıyılarında hazineler var, ben de hazineleri toplayıp yoluma devam ediyorum. Hazine dediğim yol kıyısına gelişigüzel atılmış plastik şişeler. Plastik şişeler yolu çirkinleştiriyor.

Nedense her yol ayrımında  köy tabelalarını görmek mümkün. Hangi köye gideceğimizi, kaç km kalmış her bir tabelada yazıyor. Kolay kolay kaybolmazsın buralar da. Yolumuz Demirköy yolu, Fatih Sultan Mehmet Ünlü topları Demirköy de döktürmüş. Sola; Gökyaka 2, sağa; Balaban 9, Sola; Yiğitbaşı 13, Demirköy; 19 yazılmış alt alta.

Çeşme görünce kısa molalar vermeden geçmiyoruz, ne de olsa suları devamlı olarak tazeliyorum. Biraz da dinlenip enerjimizi depoluyoruz Can ile birlikte. Çeşmeyi yaptıran krom boruyu yandan çıkarmış. Açma kapama musluğu yok. Çeşme devamlı akıyor, su bol nasıl olsa. Musluk olmaması bence çok iyi. Yolda topladığım plastik şişeleri arabanın penceresinden atan, çeşmeye de zarar verme olasılığının yüksek olduğunun belirtisi olarak görüyorum. Çeşmeyi yaptırana dualarımı edip minnetimi su içerek veriyorum. İç duvara, mermerde yazılanlar; Hacı Muşka Suliç Hayratı 2002 Oğlu Şakir Bilir tarafından yaptırılmıştır.

Ben sularımı doldururken Can da beni bekliyor. Yol kavşağındayız. Bisikletlerimiz park halinde.

Ormandaki ağaçlar giderek sıklaşıyor, yol da sessiz. Araba pek geçmiyor, o yüzden aheste aheste gidiyorum. Ağaçlar neredeyse yolu kaplayacak.

Sağ tarafımda Çay akıyor, çayın kıyısında inek sürüsü var. İneklerin kimisi suyun içinde susuzluğunu gideriyor. Kimi otlamaktan yorulmuş dinleniyor geviş getirerek.

Ağaçların arasından son anda bir köprü görüyorum. Hemen durup resmini çekiyorum. Eski köprü olsa gerek. Köprü kalın kütüklerden yapılmış, kütükler gürgen. Gürgen ağaçlarının sağlam ve dayanıklı olduğunu bilirim. Isıya ve suya, aynı zamanda iklim şartlarına dayanıklı bir ağaçtır. Kendim bilirim gürgene çivi çakarken demir çividen yongalar çıktığını görünce hayretler içinde kalmıştım. Bir kaç çivi eğrilmeden çakamazsın gürgene. Asfalt yol yapılmadan önce ağaç köprü kullanılıyormuş.

Yolun tadına doyamıyorum. Her taraf yeşil, gökyüzü mavi, pamuk bulutlar. Bulutlar derken biraz büyük mü ne? Uzun süredir hiç bir şeyden haberdar değilim. Bu günün, yarının yağıp yağmayacağını bile kestiremiyorum. Zaten önemi de yok benim için, nasıl olsa yoldayız. Yolda olmak bana yetiyor, yağmur yağsa ıslanırım en azından bir duş olur benim için. Sonrada kururum olur biter, dert etmeye değmez.

Hazinem giderek çoğalıyor gördüğünüz gibi. Aslında poşete doldurup çöp olan yere taşımak daha iyi olurdu. Böyle şimdilik idare ediyorum. Yalnız böyle plastik şişeleri toplayacağım derken İğneada’ya geç girebilirim. Zaman kaybediyorum yolda, ama ne yapayım dayanamıyorum ormanın kirlenmesine. Ön bagajdaki çantaların üstü pet şişe dolu.

Yol kıyısındaki böğürtlenlerin tadına bakmadan geçmiyorum. Böğürtlenler İzmir de ki gibi küçük değil,  buradakiler daha iri. Havaların sert geçmesi ve karlı kış günlerinin olması böğürtlenlerin iri olmasına neden oluyor. Çünkü böğürtlenler ayılar için ve ayılar kış uykusuna yatabilmesi için çok iyi beslenmeleri gerek. Tabi ki diğer canlılar için de geçerli bu durum.

