Kategori arşivi: Gökova Bisiklet Turu

Gökova Bisiklet Turu 16. Gün

08 Ağustos 2013Gökova Bisiklet Turuahmetbeyli, armut ağacı, balçova, bornova, büyük menderes, edip cansever, gümüldür, kahve, küçük menderes, kuşadası, lrylek, menderes, ninja, orhanlı, selçukurimbaba

1 Temmuz 2013 Pazartesi

Kuşadası – Ahmetbeyli – Gümüldür – Yeniorhanlı – Menderes – Alsancak – Ev

(Kör arkadaşlar için betimleme yapılmıştır)

Üç dengesizin maceraları

” Yalnızlık kapat kapıyı

Şuraya, şu soğuk taşların üzerine bir yatak

ser bana

Uyumak istiyorum

Unutmak istiyorum

Unutulmak istiyorum”

Edip Cansever

Öne çıkmış olan görsel, kayalıkların üstünde, üzerim çıplak. İki kolumu yana açmış olarak duruyorum.

Sabah güzel bir uyku uyumanın etkisiyle bu gün biraz daha geç uyanıyorum. Cep telefonumun sabah uyandırma saati her gün için 07:00 olarak ayarlı idi, son günümde 1 saat kendime kıyak yaptım. Kendimize güzel bir kahvaltı hazırlıyoruz, bizdeki kahvaltılıklar ve ceviz reçeli ile Hayati abini kendi kahvaltılıklarını birleştirip, üstelik çaydanlığımız da büyük demlik olunca kahvaltının mutlulukla bir ilgisi olduğunu anlıyoruz. Ceviz reçeli bir başka tat veriyor soframıza. Kahvaltının ardından birer kahve de içince işin tamamına eriyoruz.

Eh kahvemizi de içtik fal bakacak halimiz de yok toplanmaya başlayıp yola çıkacağız. Hayati abi ve Hasan’a misafirperverliklerine teşekkür edip vedalaşıyoruz. Ardından yola çıkıyoruz. Kıyı düz ama Kuşadası’nda sahilden herhangi bir yol yapmadıklarından mecburen rampa çıkıyoruz. İnsan kıyıdan bir yol yapar değil mi? Bize de yazık! Mecburen o trafiğin içinden devam ederek Kuşadası’ndan çıkıyoruz, bir kaç iniş çıkışın ardından düzlüğe, Küçük Menderes deltasında ilerliyoruz.

Dün Büyük Menderes nehrinden geçtik bu gün de küçük menderes nehrinden geçiyoruz. Küçük Menderes köprü başı, tabelası tüfek saçmaları ile defalarca vurup, nokta nokta yapılmış.

Ovada giderken leylekleri görünce resmini çekmeye çalışıyorum, bisikletim üzerinde ancak bu sahneyi anca yakalayabiliyorum. Çünkü öyle sahneler yaşıyoruz ki cep telefonumu cebimden çıkarıp tuş kilidini açıp kameraya gelinceye kadar sahne değişiyor, istediğim resmi çekemiyorum bazen. Bu arada bütün tur boyunca çektiğim resimlerin ( bir kaçını başkalarının çektiği resim ) hepsini 5 mega piksellik Nokia cep telefonumla çektim. Leylek yerden bir metre havada süzülüyor.

Bu yıl 21 martta Çanakkale’ye giderken ilkbahar leyleklerini görmüştüm. Atalarımız boşuna dememiş leyleği havada görürsen bol bol seyahat edersin diye. Ben de bu yıl bisikletimle epey tur yaptım, atalarımız haklı çıktı. Kayalığın üzerine çıkıp iki elimi de yana açarak leylek gibi uçmaya hazırım. Üzerim çıplak. Bu resmi öne çıkan görsel olarak seçiyorum.

Böylece Selçuk kavşağına geliyoruz, eve az kaldı, kavşaktan sonra Ahmetbeyli ye kadar 6 tane çıkış iniş var, buraları da geçtikten sonra Ahmetbeyli’ye vardık. Ahmetbeyli tabelasını çektim kavşakta.

Bu kavşakta mola veriyoruz, bakkaldan sodalı içerek gerekli mineral ve madenleri alarak kaybımızı telafi ediyoruz. Bu molada nereden gideceğimize karar verdik, çünkü Menderes – Seferihisar kavşağındayız. Ben bu turu planlarken dönüşte Seferihisar dan gitmeyi uygun görmüştüm. Eee yanımda Yıldız ve İrfan olunca düşüncelerimi okur gibi Seferihisar yolundan Gümüldür’den gidelim diyor Yıldız. Gümüldür’de abisinin yazlığı var oraya gidelim dedi. Biz de kabul edince telefonla arayıp geleceğimizi bildiriyor abisine. Kavşakta direk üstünde yol tabelaları asılmış. Düz giden yolda Seferihisar – Çeşme, Sağa giden yolda Claros ( Kahverenkli ) Menderes -İzmir yazılmış.

Molanın ardından yola çıkıyoruz ama yine rampalar var, yollar hep böyle, başka da tadı çıkmıyor ki. Her çıkışın inişi var ki en güzeli de kendini yokuş aşağı bırakıp rüzgarınla baş başa, kendi potansiyel enerjinin bisikletin tekerleklerinde akıp gitmesi insana büyük mutluluk veriyor. Böyle iniş çıkış derken Özdere’ye vardık, burada durmayıp yola devam ederek Gümüldür’e varıyoruz. Yıldızın abisinin yazlığına geldik, yazlık dediğim konteynırdan yapılma ama büyük ve kullanışlı. Burada sadece yer kirası veriyorlar. Yıldızın abisi İzmir’e işe gitmiş, yengesi karşılıyor bizleri, annesi de orada elini öpüyoruz. Tanışma faslından sonra yenge yemeği yapmış sofrayı hazırlıyor. Nefis ev yemeği yiyoruz, ardından kahve, bir de üstüne çay böylede misafir ağırlanmaz ki. Yazlık sitenin yanında akuapark var, Yıldızın kızı Öykü de akuaparta olduğunu öğreniyoruz ama o kendi eğlencesinde olduğu için görüşemiyoruz.

Yazlığın maskotu, ileride büyüyünce Ninja Kaplumbağa olacakmış, çok hareketli yerinde durmuyor. Küçük yeşil su kaplumbağası masa üzerinde yürüyor

Kendimizi fazla gevşetmeden evdekilerle vedalaşıp yola çıktık, yoksa mayışıp kalacağız burada. Ürkmez’e varınca Orhanlı yoluna sapıyoruz, Seferihisar yolu biraz uzun onun için Yeniorhanlı yolundan Menderes’e varıp burada İzban ile İzmir’e varmayı kararlaştırdık. Sora sora Orhanlı yolunu bularak hafif rampalarla Karakoç kaplıcalarının ve eski Roma hamamlarının yanından geçerek Orhanlı ya varıyoruz. Yol kıyısında bazı yerlerde az miktarda sazlık görüyoruz, İrfan bize bu sazlıkların sıcak suyun dışarıya çıktığı yer olduğunu söylüyor. Yollar sakin ortalıkta kimseler yok, hava sıcak, insanlar kuytulardan çıkmıyor bu sıcakta. Yol kıyısında armut ağacı görünce bir kaç armut koparıp çantama koyuyorum. İlerde çeşmesi çok az akan ağaç altı gölgelik bir yerde mola vererek armutları yiyoruz. Böyle dinlene dinlene giderken öyle bir yere geliyorum ki yolu yokuş aşağı olduğunu görünce bisikletimi aşağıya bırakıyor ama bisiklet bir süre gidince duruyor. Bir anlam veremiyorum bu duruma, yolda insanı yanıltıyor. Meğer dağlara çıkıyoruz ama aşağı iniyormuş gibi gelince moralim bozuluyor. Bir de yakınlarda maden ocağına denk gelince yol da bozuluyor. Dev kamyonlar yolu mahvetmiş, asfalt yok olmuş, kendileri madenden çıkardıkları beyaz renkli toprak dökerek yol yapmışlar. Madenlere ormanın içinde çalışma ruhsatı verip ormanı hem mahvediyorlar hem de denetlenmediği için yolları bozuyorlar ve kimse de hesap soramıyor böyle işletmelere.

Neyse yolumuza devam edip Yeniköy’e varıyoruz, burada bakkaldan meyve suyu bisküvi ve atıştırmalık bir şeyler alıp yiyoruz. Camiye tuvalete gidince sokakta bir armut ağacı görüyorum, bir kaç armut koparıp İrfanla ikimiz yiyoruz, Yıldız yemiyor. Yeniköy’den yola çıkınca bisikletler gitmeye başlıyor, demek ki zirveye çıkıp inişe başlamışız.

Rampa aşağı olunca çabucak Menderese varıyoruz. Aşağıda Menderes ilçesinin evleri görünüyor.

Menderes’e varınca kuru fasulyesi olan bir lokanta arıyoruz, bulunca da oturup kuru, pilav yiyerek karnımızı bir güzel doyurduk.

Üç Dengesiz Bisiklet dinleniyor. Güzel bir turu yapmanın tatlı yorgunluğunu bisikletlerimiz hissetmiyor ama bizim mutluluğumuzun ölçüsü yok. İyi ki tanıdım sizleri İrfan Özden Yıldız Uyulgan , Dostlarım….