Küçük bir çay yatağı, çayda sular şırıl şırıl akıyor. Kenarları ağaçlarla kaplı.

Küçük köylerden geçiyoruz Sanki mahallenin bir sokağından geçiyormuşum gibi. Çok az ev görüyorum. Gündüz köylüler işinde gücünde olduğu için kahveler kapalı. Biz de durup çay içemediğimize göre köyü durmadan geçiyoruz. Balaban köy tabelasını çekiyorum.

İğneada’ya pek bir yolumuz kalmamış 34 km kadar. Sola; Demirköy 10, İğneada 34, Sağa Pınarhisar 38 olarak tabelalara yazılmış.

Meşe ağacının tabelasını görünce resmini çekiyorum. Meşeler değerli ülkemiz için. Anlamadığım bir şey dikkatimi çekiyor, müdürlük neden İstanbul da? Kırklareli’ndeyiz. Sarı tabelada; 293 U.K. Meşe (Quercus Cersis) Tohum Meşceresi Bölge Müd. : İstanbul, İşletme şef. : İstihkamtepe, Genel alanı : 44,0 Ha., Seçim yılı : 1984, İşlt. Müd. : Demirköy, Bölme no : 132, Nüve alanı 3,00 Ha. Rakım : 450 mt

Ormancılar ormanın içinden yaşı gelmiş ağaçları keserek hem kereste olarak faydalanıyoruz hem de ormanın içinde genç ağaçların yetişmesine yer açıyorlar. Bilinçli yapılan kesimler orman için iyidir, katliam yapmadan. Tomruklar istiflenmiş bölüm bölüm. Bir çok istif var.

Nihayet Demirköy’e geliyoruz, nüfus biraz az. Herkes İstanbul’a kaçmış anlaşılan, burada pek iş yok anlaşılan. Adından anlaşılacağı üzere burada demir çıkıyor ama herhangi bir sanayi görünmüyor. Aslında Fatih Sultan Mehmet İstanbul’u almak için burada büyük, devasa toplar döktürmüş. Yani dökümhane varmış bir zamanlar. Nedense döküm işi ilerlememiş, sanayi İstanbul’da olunca millet gurbete çalışmaya gitmiş. Nüfuz o yüzden az, Kırklareli’nin bir ilçesi. Tabelasını çekiyorum; Demirköy, Nüfus : 4400 Arkada tek minareli, yüksek cami var.

Dökümhane 4 km ve Can’ın dediğine göre dökümhanede hiç bir şey yokmuş. Dökümhaneye gitmeden yola devam ediyoruz. Demirköy’de bir şeyler atıştırıp soda ve çay içerek biraz dinleniyoruz. Zaten yolumuz da az kaldı. Tabelada yazılanlara göre; Demirköy Dökümhanesi 4, altta bir tabelada daha aynı yazılmış; Demirköy Dökümhanesi 4, Altında Sivriler 12 yazılmış. Tabelalar sağ tarafı işaretlemiş.

Demirköy’den diğer köylere olan uzaklıkları gösteren tabelalar. Hamdibey 4, Yeşilce 18, Boztaş 21, Karacadağ 24, Yiğitbaşı 28 Kilometre mesafede olduğu belirtilmiş. Hepsi de sol tarafa gidiyor.

Böğürtlenler gerçekten nefis ve yol kıyısında da başka yiyebileceğimiz meyve ağacı yok. Artık böğürtlenle idare ediyorum, nasıl olsa yol kıyısında bolca var.

Çam ağaçları kalem gibi, düzgün ve uzun. Boyları 15 metreyi geçiyor. Kış sert olunca bu tür çam ağaçlarını görmemiz mümkün buralarda. Karadeniz iklimi ege iklimine benzemiyor. Egede, daha çok deniz seviyelerinde kara çam var. Çamlar böyle düzgün kalem gibi bulamazsın İzmir’de. Yol arkadaşım Can önde aheste aheste gidiyor, ben sürekli resim çekecem diye durunca bana ayak uydurmak için sık sık beklerken görüyorum.