Bu arada saat 20:00 yi geçtiğinden izban istasyonuna hareket ederek metroya biniyoruz. Burası ilk durak olması bisikletlerimizi rahatça yerleştirip biniyoruz. Ben ve Yıldız Halkapınar istasyonunda iniyoruz, İrfan Karşıyaka’da inecek. Dostça tekrar turlarda buluşma dileği ile vedalaşıyoruz. Birimiz Balçova, birimiz Bornova, birimiz Karşıyaka’ya dağılıyoruz. Halkapınar’da Yıldız ve ben inip o Bornova’ya ben de Alsancak sahil bisiklet yolundan Balçova ya evime varıyorum.

16 günlük Gökova bisiklet turum çok güzel geçti, dostlarımla buluşup hasret giderdim, yeni arkadaşlarla tanıştım, yeni yerler gördüm, yollar bana yeni şeyler öğretti. Yolda olmak güzel…

Bayramınızı en içten dileklerimle kutlarım

Umarım sizleri yazılarımla sıkmamışımdır.

Bu gün yaptığımız yol yaklaşık olarak 95 + 11 toplam 116 Kilometre civarı

Yaptığımız yolun haritaları aşağıda

Gökova Bisiklet Turu 15. Gün

07 Ağustos 2013Gökova Bisiklet Turubafa gölü, büyük menderes, ceviz reçeli, didyma, doğanbey, efes, faustina hamamı, kuşadası, kuz, merkep, milet, miletos, nar suyu, olcay ormankıran, priene, şark kurnazlığı, söke, tuzburgazı, zakkumurimbaba

30 Haziran 2013 Pazar

Kapıkırı – Milet – Söke – Kuşadası

(Kör arkadaşlar için betimleme yapılmıştır)

Üç Dengesizin Bisiklet Maceraları.

“çok beton

yok insan

çok şehir

çok beton

hiç insan

Yitmiş günlerin bulanık sularında

Sadece elbiseler sürüklüyor ardında

Çoşkusuz , aşksız kaldık !

Kısacık temmuz akşamlarında “

Yılmaz Odabaşı

Öne çıkmış olan görsel, Bafa gölü kıyısındaki adada tarihi bina.

Sabah kalktığımızda güneşin ilk ışıklarını karşımızdaki adanın yıkıntılarına vururken buluyoruz. Harika bir güne güzel manzarada başlamak herhalde bizim şansımıza denk geliyor. Eşyalarımızı toparlayıp kahvaltıyı yolumuz üzerindeki kahvemizde yapacağız. Gölyaka köyünden kahvaltılık alışverişi yapıp kahveye geldik. Burada bir güzel kahvaltımızı yaparak karnımızı doyuruyoruz. Demir atımın ardında at olunca resim çekeyim dedim. Bisikletim KUZ, arkasında çınar ağaçlarının gölgesinde at bağlı.

Yola çıktığımızda karşımıza bir merkep çıkıyor. Geçtiğimiz ayda Antik kentler keşif turunu Olcay Ormankıran ve Enes Şensoy (www.canavarkesifte.com ) ile İzmir’in en yüksek dağı olan Nif dağına çıkarken zirveye yakın bir yerde merkep nalı bulmuştum. Bu nalı alıp bisikletimin alt suluğun altına takmıştım. Yokuş çıkarken pedala hızlı basınca nal demire vurmaya başlayıp ses çıkarıyor. Çevremdekiler de bu ses nerden geliyor diye sorunca ben de bisikletimin 25. vitesi, merkep vitesi taktırdım, yokuşlarda otomatik merkep vitesine geçerek yokuşta bana yardım ediyor diyorum. Resimde alt demire kırmızı kablo ile bağlı olarak görünüyor. Arkada eşek semer takılı olarak otluyor.

Daha önce tarihi kalıntıları yol kenarında görmemiştik gelirken. Şimdi gözüme ilişince resmini çekiyorum. Büyük bir ihtimalle burası han olabilir. Uzun taş bina, üzeri taş kemerle kapatılmış. Yol yapan işçilerin su tankeri ve masası gölgede duruyor.

Han binasının devamında su sarnıcı var ayrı bölüm olarak. Üzeri kubbeli, sadece giriş kapısı var, yapının üzeri ot bürümüş durumda.

Daha önce dinlendiğimiz göl manzaralı terasta oturup gölle vedalaşıyoruz. Terasta bir süre dinlenip yola devam ederek Ak Yeniköy kavşağında çay molası verip bir şeyler atıştırıp enerji depoluyoruz. Söke’ye ana yoldan gitmeyip Akköy’den Milet antik kentin yolundan gideceğiz. Hafif bir rampadan sonra Akköy’e varıp durmadan yola devam ederek tarihi Milet antik kentine varıyoruz. Yol tabelasında tarihi yerleri gösterir kahverengi zeminde; Sola Didim, Didyma 15, Altınkum 21. Sağa giden yolda; Miletos 5, Doğanbey 22, Priene 27 yazıyor.

Miletos antik kentin olduğu yere geldik. Antik kent yoldan biraz içeride. Girişine kahverengi tabelada; Müze (Museum), Milet (Miletus) yazıyor. Gel gelelim antik kentleri belirtir kahverengi tabelaları yazan bir yer, o da karayolları. Akköy deki tabelada Miletos yazıyor, buradaki tabelada Miletus yazıyor. Acaba hangisi doğru! Akıl alır gibi değil bu tabelayı yazıp koyanlar.

Her yerde olduğu gibi Milet antik kentin dışında kaya mezarları görüyoruz. Mezar taşlarındaki işaretlerden mezarda yatanın kadın mı erkek mi olduğunu anlıyoruz. Erkeklerin yuvarlak, kadınların altı köşe kabartmaları taşa işleniyor. Tabi ki şu an içinde hiç bir şey kalmamış, boş. Mezar kapağı da ortalarda görünmüyor. solda pembe çiçekler açmış zakkum var.

Yer yer antik kentin kalıntılarından kalan taş bloklar ve sütun parçaları görmek mümkün.

Tıpkı Efes gibi, Milet de kuruluşunda bir liman kenti olmakla beraber, Büyük Menderes nehrinin getirdiği alüvyonlarla
liman dolduğu için bugün denizden içeride bulunur. Kent çok iyi düzenlenmiş ızgara planıyla tanınır. Kentte bulunan yapılar arasında en ilgi çekenler, 15.000 kişilik kapasiteli, onarımı sürmekte olan Roma Çağı yapısı Tiyatro, M.S 1. yüzyılda inşa edilen Roma Hamamları, dini merkez olan Delphinion, Kuzey Agora, M.S 2. Yüzyıla ait İonik Stoa, Capito hamamları, Gymnasium, M.S 2. yüzyılda inşa edilen Bouleterion, 164-196 m. Boyutlarındaki Güney Agora yapısı ve M.S. 2. yüzyılda yapılan Faustina Hamamı’dır. Miletos antik kentinin en görkemli yapısı amfi tiyatro olduğunu söyleyebilirim. Bir çok amfi tiyatroda olduğu gibi bu tiyatro yamaçta değil. Zaten yamaç ta tok etrafta. Tiyatroyu kareye sığdırmak için uzaktan çekiyorum tamamıyla.

Tiyatro o kadar büyük ki yakınında parça parça çekmek durumunda kaldım. Tiyatronun sol tarafı, bitimindeki düz duvarda kemerli tünel görünüyor. Tiyatronun oturma yerleri tahrip edilmiş zamanla. Ön kısımdaki düzlükte mermer blok parçaları serilmiş.

Sağ taraf ta aynı durumda, tünel tiyatronun içinde yarım daire oluşturmuş.

Miletos antik şehir görkemli bir kent, amfi tiyatrosu muazzam yapıda. Bir kaç resim çektikten sonra yolumuza devam ediyoruz. Yol Büyük Menderes nehrinin oluşturduğu düz bir ova. Bafa gölünün önünü alüvyonla doldurup kapattığı yerden geçiyoruz. İp gibi yolda uzun bir süre pedal çevirdik. Etrafta pamuk tarlaları var, arada bataklık ve sazlık yerler de var.

Düz yolda giderken kendimi ve arkada gelen arkadaşları elçek resim çekiyorum. Başımda mavi buff, gözümde sarı güneş gözlüğü.

Büyük Menderes nehrindeki köprü başında resim çekiyorum. Nehir bulanık akıyor.

Büyük menderes nehrinin köprüsünden geçerek karşımızda gördüğümüz dilek yarımadasının dağlarına ulaşmaya çabalıyoruz. Bana uzun bir zaman geçmiş gibi geliyor, yol düz ve ip gibi olunca devamlı aynı tempoda gitmek psikolojik etki meydana getiriyor. Dağın dibine bir türlü varamıyoruz ama hemen hemen hiç araç geçmediğinden rahat bir şekilde gidiyoruz, bir baktık dağın dibine gelmişiz. Tabelada yazan; Sola doğru Doğanbey, düz olarak Priene, Söke. Yolda giden arkadaşlarla beraber tabelayı çekiyorum.

Tuzburgazı köyüne girip yiyecek bir şeyler bakıyoruz. Karışık birer tost ısmarlayıp kahvede gazozla yedim. Ardından bir karpuz alıp kesiyorum, karpuzun hepsini yiyemiyoruz, kalanı kahveciye bırakıp yola devam ettik. Priene antik kentine vardık. Yamaçta antik kentin kalıntılarını çekiyorum göründüğü kadarı ile.

Priene antik kentine girişi gösteren tabela solu işaret ediyor.

Priene antik kentinin yanından geçerken bir kaç sur kalıntısının resmini çekiyorum sadece, kenti gezmiyoruz. Dağların dibinden gidiyoruz, rüzgara karşı biraz zorluyor ama yapacak bir şey yok. Yolun tenha oluşu işimize geldiğinden rüzgar da olsa katlanıyor insan bu bisiklet sevdasına. Resimde görünen rüzgar türbinleri boşuna kurulmamış ovaya. Önümde İrfan ve Yıldız gidiyor, sağda, düz arazide rüzgar türbinleri.

Dilek yarımadasının başlangıç yeri olan Söke – Kuşadası yolu fazla yüksek bir rakım değil. Rüzgar burayı kolayca aşıp geçiyor. O yüzden ovaya rüzgar türbinleri kurulmuş.

Köylerden geçerek Söke’ye vardık. Burada biraz dinleneceğiz, uygun bir yer ararken şehrin parkına gelince çimenlerin üzerinde birer kahve iyi gidiyor. Bu dinlenme iyi geldi zira rüzgar yordu açıkçası. Söke tabelası, nüfus: 69.400

Söke’den çıkarken ilginç bir yazıyı görünce resmini çekiyorum, yazıyı yazan vatandaş bizi görünce yolun karşısından yanımıza gelerek elindeki nar sularını satmaya çalışıyor. Haliyle bu mevsimde nar yok, nar olmadığından nar konsantresinden yapılma çeşme suyunu almıyoruz, bir de pahalı geliyor bize. Yoldan geçenleri kaz zannediyor yol kenarındaki satıcılar. Kartona; Karşıdayım sizi gördüm geliyorum yazılmış.

Bir de taze yazmaz mı? Buz gibi nar suyu %100 doğal taze sıkılmış. Şark kurnazlığı!

Yola devam ediyoruz, hemen de yokuş başladı. Yokuş zorlamaya başladı beni, menderes ovasında açık alan da rüzgar yormuştu, bir de bu yokuş pilimi bitirdi. Yokuşun bir yerinde pistonlar durdu resmen, pedala basacak gücüm kalmadı. Hemen durup bisikleti sehpaya alıp yere oturdum, biraz su içtim fakat şekerim iyice düşmüş olacak ki üzerimde bir halsizlik olmaya başladı. Bacaklarım titriyor resmen. 15 gündür böyle olmamıştım. İrfan ile Yıldız önde olduklarından onları gözden de kaybettim. Neyse çantaları kurcalamaya başladım, yiyecek herhangi bir şey yok derken Akyaka dan Örene giderken ağaçlardan topladığım bir kaç tane keçi boynuzu aklıma geldi. Arayıp bir tane bulunca yemeğe başlıyorum ardından biraz daha su içiyorum. Böylece beş dakika yol kenarında oturup dinlendim. Yediğim keçi boynuzu şekerimi normale getirdikten sonra kalkıp bisiklete binerek yola devam ediyorum. İrfan gelmediğimi görünce telefonla arıyor, ben de yoldayım geliyorum diyerek onlara yetişiyorum. Beni yol kenarında bekliyorlardı. Durumu anlatıp yola devam ediyoruz. İlerde bir marketten cokonat gibi şeyler alıp onları yiyerek iyice kendime geldim. Yokuşu bitirip düzlüğe gelince daha önce gördüğümüz ceviz reçeli satan kişiden ertesi sabah kahvaltı için küçük bir kavanoz ceviz reçeli alıyoruz. Ceviz reçelini cevizler daha taze iken kabuklarıyla reçel yapıyorlar ilginç geldiğinden alıyoruz.

Artık iniş başlıyor, kendimizi yokuş aşağıya bıraktık. Pedal çevirmediğimizden bir süre dinlenmiş oluyoruz. Soğucak kavşağına gelince trafik çilesi başlıyor bundan sonra, ne de olsa Kuşadası, kalabalık, yol kıyısından gitmemize rağmen bazı araçların tacizine uğruyoruz. Adamlar tepemizden geçmeye çalışıyorlar, haliyle sinirler geriliyor biraz. Daha fazla dayanamayıp önümüzdeki ilk kavşaktan sola dönerek ara sokaklardan şehir merkezine ulaşmaya çabalıyoruz.

Kıyıdan, denizi görerek gidiyoruz. Karşımda Kuşadası ismini verdiği ada. Kale surları ile çevrelenmiş adanın diğer bir ismi de güvercin adası. Halk dilinde Kuşadası diye anıla anıla resmi olarak Kuşadası olmuş. Adanın karaya yakın olması nedeni ile taş doldurularak yol yapılarak kara ile bağlantısı sağlanmış..

Kuşadası’nda marinanın karşısında kamping alanında kalmayı düşünüyoruz. Yıldız daha önce burada kalmış çadır için 10 lira ödüyorsun, duş tuvalet var. İçeriye girip çadırlarımızı kurduktan sonra İrfan makarna ve yiyecek bir şeyler almaya gidiyor. Biz de bu arada sıcak duşumuzu aldık. Yıldızın tanıdığı Londra da yaşayan tatilini bu kamping te çadırda yaz boyunca kalan Hayati abinin çadırının yanındayız ama kendisi henüz yok çarşıya inmiş. Makarnamızı pişirirken Hayati abi de geliyor, tanışıyoruz. Cana yakın bir insan, bizleri hoş karşılıyor, kampta görevli olarak her işi yapan Hasan da bir şişe şarapla yanımıza geliyor. İrfan da bir şişe şarap almış oldu iki şişe şarap, ortam güzel olunca eh insanlar da güzel şarapla muhabbet ile dostluğumuzu yoğuruyoruz bir güzel. Böyle ortamlar her zaman olmuyor. Hasan kampingteki görevini bırakacağını söylüyor bize, biraz üzülüyoruz ama daha güzel bir işte çalışmasını temenni ederek şerefine kadehleri kaldırıyoruz. Gecenin ilerleyen saatlerinde yatıyoruz.

Bu gün yaptığımız yol yaklaşık 104 Kilometre civarı.

Bu gün yaptığımız yolun haritası aşağıda

Gökova Bisiklet Tur 14. Gün

02 Ağustos 2013Gökova Bisiklet Turuathena, athena tapınağı, beçin, efes, heraklia, kapıkırı, karya, latmos, milas, milet, samsonurimbaba

29 Haziran 2013 Cumartesi

Beçin Kalesi – Milas – Bafa – Kapıkırı

(Kör arkadaşlar için betimleme yapılmıştır)

Üç Dengesiz Bisikletçinin Maceraları

Seni düşünmek güzel şey, ümitli şey,
Dünyanın en güzel sesinden
En güzel şarkıyı dinlemek gibi bir şey…
… Fakat artık ümit yetmiyor bana,
Ben artık şarkı dinlemek değil,
Şarkı söylemek istiyorum.

Nazım Hikmet Ran

Öne çıkmış olan görsel, Kapıkırı köyündeki Heraklia antik kentinin duvarı dibinde Bafa gölü ve Beşparmak dağının kayalıklı eteklerinin manzarasını izliyorum.

Bütün gece köpeklerin havlamalarını duyarak yarı uyanık sabahı ettim. Yavru köpekler en ufak bir harekette oturduğu yerden havlamaya bir başlıyor, diğer köpekler de ona eşlik ediyorlar. Öyle gidip te dalaşmıyorlar gelen tehlikeye, oturdukları yerden havlıyorlar sürekli. Ta ki Güneş doğasıya kadar. Gün ağarıp Güneş doğduktan sonra sesleri kesildi de biraz uyuyabildim. Yeşil çadır dibinde uyuyan üç köpek. Sabaha kadar havlamaktan yorulmuş, şimdi uyuyorlar. Güneş doğduktan sonra kalkıp dışarıya çıktım. Gördüğüm manzara bu, anaç köpek ve yavruları etrafta uyuyorlar. Bir derece de bizleri korumuş oldular. Karşıda ocak var, ateşi burada yakıyor piknikçiler.

İrfan uzandığı yerden çadır kenarında oturmuş siyah tüylü köpeği çekiyor ayaklarının ucunda.

Yanımızda yiyecek olarak sadece birkaç parça ekmek vardı, ekmekleri de köpeklere verdik. Buraya gelip böyle köpek sürüsü ile karşılaşacağımızı bilseydik dün akşam yediğimiz yemeğin artıklarını getirip köpeklere verirdik, neyse ki yanımızda biraz ekmek vardı.

Bir çekirge gidon çantasına gelip konmuş bizleri izliyor ne yapıyoruz diye. Ben de yakından resmini çekiyorum ama çekirge net çıkmamış. Arkada çınar ağacının kalın gövdesi ve dayalı bisikletler.

Kaleyi ve içindekileri şöyle bir dolaşayım dedim, ne var ne yok diye. Bir bina onarılarak duvarları yenilenmiş. Alt köşede üst üste üç tane kitabe yerleştirilmiş.