Buralarda yol kıyısında ki ağaçların kesildiğini görüyorum. Büyük bir ihtimalle yolu genişletme çalışmaları yapılıyor. Duble yol da yapıyor olabilir. Bildiğim kadarıyla İğneada’ya nükleer santral yapacaklar ve bu yol onun için yapıyorlardır. Eğer gerçekten yapılırsa nükleer santral buralara yazık olacak. Tamam enerjiye ihtiyacımızın var olduğunu biliyorum ve güçlü olmak için enerji kaynakları kontrolümüzün altında olması gerek. İnsanları sürekli enerjiye ihtiyaç duymaları böyle nükleer santralların yapılmasına gerek duyuyor devletimiz ama nükleer santral yapmadan başka temiz enerji üretime daha çok ağırlık vermeliyiz. Yakın zaman da Japonya’da ki büyük depremin ardından Japonya gibi dev teknolojiye sahip ülke bile nükleer santralinde oluşan radyasyon kaçağını önleyememiştir. Japonya’da ki radyasyonun etkileri daha çıkmadı ortaya ama Çernobil kazasındaki etkilerini Karadeniz kıyısında ki ülkeler çok etkilendi ve hala da etkilenmekte. Yapmak kolay ama kontrolü zor bir üretim biçimi. Japonya bile kontrol edemedikten sonra !!! bizim nasıl kontrol edeceğimizi varın siz düşünün. Karadeniz devamlı rüzgar alan bir yer. Buralara daha çok rüzgar türbinleri kurulsa daha iyi olur nükleer santral yerine. Ben böyle düşünüyorum. Kesilmiş ağaçların gövdeleri yol kıyısında yatırılmış.

Ben resim çektiğim halde bazen Can geride kalıyor. Eh arada onun resmini de çekiyorum, yol arkadaşım Can Küçükler seninle yolda olmak çok güzel iyi ki varsın. Yavaş gittiğimizden kaskını çıkarıp gidona asmış.

İnsan yolun hiç bitmesini istiyor ormanın içinde pedal basarken. Çok şanslıyım, buraları gördüğüm için. Hele bisikletle gelmem daha bir heyecan kattı bana. 12 gün dinlenmeden yoldayım ve kendimi gayet dinç hissediyorum. Yol orman içinde kıvrılıyor, nereye gideceğim, neler var önümde bilmeden.

Bazen yol uzayıp gidiyor ama bir yere kadar. Orman kapatıyor geleceği.

Derenin ismi dikkatimi çekti ; Madara deresi, tabelada öyle yazıyor.

Kavak ağaçlarını görünce yerleşim yerine yakın olduğumuzu anlıyorum. Kavak ağacı tek başına ormanın içinde yetişmez. Diğer ağaçlar kavağın yetişmesine dahi izin vermez. Sadece insanlar dikip yetiştiriyor. Tohumlu bitki değil, çubuk ile çoğaltılıyor kavak ağacı. Sanayi ürünü, kağıt, kibrit gibi ürünler elde ediliyor. Haliyle köylüler köye yakın yere dikiyor kavakları. Bir de kavak yelleri vardır bilir misiniz. Kavakların boyu uzun olur 10 – 15 metre civarında. Bu kadar yükseklikte yel biraz fazla olur zemine göre. Bu yüzden ağacın tepesindeki yapraklar hışırdar. Aşağıda yapraklardan ses gelmez. Hal böyle olunca dünyayı umursamaz, uçarı, yükseklerde olmayı seven, derdi tasayı sevmeyen kişilere söylenir;  “Başında kavak yelleri esiyor” diye.

Eh İğneada deresine gelince Hedefimize yakın olduğunu hissediyorum. 935 km olmuş dile kolay.

İğneada tabelasını kısa süre sonra görüyoruz. Tabelanın önünde hatıra resmi çekerek buraya kadar geldiğimizi belgelemiş oluyoruz böylece. İlk önce Can’ı tabelanın önünde çekiyorum bisikleti ile.

Sonra Can beni çekiyor KUZ ile tabelanın önünde.