Beçin kalesi

Milas’ın 5 km güneyinde yer alan Beçin Beldesinin girişinde, Milas-Ören yolundan sağa sapan bir yolla kalıntılara ulaşmak mümkündür. Platonun kuzey ucundaki dik kayalıkta yer alan kale ise hemen göze çarpar.

Tarih içinde Pezona ( Ortaçağ İtalyan Kaynaklarında) Barçın, Berçin, Peçin ve Beçin ( Türk-İslam Kaynaklarında) gibi değişik isimlerle anılan Beçin’deki en eski kalıntılar, Arkaik döneme kadar uzanır. Bugünkü Beçin platosunun kuzey ucundaki kaya kütlesi üzerinde yer alan Ortaçağ kalesinin altında, Arkaik ve Klasik dönemlere ait mimari kalıntılar vardır. Bugünkü Beçin Beldesinin olduğu yerde rastlanan ve Geometrik dönemden Roma dönemine kadar uzanan değişik tipteki mezarlar da, Antik döneme tanıklık ederler. Birinci parlak dönemini, Arkaik dönemde yaşadığını anladığımız Beçin, uzun bir ardan sonra bir Türk Beyliği olan Menteşe oğulları ile ikinci bir parlak dönem daha yaşamıştır.

XIII. yüzyılın ikinci yarısında bölgeyi egemenliği altına alan Menteşe oğulları Türkleri, başlangıçta Milas ı merkez olarak seçmiş ancak savunmasının kolay olması, havadar ve bol suları gibi nedenlerle yönetim merkezini Beçin e taşımışlardır. Tacettin Ahmet Gazinin yönetimi boyunca, beyliğin başkentliğini yapa Beçin, 1331 de Osmanlı topraklarına katılınca merkez Balata (Milet) taşınmıştır.

Şapel (küçük kilise ) gibi çok az sayıda Bizans kalıntısının görülebildiği Beçin de İç kale, Ahmet Gazi Medresesi ve türbesi, Orhan Bey Camii, Büyük Hamam Bey Konağı, Bey Hamamı, Kızıl-Han, Kara paşa Medresesi, Yelli Camii, Yelli Hamam, Yelli Medrese, ve ilginç mezar taşlarıyla mezarlıklar görülebilecek Türk dönemi kalıntılarıdır.

Menteşe Beylik konağı giriş kapısı çıkıntılı kenarlarıyla devasa boyutta yapılmış. Konağın yüksek duvarlı giriş kapısı onarılmış.

Kanaldan akan su buradan çıkıyor, içilebilir temiz su. Sağdaki orijinal çeşme, çok eski, suyu akmıyor. Soldaki yeni yapılmış, su iki delikten gürül gürül akıyor.

Henüz onarılmamış yapı duvarları, pencereleri kemerli.

Kaleyi gezip resim çekerken Likya yolunun buradan geçtiğini taştaki işaretten anlıyorum. Yerdeki bir taşa kırmızı ve beyaz kısa şerit olarak boyanmış.

Kalenin arka tarafında yüksek kayalıklı bir tepe var. Dik kayalıklarda oyuklar, küçük mağaralar oluşmuş.

Kaleyi şöyle bir gezip resimler çektikten sonra kaleden aşağı Beçin’e iniyoruz. Bakkaldan kahvaltılık ve yumurta alıp kahvenin bir bahçesinde masada kahvaltımızı yapıyoruz. Kahvaltıdan sonra yola koyulduk. Milas’ın merkezine girmeden çevre yolundan gidiyoruz. Daha önce gelirken mola verdiğimiz dut ağaçları olan restorana gelince İrfan ile Yıldıza seslenip burada bir kahve molası verelim diyerek restoranın bahçesine çıkıyoruz. Restoran yoldan biraz yüksek merdivenler var. Restoranda yine kimseler yok, masada kahvemizi pişirip içiyoruz keyifle. Dut bitmiş 11 gün olmuş geçeli. Su yine havuza devamlı akıyor, sularımızı tazeleyip yola devam ediyoruz.

Yolda tarihi kalıntılar görünce resim çekiyorum haliyle. Sanırım su kemerlerinin kalıntıları. İki tane ayrı yerde yüksek kemer görünüyor.

Milas ovasında Sarıçay çayı ovayı sulayıp Bodrum tarafında denize ulaşıyor. Eskiden kullanılan karayolunda atıl durumda kalmış taş köprü ortası yok olsa da kenarları ayakta duruyor. Taş köprü bir yere kadar uzamış, yanda söğüt ağaçları yeşillendirmiş çay kıyılarını.

Köprünün olduğu yerde durup resim çekince İrfan ile Yıldız bisikletleriyle yolda gelirken bir poz yakalıyorum.

Bafa’ya gelmemiz çabuk oldu çünkü yolumuz bugünlük kısa, programımızda Heraklia antik kentinde küçük bir gezinti yapmak için konuşmuştuk. Zaten ana yoldan geldiğimizden yol kısa oldu. Bafa yazan tabelayı çekiyorum, yanında yol yapım çalışmasını gösterir uyarı levhası var.

Bafa köyünden Kapıkırı’na doğru sapınca her zamanki kahvede oturup çay molasını veriyoruz. Çaylar odun ateşinde pişiyor, tüp daha pahalı olduğu için kahveci yakıtını oduna karşılıyor. Odun toplamak bedava. Hem odun ateşinde pişen çay daha lezzetli olur. Çay ocağında çaycı çayları doldururken çekiyorum bir poz. Çay ocağı tam ocak şeklinde yapılmış. Duvar içine yarım metre girilmiş, üstünde bacası var. Sacayağı üzerine konulmuş yedeklik altında odunlar yanıyor. Odun ateşinde ısınan su ve çaydanlıkta demlenen çayın tadını başka bir yerde bulmanız zor. Ocağın yanında küçük bir akvaryuma kesme şeker doldurulmuş. Kavanozlarda diğer sıcak içecekler konulmuş. Neskafe, oralet, tarçın, sahlep gibi.

Daha önce Gölyaka dan geçerken peşimize takılan sevimli köpek yine peşimize takılıp Kapıkırı’na kadar bizimle beraber koşturarak geliyor. İrfan ve Yıldızın ardından koşturuyor dili bir karış dışarıda.

Daha önce kaldığımız Heraklia restorana gidip sahibi Hüseyin Tiryaki ile konuşup anlaşıyoruz. Karnımız da acıkınca kızartma ısmarlayıp yiyoruz bir güzel. Yerde yatan yavru köpek ne de sevimli.

Yıldız dayanamayıp yavru bir köpeği severek uyandırıyor. Yavru köpek şaşkın, Yıldız elleriyle havaya kaldırmış sevimliliğine bakıyor yakından. Yavru köpek çok sevimli. Tüylerinin rengi tarçın rengi.

Bisikletleri Heraklia restoranın bahçesine park ediyoruz. Önceden kararlaştırdığımız gibi İrfanın rehberliğinde Heraklia antik kentini şöyle bir dolaşıyoruz. İlk önce kral yolunda ilerliyoruz ne de olsa yolların kralıyız değil mi? 14 Gün oldu bisikletle dolaşıyoruz. İrfan Yıldız ile beni kral yolunda çekiyor. Arkamızda Latmos (Beşparmak dağı).

Kayalıklar üzerine kurulmuş Athena tapınağının duvarları görünüyor.

Her köyde olduğu gibi bu köyde de eşek taşımacılığı yapıyor. Şu an eşek zeytin ağacının gölgesinde dinleniyor. Resmini çekerken eşek bana bakıyor ne yapıyorum diye.

Kapıkırı Heraklia antik kentin üzerine kurulmuş bir köy, bunun çarpık örneklerini antik kalıntıların üzerine yapılmış evin resminde açıkça görülüyor. Atta düzgün kesilmiş taş bloklar düzgün olarak örülmüş iki sıra. Üzerine yine taş ama öyle yontma, kesme gibi işlemden geçmeden doğadaki şekliyle duvar örülmüş. Arada antik kentin kalıntılarından bir kaç tane daha, o da köşelere serpiştirilmiş. Biz daha taş devrinden kurtulamamışız, yontma taş devrine daha çok var.

Zeytin ağaçları içinde kaybolmuş köy evi. Sahibi biraz sanatkar olmalı ki yamaçtaki eve taş duvar örerek teraslar yapmış. Eve ulaşan yürüme yolu da taş döşeli ve seviyesi düzgün. Sağda da saman balyaları duruyor üst üste.

Zeytin ve hayıt ağaçları içinde kalmış kale duvarları. Blok taşlar uzun ve düzgün kesilmiş.

Karal yolunda gidiyoruz, önümüze merdivenli yol çıkıyor. Kayaları yontup düzgün merdiven haline getirmişler eski zamanlarda.

Kral yolu bazı yerlerde neredeyse yok olmuş, kayaların üzerinde, yarıklar içinde yürüyoruz. Önde İrfan ve Yıldız yürüyor.

Antik kentin sınırına geldik. Burada kale duvarları kalıntıları var. Üst taraf yumru şeklinde dağın kayalıkları.

Bazı yerde kale surları doğal kayalardan oluşmuş. Kaya yüksekte, çıkmak için dar merdiven oyulmuş.

Biraz yükseğe çıkınca manzara da güzelleşiyor. Bafa gölünün sol tarafı, geldiğimiz yol ve dağlar. Göle girinti yapmış küçük yarımadalar manzarayı güzelleştiriyor.

Heraklia antik kenti

Antik Latmos körfezinde yer alan Heraklia’nın ilk adı Latmos idi ve adını deniz seviyesinden 1300 metre yüksekliğe ulasan Latmos Dağı’ndan alıyordu. Efes- Milet ticaret yolu üzerinde olmayan ve Latmos körfezinde yer alan Heraklia, hiçbir zaman çok önemli bir şehir olmadı. Deniz ticaretini çok yakınında olan ünlü Milet şehrine kaptırdı. Iyonya’da olmasına rağmen Heraklia, her zaman bir Karya şehrinin özelliklerini taşıdı ve tarihsel açıdan Karya şehirlerinin kaderini paylaştı. Kral Mausolos şehri kurnazlıkla aldı ve şehrin ismini değiştirdi. Ayni isimle anılan birçok Heraklia şehrinden ayrılması için Latmos Dağı altındaki Heraklia anlamına gelen “Heraklia ad Latmos” adını aldı. M.Ö. 287 yılında general Lizimahos tarafından fethedilen Heraklia’nın etrafına günümüzde bile bütün ihtişamı ile ayakta duran şehir duvarları inşa edildi. Göl seviyesinden yaklaşık 500 metre yüksekliğe kadar çıkan bu duvarlar 65 tane kule ile güçlendirilmiş olup yaklaşık 4 mil uzunluğundadırlar.

Heraklia komşusu Milet ve Priene şehirleri gibi Hippodamik stilde, yani birbirini dik kesen caddelerin meydana getirdiği satranç tahtası desenli bir plan üzerine kurulmuştur.

M.Ö 1. YY sonunda Menderes nehrinin taşıdığı aluviyonlarla denizle olan bağlantısını ve bunun sonucunda deniz ticaretini tamamen kaybeden Heraklia’nın yıldızı yavaş yavaş sönmeye sönmeye başladı.

Şehirdeki zikredilmesi gereken ikinci önemli yapı ise, deniz kenarında bir burun üzerinde yer alan, Helenistik döneme tarihleşen Athena tapınağı idi.

Oldukça sönük geçen Roma dönemi arkasından Herakliya’nın yıldızı Bizans döneminde yeniden parladı. M.S. 7. YY Arabistan yarımadasından gelen da bir çok kesiş, din adamı Latmos dağlarında yaşamaya başladılar. Bazılarının büyük bir üne kavuştuğu bu din adamları bölgeye birçok insanın gelmesine neden oldular. Anadolu’nun en büyük manastır merkezlerinden biri olan Latmos körfezinde bu dönem 400 yıl sürdü. Türklerin Anadolu’ya gelmesi ile duraklayan manastır hayatı, Haçlı savaşlarında tekrar alevlendi.

Efsaneye göre, bu bölgeye gelen keşişler mağaraların birinin içinde ünlü Endymion’un mezarını keşfettiler ve mezarı bir Hıristiyan kutsal mekanı haline getirdiler.

Athena tapınağının videosu. Teknik bir sorundan dolayı tam ekranda seyrederseniz görüntüyü görebilirsiniz, özür.

heraklia1 ile urimbaba

Yüksekten göl manzaralı Kapıkırı köyü. Bir tane camisi var köyde. Minaresi de görülüyor kısa olsa da.

Yuvarlak kocaman kaya alt tarafı öyle bir oyulmuş ki altında rahatça oturup dinlenebilirsin. Kaya kumul olduğu için rüzgar estikçe oyuk büyümüş.

Bu kayaların acayip bir yapısı var yuvarlak ve devasa kayalar sanki dağın tepesinden atılıp buraya düşmüş gibi duruyor. Resmi çekmek için gerilerden anca kadraja sığdırdım.

Kral yolu haricinde köylüler bahçeler arasında kendilerine köy yolu yapmışlar. Yol kendilerine yetecek kadar dar yapmışlar. Ancak eşeklerle geçilebilecek kadar geniş olan yolun kıyılarında üst üste konulmuş taşlardan duvar var. Taşlar harç, çimento olmadan öylece duruyor.

İrfan’ın rehberliğinde patikalardan ilerlerken çıkmaz yerlere geliyoruz, köylüler her tarafı çitlerle çevirmiş geçecek yol bırakmamışlar. Geri de dönemediğimizden çalıları kaldırıp kendimize yol açıyoruz. Burası kentin mezarlığı, lahitler taştan oyulmuş. Mezar kapakları çok kalın yapılmış ama mezar soyguncuları yine de mezar kapaklarını kaldırıp değerli ne varsa alıp götürmüşler. Ölü gömülen yer kaya, oyulup açılmış, Üzerinde yana doğru kaydırılmış yarım metre kalınlığında kapak duruyor.

Kapağı daha az açılmış kaya mezar.

Göle biraz yaklaştık, küçük bir kayık kıyıya yakın bağlı duruyor.

Kentin atakta kalmış manastırına geldik. Bir kısım taşlar antik dönemden kalma, üzerine yamuk yumuk taşlarla kule olarak yükseltilmiş. Duvarda nişler yapılmış. Bir tane de kapı var. Kuleye giriş kapısı uzun taş bloklardan yapılmış. Üst katta pencere yeri biraz aşındırılıp genişletilmiş insanlar tarafından.

Manastırın bahçesi, kıyıları taş duvar örülerek düzgün teras haline getirilmiş. Sol tarafta göl manzarası var.

Terasın duvarına oturup gölü izliyoruz. Yürümek biraz yordu bizi. Oturup dinlenirken üçümüzü elçek resim çekiyorum kule ile birlikte.

Manastırın duvarlarının bir kısmı ayakta kalmış yer yer. 1 Metrelik kemer iç kısma örülüp burçlarda yürüme yeri yapılmış.

Manastırın kapısı göle doğru, kapı kenarları ve kirişi taş bloklardan yapılmış. Üstteki kiriş kırık durumda üstündeki duvar ile birlikte. Yarık kemerin ortasına kadar görünüyor.

Kimi mezar göl manzaralı, gölün kıyısında havadar ve rüzgar alan bir yere yapılmış. Kimi de gölün içinde. belki de göl seviyesi daha aşağıda idi deniz ile bağlantılı olduğu yıllarda.

Göl kıyısındaki kayalıklar oyulup mezar yapılmış. Mezar kapakları az açılmış durumda. Haliyle içleri boş.

Göle uzanan küçük bir yarımada tamamen kayalıklardan oluşmuş.

Manastırda bir süre dinlendik, artık geri dönmeliyiz diyerek kirişi kırık kapıdan İrfan ve Yıldız geçerken arkalarından resmini çekiyorum.

Kulenin içi, üst tarafı kemerle desteklenmiş. Köşede merdiven boşluğu var yukarıya çıkmak için. Ama merdiven yok.

Uzaktan Kapıkırı köyü ve camisi şirin görünüyor.

Bir çok kalıntı var antik kentten kalan. Sütun, taş duvarlı yapılar düzgün yontulmuş. Aralarında zeytin ağaçları çıkmış.

Yüksek duvarlı manastır yanında durmuş Bafa gölünün manzarasını izlerken İrfan beni çekiyor. Bu resmi öne çıkan görsel olarak seçiyorum.

Yıldız ve ben düzlüğün kıyısında kaya üzerine oturmuş gölü seyrediyoruz.

Gezimizi bitirip restorana geri geldik. Restoran bile tarihi kalıntıların üzerine yapılmış. Bazı yerleri taş bloklar, diğer yerler beton dökülerek sıvanmış. Sıvalı yerler beyaz kireç ile boyalı, taş bloklar orijinal renkleri ile duruyor.

Akşam güneşi ufukta batmadan biralarımızı alıp güneşin yavaş yavaş ufukta dağların ardına batışını gölün manzarasıyla birleştirip biralarımızı keyifle içiyoruz. Burada olmanın mutluluğunu yaşıyoruz. Latmos dağının göle değen etekleri üzerinde Güneş ufukta batıyor. Güneşin ufukta battığı yer Dilek yarımadasının olduğu Samson dağı. Gölde hafif esen rüzgarın oynattığı kayık dans ediyor adeta.

Güneş battıktan sonra restoran sahibi bize kumsalı emanet ederek ailesiyle arabaya binip gidiyorlar. Biz de akşam yemeğini yapıyoruz, bu akşam tatlı olarak puding yaparak soframızı zenginleştiriyoruz. Bu gece çadırlarımızı kurmuyoruz, çünkü tahta çardaklarda matı serip uyku tulumuyla yatıyoruz.

Bu gün yaptığımız yol yaklaşık olarak 43 Kilometre civarı.

Yaptığımız yolun haritası aşağıda

Gökova Bisiklet Turu 13. Gün

31 Temmuz 2013Gökova Bisiklet Turubeçin, beçin kalesi, belen kahvesi, bizans, çam ağacı, fernando, feyyaz, geneves, kavak, milas, muğla, ormancı, ormancı türküsü, ormancı türküsünün hikayesi, serkan taşdelen, yıldızurimbaba

28 Haziran 2013 Cuma

Muğla kent ormanı – Muğla – Belen kahvesi – Beçin kalesi

(Kör arkadaşlar için betimleme yapılmıştır)

Üç Dengesizin Bisiklet Maceraları.