İşte Türkiye’nin kuzey batısı, uç nokta ve Karadeniz ; tüm muhteşemliği ile karşımda. Karadeniz’in  poyrazı ve kuvvetli rüzgarın savurduğu hırçın dalgalara karşı koyamayan sahil karaya doğru büyük bir kumsal oluşturmuş. Böylece denizin karaya olan çizgisinde kumsal yığılınca kara alçakta kalmış. Bununla birlikte derelerin de alüvyonları getirmesi ile denizin dere ile ilişkisi kesilmiş. Deniz seviyesi kıyıdaki göletlerden daha yüksek. Soğuk ve sert iklime dayanıklı bitki örtüsü de zengin olmuş. Kıyı boyunca çoğu yer deniz seviyesi altında olunca buradaki ormanlara Longoz ormanları denilmiş.

Longoz, denize doğru akan derelerin getirdiği kumların birikerek kıyıda set oluşturması ve dere ağzını kapatması sonucu akarsuyun biriktiği yerde oluşan bir özel ekosistemdir. Aşağıdaki sitede detayları okuyabilrsiniz.

http://www.longozukoru.org/longoz/detay/LONGOZ/13/6/0

Çadır kurmak için uygun bir yer aramaya başladık Can ile birlikte. İğneadanın en ucuna kadar gittik. Uçta bir liman var, uygun bir yer var mı diye büfeye soruyoruz. Pek iç açıcı bir yer değil burası. Ben de hazır gelmişim buraya kadar şortumu giyip Karadeniz’in az tuzlu sularına bırakıyorum. Daha önce Kastamonu’nun Cide ilçesinde Karadeniz de denize girmiştim. O zaman yanımda mayo, şort  olmayınca kot pantolonla girmiştim.  Biraz yüzdükten sonra giyinip Hava kararmadan çadırlara yer ayarlamamız gerek. Deniz ve kumsal, karşıda yarımada. Karadeniz bu gün sakin görünüyor.

İşte Longoz ormanları, ormanın tabanı deniz seviyesi altında. Bulutlar çoğalmaya başladı mı ne, sanki yağacakmış gibi. Hava da zaten lodos esiyor. Gece yada yarın yağmur yağabilir. Longoz sık bir ormana dönüşmüş.

Bakına bakına İneada’ya kadar geldik. Çadır kurmak için piknik yerleri vardı. Akşam yemeği için ilk önce kasabaya gidip karnımızı doyurmaya karar verdik. Nasıl olsa bir iki yer gözümüze kestirdik. Geri gidip kamp kurarız. Kasabada yol kıyısında balık ekmek pişiren bir lokanta görünce oturup yarım ekmek balık ısmarladık. Birer tane de bira ile yorgunluğumuzu aldık. Lokantanın ismi Marmara Çağdaş çorba köfte salonu, sahibi de Mehmet Özgüner. Kendi deyimiyle Gezi olaylarından sonra Çapulcu adını takmış. Atatürkçülüğü ile övünüyor.  Balık ekmeğimizi yerken çapulcu Mehmet ile sohbet ediyoruz. Zaten bizden başka müşterisi de yok. Kendisine ait kampingi olduğunu söyleyerek orada çadır kurabilirsiniz diyor. Duş ve tuvaleti de varmış, daha ne olsun, yol her zaman yardım ediyor insana. Kampingin  adı da Çapulcu Kamping, Erikli gölü mesire yerinde. Çapulcu Mehmet bize yeri tarif ediyor. Biz yeri tahmin ediyoruz, bakınırken görmüştük kamping yerini. Karnımızı doyurduktan sonra kamp alanına giderek çadırları kuruyoruz ağaçların altına. Can bir bira daha içerken sohbet ediyoruz. 12 gündür yoldayız bisiklet üstünde. Ertesi günü burada dinlenmeye karar veriyoruz. Nasıl olsa acelemiz yok ikimizin de. Gece ilerleyince çadırlarımıza girip yatıyoruz.

Bu gün yaptığımız yol yaklaşık 66 Kilometre civarı.

Yaptığımız yolun haritası aşağıda