“Geleceği hayal ediyorsun çünkü şimdi ki anı tatmadın.”

Öne çıkmış olan görsel, sol taraf az ağaçlı dik yamaç, sağda ise pembe çiçekler açarak coşmuş zakkum.

Ormanın derinliğinde uyanıyoruz, ortalık sessiz sadece kuş sesleri var. Kamp attığımız yer piknik alanı, mangal için yerler yapmışlar, gündüz ışığında orman farklı görünüyor. Toplandıktan sonra ormandan çıkıp ana yola geliyoruz, girerken resim çekemediğimden ormanın girişinin resmini çekiyorum.

Güneş yeni doğmuş tam arkamızda günün ilk ışıklarını cömertçe dünyaya gönderiyor. Güneş arkamda, gölgem asfalt üzerine düşüyor.

Muğla’ya 12 km uzaklıktayız, kahvaltıyı Muğla’da yapacağız. Giriş tabelasındayım. Tabelada; Muğla: Nüfus 62.600 Rakım 625

Muğla’ya varınca bakkaldan kahvaltılık alıyoruz. Kahvaltıyı uygun bir çay ocağında yapıp karnımızı doyurduk. Kahvaltıyı yaparken bu günkü rotamızı çıkarıp nereden gideceğimizi belirliyoruz. Yatağan’a uğramadan Belen kahvesinden, dağ yollarından gideceğiz. Rehberimiz her zamanki gibi İrfan öne düşüyor biz de ardından takip ediyoruz. İrfan çok iyi bir rehber, yolları okumayı, nereden gideceğimizi o belirliyor. Bir süre ana yoldan gidip Belen kahvesini sapağına varınca sola dönüyoruz. Tabelada yazan Belen Kahvesi 9. Yani Belen kahvesine 9 Kilometre olduğunu belirtiyor. Tarihi ve turistik olduğu için kahverengi tabelaya yazılmış.

Kısa sürede Çaybükü köyüne vardık. Burada Belen kahvesi. Tabelada yazdığına göre Belen değirmeni de burada olduğunu belirtiyor.

Kahve az yukarıda, ağaçlar arasında Türk bayrağı ve kahvenin çatısı görünüyor.

Belen kahvesine giderken yol kenarında armut ağacı görünce bir kaç tane kopartıp çantama koyuyorum. İrfan ile Yıldız önde oldukları için armutları yemiyorum. Türküsü yakılan dramatik Belen kahvesine varıyorum. Bisikletimi park edip resim çekmeye başladım. Kahve taş bina, giriş kapısı üzerine Belen Kahvesi yazılmış. Kapı pervazları geniş çerçeveli mermerden. İki yanda da gece lambaları, nedense gündüz feneri gibi yanıyorlar. Işıkları kapatmayı unutmuşlar sanki, lambalar yanıyor gündüz aydınlığında. Kapının solunda yakılan Ormancı türküsünün sözleri, sağında ise türküsü yakılan olayın hikayesi sarı plakete yazılmış.

Bu kahvede olan olayları halk türkü yakarak belgelemiş. Tabelada yazılan türkünün orijinal sözleri;

Ormancı Türküsü

Çıktım Belen Kahvesi’ne baktım ovaya

Bay Mustafa çağırdı dama oynamaya

Ormancı da gelir gelmez yıkar masaya(ı)

Söz anlama Ormancı çekmiş kafaya(ı)

Aman Ormancı yaktın Ormancı

Köyümüze bıraktı yoktan bir acı

Gevene’in ortasında değirmen döner

Değirmenin taşları dağından iner

Ormancıya atılan kurşun Tevfik’e değer

Tevfik’imin acıları yürekleri deler.

Aman Ormancı yaktın Ormancı

Köyümüze bıraktın yoktan bir acı

Gevenes’in suları hoştur içmeye

İçinde köprüsü var gelip geçmeye

Tevfik’imi vurdular hiç mi hiçine

Yazık ettin Ormancı köyün iki gencine

Aman Ormancı yaktın Ormancı

Köyümüze bıraktın yoktan bir acı

Bu tabelada da olayın Ormancı türküsünün hikayesi hikayesi;

Muğla’nın Gevenes ve Kozağaç köyleri civarındaki ormanlarında bir yangın çıkar. Yangın kısa sürede kontrol altına alını ve etrafı çevrilir. O sırada Mustafa Şahbudak ve Tevfik Cezayir adlı iki arkadaş Belen Kahvesinde oturmuş dama oynamaktadır. Tevfik Cezayir Gevenes köyünün muhtarıdır. Aynı zamanda yörede herkesin yardımına koşan, sevilen biridir. Orman koruma ve bakım memuru olan Sarı Mehmet lakaplı Mehmet İn, etrafı çevrilen yangının söndürülmesi için Belen Kahvesine gelir ve Muhtar Tevfik Cezayir’den bekçi ister. Muhtar, iş zamanı olduğu için bekçi vermek istemez. Bu konuda Ormancı Mehmet İn tuttuğu zaptı Muhtar Tevfik Cezayir’e İmzalatmak ister. Muhtar Tefvik Cezayir oyunun kritik anı olduğu için tutulan zaptı imzalamak istemez. Olaya kızan Ormancı masaya vurur ve dama taşları dağılır.

Yazının diğer bölümü kareye sığmadığı için ikinci bir resim daha çektim. Hikayenin devamı;

Diğer oyuncu Mustafa Şahbudak, dökülen taşları toplar ve Ormancı ile tartışırlar. Ormancı inatlaşır, söz anlamaz, ikinci kez masayı devirir. Bu kez Ormancı ile Mustafa Şahbudak arasında tartışma çıkar. Mustafa Şahbudak sinirlenerek Ormancıya tokat atar. Ormancı Mehmet İn, belinden kamasını çıkararak Mustafa Şahbudak’ı kolundan yaralar. Mustafa Şahbudak olayın şoku ile belinden tabancasını çeker. Bu sırada Muhtar Tevfik Cezayir yapma diyerek, silahın önüne atlar. Silah iki kez patlar. Çıkan kurşunlar Muhtar Tevfik Cezayir’e rastgelir, Mustafa Şahbudak arkadaşı Muhtar Cezayir’i kazayla vurur. Mustafa Şahbudak, arkadaşıyla ilgilenirken Ormancı kaçmaya başlar. Mustafa Şahbudak kaçan Ormancıyı silahıyla topuğundan ve kalçasından yaralar. Köylüler Mustafa Şahbudak’ı yatıştırır ve elinden silahı alır. muhtar Tevfik Cezayir Muğla devlet hastanesine kaldırılır, ancak aldığı yaralar sonucu kan kaybından ölür.

Çıktım Belen Kahvesine baktım ovaayaaaa baktım ovayaa. Dama masası, üzerinde dama taşları dizili. Masa ve sandalyeler sundurmanın altında, Duvar üstünde tahta çit ve aşağıda Belen ovası.

Bir müze haline gelmiş Belen kahvesinin odasını müzeye çevirmişler. Mankenlerle Ormancı ayakta, Bay Mustafa ve Muhtar Tevfik sandalyede oturmuş dama oynarlarken. Dama taşları masa üzerinde dağınık.

Odanın bir duvarında ocak, içinde odunlar, sacayağı. Yanmaya hazır durumda. Ocağın yanında Dövülerek ayran yapılan ahşap yayık.

Belen kahvesinde oturup ovaya bakarak çaylarımızı içiyoruz. Aslında kahve içmek gerekti ya neyse çay ile idare edelim. Masada; ben , Yıldız ve İrfan oturmuş çay içerken, arkamızda Belen ovası.

Çay içerken sandalyeni tahtasına konmuş çekirgeyi görünce yakından resmini çekiyorum.

Belen kahvesinde dinlenip çay içerken kahveciden yol durumunu soruyoruz. Yol toprak, tenha olduğunu söyleyip dere kenarını takip etmemizi söylüyor. Gerekli yol bilgilerini aldıktan sonra yola çıkıyoruz. Bir süre sonra asfalt yol toprak yola dönüşüyor ama bizi etkilemeden yolumuza devam ediyoruz. Trafik olmasın yeter, sonra ormanın içi gayet güzel. Yalnız yokuş ve biraz tırmanma var. Ayrıca ana yollardan farkı da yol kenarındaki su kaynaklarını, çeşme ve derelere rastlıyorsun, böylece yol boyunca susuz kalmıyor ve sıcaktan bunalırken serinliyorsun. Çam ormanı içindeyiz, solda dere yatağı ve pembe çiçekler açmış zakkumlar.

Ormanın içinden geçen toprak yol, yokuşu çıkan Yıldız bana doğru gelirken çam ormanı ile yolu birlikte çekiyorum.

Dağa tırmanmamız devam ediyor, zakkum çiçekleri ormana renk katıyor. Üçümüz kendi temposunda tırmanıyor, birbirimizi gözden kaybettiğimizde bekleyip yola öyle devam ediyoruz. Arada kendi mi de çekiyorum elçek ile, önümde Yıldız bisiklet sürüyor. Başımda mavi buuf, gözümde sarı renkli güneş gözlüğü var.

Yol bazen aşağıya doğru gidiyormuş gibi görünse de kısa sürüyor ve çıkmaya devam ediyoruz. Karşıda yüksek dağlar var.

Yokuş bitmiyor hala tırmanıyoruz, rastladığımız keçi çobanına yolu sorup doğru yolda olduğumuzu öğrenince tırmanmaya devam. Keçi çobanı yolu başı ile tarif ederken, ileride İrfan keçi sürüsüne ulaşmış bile.

Yıkık viran evler de görüyoruz arada. Taş ve çamurdan yapılmış duvarları bir kısım çatıyı ayakta tutuyor. İçeride bal arısı kovanlarını görüyorum.

Yamaçta uzun çam ağaçları ve yola yakın yerlerde, dere kıyısında kavak ağaçları göğe ulaşmaya çalışıyor.

Solda zakkum çiçekleri açmış, önümde İrfan bisikletle gidiyor.

Nereye baksan manzara değişiyor, ben de durup durup resim çekerek tırmanmaya devam ediyorum, durunca da bir nebze dinlenmiş oluyorum çaktırmadan ama bu sefer geride kalınca arkadaşlar beni ileride bir ağacın gölgesinde beklerken buluyorum. Resim çekerken ilginç olan çam ağaçlarına denk geliyorum, çamın dalında bir yumru oluşmuş. Beni bekledikleri yerde çıkarıp armutları yiyoruz, biraz meyve iyi olur.

Önümde Yıldız bisikletin üzerinde giderken, daha ileride İrfan bisikletten inmiş yürüyerek yokuşu çıkıyor. Yolda iri taşlar var, o yüzden rahat süremiyor. Ne de olsa acemi, ilk bisiklet turu.

Bazen dere yatağından epey yukarılardan gidiyoruz. Yol kıyısında köy evleri dağınık. Aslında doğru dürüst köy de yok ortalıkta.

İrfan yokuşu yürüyerek çıkmaya devam ediyor çam ormanı içinde.

Yıldız ise alışkın yokuşları çıkmaya. O yüzden bisikletinden hiç inmedi.

Bazı yerlerde yol çok taşlı oluyor ama durmak yok, yola devam.

İşte güzel bir manzara, Sol taraf seyrek çam ormanı yamaçta. Sağda ise pembe çiçek açmış zakkumlar yol boyu gidiyor. Önümde İrfan. Bu resmi öne çıkan görsel olarak seçiyorum.

Köylülerin iş hayvanı olarak kullandıkları at ve katır ağacın gölgesinde bağlanmış ot yiyorlar.

Bazı yamaçlar kel kalmış, belki de çabuk tutuşan çam ağaçları yanmıştır bir zaman. Dere yatağında çalılar ve zakkumlar kaplamış.

Önümde İrfan ve Yıldız giderken solda yükseltide taş ev görüyorum. Kavak ağaçları yol kıyısında. Bu ev benim hayal ettiğim bir şekilde, yerden 5 metre yükseltide, tek katlı. Önü düz ve az da olsa manzaralı. Böyle bir ev yapmak isterim kendi ellerimle.

İrfanın diline bir şarkı dolanıyor, aklına geldikçe söylüyor.

“deli diyorlar bana

desinler değişemem”

Biraz da Yıldıza takılmak için söylüyor. Neyse çıka çıka bitiriyoruz rampaları. Benim bildiğim zakkum bitkisi 800 metre yüksekliğe kadar görülüyor. Zirvede hiç bir zakkum ağacı yok demek ki 800 metrenin üzerindeyiz. Artık inişe geçiyoruz ama inişte taşlı toprak yolda olduğumuz için bisikletimi salamıyorum, dikkatli inmek zorundayım. Haliyle düşmek istemem durduk yerde, yavaş inerim ama sağlam inerim. Ben yavaş indiğimden Yıldız ve İrfan beni bekliyor yolun kıyısında. Bekledikleri yer yol kenarı gölge ve düzlük, karınları da acıkınca oturup ocağı, kap kacağı çıkarıp makarna yapmaya başlıyorlar. Ben de gelince çaydanlığı çıkarıp çay demliyorum. Makarnayı yiyip çayımızı içerek dinleniyoruz İnerken de yoruluyorum fren sıkmaktan ve düz maşadan kollarım tutmaz oldu. Yıldız tencerede makarna pişirirken çömelmiş.

Dinlendikten sonra yola çıkıyoruz.

Asırlık meşe ağacının gövdesi kalınlaşmış, toprağa iyi tutunuyor.

Önümüze bir çam ağacı çıkıyor devasa bir şey, 300 yıllık olabilir. resmini çekebilmem için bayağı geriden çekiyorum, başka türlü kadraja girmiyor çam ağacı.

Dar bir vadinin dibinden inmeye devam ediyoruz. Solda küçük dere yatağı yol ile birlikte, çam kokuları içinde Milas ovasına doğru akıyor.

Dediğim gibi çeşmesiz kalmıyoruz yol boyunca, yine bir çeşmede duruyoruz. Çeşmenin yalağı var, yalağın içinde yosunlar, su kurbağaları, suyun içinde dalgıç böcekler, anlayacağınız yarım metrekarelik yalağın içinde çeşitli canlıların yaşadığı bir yer olmuş ilgiyle izleyip inceledim. Yaşamak güçlü bir şey canlılarda, düşündürücü.

“Yaşamak tek başına bir ağaç gibi hür ve orman gibi kardeşçesine” demişti Nazım usta.

Nazım usta deyince şair kardeşim Feyyaz aklıma geliyor. Benim ustalarımdan sayılır, Serkan Taşdelen ile bu ikisini D300 karayolunu boydan boya geçen (Çeşmeden başlayıp Ağrıya kadar uzayıp giden yol ) iki bisikletçi. Gezgin virüsü bulaştırmışlardı maceralarını okurken. Serkan ve Feyyazdan çok şeyler öğrendim, o yüzden ustalarım olarak sayarım ikisini de. Feyyaz daha sonra Türkiye’nin tüm kıyılarını 4000 km dolaşıp bu da yetmezmiş gibi güney Amerika da dolaşıp Fernando adını almış olup en son da Nazım ustanın Moskova ya giderken gittiği yoldan giden ve Yol kitabını çıkarıp bizlerle paylaşan genç şair dostumu andım bir an yaşam dolu su yalağında. Fernando Feyyaz Alaçamın kendi web sitesinden takip edebilirsiniz. www.feyyazalacam.com Serkan Taşdelen’in web sitesi http://www.pedalla.com

“Deli diyorlar bana

desinler değişemem…”

Dengesiz İrfan uçurumun kenarında durmuş bana poz veriyor.

Dengesiz İrfan bir türlü dengeyi sağlayamıyor. Artık düzlüğe geldik, ilerlerken durduk yerde İrfan yine düşüyor bisikletten. Ya bir dur arkadaş ne oluyor. Arkasında olduğum için yetişip kaldırıyorum, neyse durduğu yerde olduğu için herhangi bir şeyi yok şükür, düşmesi yorgunluktan olabilir.

Çamköy’e geliyoruz, uygun olursa buraya kamp atmayı planlamıştık. Yiyecek bir şeyler bakınırken sadece tost yapan bir dükkandaki elemanın ters davranışı bu köyde kalmadan geçip gitmemize neden oldu. Yola devam ederek güzel bir iniş ve asfalt biraz dinlendiriyor bisiklet üzerinde. Milas’a varıyoruz, daha önce yemek yediğimiz sanayideki lokantaya girip akşam yemeğini yiyoruz. Kuru fasulye kalmamış, biz de olanı yiyoruz. Yemekte nerede kalacağımızı konuşurken Yıldız Beçin kalesinde kalalım diyor, Beçin beldesi 4 km geride. Haliyle Yıldızı’n kararına uyup geriye doğru Beçin’e geliyoruz. Havada karardı, Resmi ertesi sabah çekiyorum. Kahverengi tabelada yazan Beçin kalesi 1.

Tabelada görüldüğü gibi Beçin kalesi 1 km yazıyor ama bir kaç yüz metre çıktıktan sonra dikleşen yokuşun ve yorgun olmamızın verdiği zorluktan bisikletten İrfanla ben inip iterek çıkıyoruz yokuşu. Yıldız inmeden kaleye kadar çıkıyor, bıravo. Hava karanlık, sokak lambaları yeterli aydınlatmıyor yokuşu öyle çıkıyoruz. Kaleye gelince başlıyor köpekler havlamaya, tabi ki aldırmadan yanlarına kadar gelince havlamayı kesip yılışmaya başlıyorlar. Anlayacağınız yaygaracı tipler. Arka ayağı sakat bir anne, geçen sonbahardan üç ve bu bahardan dört toplam yedi tane yavru köpek etrafımızda yılışıyorlar. Ağaç altında piknik masasının yanında duruyoruz. Burada küçük bir kanal var içinde gürül gürül su akıyor, eh daha ne isteyelim kampımızı atıyoruz. Çayımızı demleyip bir güzel sohbet ederek içiyoruz. Köpekler de bizim bekçiliğimizi yapıyorlar sabaha kadar. Terli eşyalarımızı kanalda yıkayıp asıyoruz. Daha sonra çadırlarımıza girip yatıyoruz ama köpeklerin bütün gece her şeye havlamaları bizi derin bir uykudan mahrum ediyor.

Bu gün yaptığımız yol yaklaşık olarak 93 Kilometre civarı.

Yaptığımız yolun haritası aşağıda

Gökova Bisiklet Turu 12. Gün

29 Temmuz 2013Gökova Bisiklet Turugeyik kanyonu, gölcük köyü, kahve, muğla, stevensonurimbaba

27 Haziran 2013 Perşembe

Toparlar şelalesi – Geyik kanyonu – Muğla kent ormanı

(Kör arkadaşlar için betimleme yapılmıştır.

Üç Dengesizin Bisiklet Maceraları

Umutla yolculuk etmek,

gidebileceğin yere varmaktan

çok daha zevklidir.

R.L. Stevenson

Öne çıkmış olan görsel, ağaçlar arasından kıvrılarak aka çay.

Güzel bir ormanın sabahında kuş ve şelalenin sesleriyle uyanıyorum, yine harika bir yerde harika bir güne başlamak üzereyiz. Sabah yüzümü yıkamıyorum direk şelaleye dalıyorum. Sanki pillerim şarj oldu, kendimi zinde hissediyorum. Şelalenin havuzuna iple salınırken şelale beyaz köpürerek dökülüyor. Havuzun içinde balıkların yüzdüğünü görüyorum.

Kahvaltımızı orman içinde, şelalenin sesi ve kuş sesleri ile yapıyoruz. Kahvaltıdan sonra şelalenin döküldüğü yerin yukarısına çıkıp yandan kayaların arasından dökülürken çekiyorum bir poz.

Şelale döküle döküle kayaları oyup kendine havuz meydana getirmiş. Havuzun önünde kayalardan bent meydana gelmiş, boyu aşan derinlikler var. Yaklaşık 80 ila 100 metre kare alanı var havuzun. Havuzu üstten çekiyorum.

Kamp yaptığımız alan, yolu yok, yordamı yok. Sadece patikadan ulaşabilirsiniz. Üç çadır kurulu, İrfan çadırını sökmeye başlamış bile.

Toparlanıyoruz ve patikadan aşağıya inmeye başladık. Biraz aşağıda Yıldız küçük şelalede yıkanmaya başlayınca dayanamayıp ben de giriyorum, insan böyle bir yerden ayrılmak istemiyor doğrusu ama yolcu yolunda gerek. Bir süre ana yoldan gidip Geyikli kanyonuna doğru sapıyoruz. Geyikli kanyonu epey yukarılarda, hafif rampa başlıyor, vadi geniş ve yatağı sel yatağına benziyor. İri çakıllı derenin yanından tırmanıyor ara sıra yol toprak olsa da araç pek yok, o yüzden rahat bisiklet sürüyoruz. Geyik kanyonu yazan tabela gideceğimiz yönü gösteriyor. Bir tabela da yere yatıyor.

Kayalık dağlar içindeki vadiden yukarı doğru gidiyoruz. Kimisi düz alanı tel örgü ile kapatıp sahiplenmiş. Ağaç dikip, ekip biçmeye başlamış.

Vadinin kenarları kayalık ve dik. Aynı zamanda iyice daralıyor burada. Önde Yıldız ve İrfan gidiyor.

Kocaman bir kaya kütlesi yolun solunda kalmış. Yol ortadan geçiyor.

Az da olsa dere yatağında su akıyor çakıl taşları arasından. Burada vadi ve dere yatağı genişlemiş. Akan su büyük bir S şeklinde akıyor.

Çık çık bitmiyor, sıcak artmaya başladı, bol bol su içerek ilerliyoruz. Pistonlar iyice ısınınca ala balık havuzları olan bir yere varıyoruz. Havuzun birine kesin girmem lazım deyip havuza bakınca etrafta da kimseler yoktu, hemen havuza dalıyorum. Borudan da sürekli dağdan gelen soğuk su havuzun içine akıyordu. Temiz su diye sularımızı da dolduruyoruz bir güzel, aynı zamanda serinleyip dinleniyoruz.

Havuz sahiplerinden önümüzdeki yol nereye çıkar diye sorunca o da bu yol ileride bitiyor, yani çıkmaz yola girmişiz. Geyikli kanyonuna da 3 km kalmıştı. Muğla’ya gitmemiz gerektiğinden ve önümüzde iyi rampalar çıkacağından vakit kaybetmeden geriye dönüyoruz. Kayalık vadinin daraldığı yerden geçiyoruz.

Çıktığımız yolu çabucak inip esas yola gireceğimiz kavşağa varıyoruz. Burada dere akıyor, ağaçların altına girip dün kaynattığımız patatesleri yemeğe karar veriyoruz. Dere küçük ama yatınca vücudumun tamamı suyun içinde kayıyor. Patatesleri çıkarıp yiyoruz, ardından birer kahve içerek kalan çiğdemleri de çıtlatıyoruz. Dere ağaçların arasından akıp gidiyor.

İyice dinlendikten sonra yola devam ediyoruz. Dağlara tırmanmaya başladık yine, ama gittiğimiz yol ana yoldan daha iyi çünkü ormanın içinde yer yer gölgelik ve sessiz, sadece kuş seslerini dinleyerek bisikletle gitmek bir harika. Akyaka’dan gitseydik 9,5 km dik Sakar geçidini tırmanmak zorunda kalacaktık. Aynı zamanda burada arabaların gürültüsü de yok. Uzun ve düz gövdeli çam ağaçları içinde İrfan önümde bisiklet sürüyor.

Resimler de gördüğünüz gibi orman çok güzel, ağaçlar kocaman. Sessizliği duyabiliyor musunuz ?

Sadece Üç Dengesizin Pedal sesi var, elçek üçümüzün resmini çekiyorum orman içinden giderken. Arkamdan İrfan ve Yıldız geliyor. Başımda mavi buff, saçlarım dağınık, üzerim çıplak.

Orman içinde sürekli çıkmaktayız, önde giden Yıldız ve İrfan var.

Yol alabildiğine rampa ama bizleri rahatsız etmiyor, çıkmaya devam ediyoruz. Acelemiz yok dinlene dinlene ara sıra var gücümüzle bağırarak ormanın sessizliğini bozuyoruz. Aşağıda dere yatağı görünüyor.

Gölcük köyüne varıyoruz, ana yola az kaldı.

Güneş batı ufkunda batarken Gölcük köyü içinden geçiyoruz. Bir süre güneşin batmasını izliyorum evlerin çatısı üzerinden.

Gölcüğe vardığımızda güneş te ufukta batıyor. Ana yola çıkınca hava kararıyor ve ışıklarımızı yakarak yol üzerinde karnımızı doyuracak bir yer arıyoruz. Benzinliğin birinde restoran görünce neler var diye sorunca sadece kavurma var dediler. Karnımız da iyice acıktığı için oturup kavurma ısmarlıyoruz. Hesap biraz tuzlu geliyor ama onca yokuş çıkınca yorgunluktan kazığı yiyoruz. Ana yol kenarlarında dikkatli olmak gerekiyor bilasha restoranlarda yemek yemeyeceksin. Garsona soruyoruz nerede kamp atabiliriz diye. O da Muğla ormanında piknik alanı var diyor 3 km ilerideymiş. Yemeği yiyip birer de duble çay içtikten sonra Muğla ormanına doğru yola çıkıyoruz. Ormana gelince içeriye giriyoruz, kapıda kimse yok. İçerilere doğru girince ortalık zifiri karanlık oluyor. Aydınlatmalarımızın ışığında ormanın derinliklerine ilerlerken ileride güçlü aydınlatmaları görüyoruz. Aydınlık yere varınca varınca burada dizi filim ekibi araçları kameraları projektörleriyle ormanın içinde stüdyo kurmuşlar. Epey de kalabalıklar bayağı insan var, kim bilir hangi diziyi çekiyorlar ya da filmi. Biz gelince çekim yapmıyorlardı. Selamlaşıp aralarından geçip yolumuza devam ediyoruz. Kamp atacağımız çeşme olan bir yer arıyoruz fakat çevre o kadar karanlık ki çeşme göremiyoruz. Biraz daha ilerleyince bir kulübe görüyoruz ve hemen orada duruyoruz. Kulübenin içinde çeşme var mutfak gibi bankosu da var, aha elektrik düğmesini görüyorum, aydınlatma ve priz de varmış. Düz bir alanda çadırlarımızı kurup eşyalarımızı yerleştirdikten sonra kulübenin içinde telefonları şarja takıyoruz. Gece de epey ilerleyince çadırlarımıza girip yatıyoruz. Filim ekibi arabalarıyla iki kez bulunduğumuz yerden geçip çekimlerini de yapıyorlar biz yattıktan sonra. İyice yorgun olduğumdan hemen uykuya dalıyorum.

Bu gün yaptığımız yol yaklaşık 59 Kilometre civarı.

Yaptığımız yolun haritası aşağıda

Urim Baba

Bir Bisikletçinin Günlüğü

Kategori arşivi: Gökova Bisiklet Turu

Gökova Bisiklet Turu 16. Gün

Gökova Bisiklet Turu 15. Gün

Gökova Bisiklet Tur 14. Gün

Gökova Bisiklet Turu 13. Gün

Gökova Bisiklet Turu 12. Gün