Etiket arşivi: rahman karataş

Bir İstanbul Masalı – Avrasya Maratonu 2. Gün

Bir İstanbul Masalı - Avrasya Maratonu, , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

12 Kasım 2016 Cumartesi

Kahve Günü

(Kör arkadaşlarım için resimlerde betimleme yapılmıştır.)

 

Ne güzel şey hatırlamak seni :

ölüm ve zafer haberleri içinden,

hapiste

ve yaşım kırkı geçmiş iken…

Ne güzel şey hatırlamak seni :

bir mavi kumaşın üstünde unutulmuş olan elin

ve saçlarında

vakur yumuşaklığı canımın içi İstanbul toprağının…

içimde ikinci bir insan gibidir

seni sevmek saadeti…

Nazım Hikmet Ran

 

Öne çıkan görsel, Kahve takımları önümde, etrafımda kahve severler. Topluca resim çekiliyoruz. 20 Kişi varız.

Güne güzel sürprizlerle başlamak için sabah aynada kendine bakıp selam vereceksin. Aynadaki görüntüne tebessümle bakarak “Güzel bir gün olacağı kesin, kendime merhaba ve Dünya’ya merhaba. Güne nasıl başladıysam akşamda öyle yatayım. Sürprizler beni bulsun” diyerek güne başladım. Evdekiler henüz uyanmamış, hava soğuk, o yüzden kahvemi içeride içiyorum. İstanbul da kaloriferler yanmaya başlamış çoktan. Ev halkı uyanıyor bir süre sonra. Kahvaltıyı hep birlikte yaptıktan sonra bisikletleri ve kahve takımlarını arabaya yükleyip sahile, kahve etkinliğini yapacağımız yere Oğuz bizi getirip bırakıyor. Daha önce keşif yapmadığımızdan uygun bir yer aradık. Kendimize uygun yeri belirleyip oturuyoruz. Tam da burun sayılır deniz kıyısında.

Kahve için henüz gelen yok, o yüzden deniz kıyısında geziniyorum bir süre. Etkinliği İstanbul boğazında yapmayı tasarladım ilk önce ama boğazda böyle bir yeşil alan yok. Bostancı Sahil komple yeşil alan, yürüme yolu, çimenlik, bisiklet yolu ve kıyıda hiç bir yapı yok. İstanbul’un boğucu kent yapısından kurtulmak için Bostancı sahil şeridine geliyor insanlar. Burası ufku geniş bir yer, önü deniz ve açık. Alabildiğine gök yüzünü görebilirsin. Nefes almak için ideal bir yer burası. Benim de kahve yapacağım yerde iyot kokusu olmalı.

Marmara denizi alabildiğine açık, bir kaç gemi görünüyor uzaklarda. Solda adanın bir tarafı görünüyor. Kıyıdaki beton duvarın üstünde siyah – beyaz bir kedi oturmuş. Kımıldamadan öylece bakıyor, duruşunda güne iyi başlamanın zarafeti var. Karnı tok olmalı. Seyrek bulutlardan geçen Güneş ışıkları kedinin gölgesinin oluşmasına yetiyor.

Hava açık değil, bulutlu ama bulutlar yüksek. Ara sıra bulutlar seyrekleşiyor. Sanki bir tül perdeyi gök yüzüne atmışsın da bazı yerleri kıvrılıp toplanmış. Deniz kıyısında tek bir ağaç yalnız kalmış. Ağacın gövdesi ışıktan kara görünümünde. Sanki yerden bir kol yukarı uzanmış ve parmaklarını birleştirip yana doğru uzatarak avuç içini yere bakacak şekilde duruyor. Parmakların üstünde dallar fışkırmış yukarıya doğru. Yalnız ağacın yanında, yalnız bir kadın durmuş düşünüyor.

İlk olarak Ferdimen geliyor bulunduğum yere. Geleceğimi bildiğinden erkenden çıkmış yola. Çorlu dan İstanbul’a çabuk gelmiş ama İstanbul da daha çok zaman harcamış buraya gelebilmek için.  Gelirken de bana hediye verdi. Katlanır çatal, bıçak, kaşık takımı. Elime aldığımda çok işime yarayacağını hissedip sevindim. Artık turlarda kullanabileceğim pratik, az yer kaplayan yemek yeme setine sahibim. Ferdimen’e teşekkürlerimi sundum bir kahve yaparak. Bir takım da Şafak Omaç için verdi. Artık İzmir de veririm. Çok düşüncelidir bu konularda Ferdimen, ne istediğimi, neye ihtiyaç olabileceğini önceden kestirip sürprizler yapmayı sever. Bu da günün ilk sürprizi. Güne iyi başlamanın değeri bu “Kendine selam vereceksin güne başlarken.” Ben de Ferdimen’e çantaları verip emanetten kurtuluyorum.

Ben dizlerimin üzerine oturmuş Ferdimen’in verdiği hediyeyi inceliyorum. Altımda mat serili, Ferdimen de bağdaş kurup oturmuş bana bakıyor. Önümde kahve ocağı, şekerlik, cezve, kahve değirmeni, rüzgar koruyucu yuvarlak levha. Su şişem çuvalın içinde. Arkada bisikletim KUZ turuncu çantalarımla duruyor. Çantanın yan yüzeyinde urimbaba’CAN yazısı.

Artık yavaş yavaş gelmeye başladılar. İstanbullu Doğan Güler etkinliği duyup gelmiş kahve içmeye. O da yanımıza oturup sohbete katıldı.

Dilek pek yere oturmasını sevmediğinden katlanır bez sandalyesini getirip yanımızda oturdu. Ferdimen de kendi prodüksiyonunu yapmak için kamerası elinde hazır tutuyor.

Birer ikişer gelmeye başladılar. Kiminin haberi vardı, kimisi de geçerken bisikletli kalabalığı görüp ne yapıyorlar diye meraktan durup aramıza katıldı. Yerde dört kişi oturmuş sadece dilek ayakta oturanlara bir şeyler anlatıyor.

Büyük taarruz bisiklet turunda tanıdığım Dilek Kırkıcı bisikletiyle geldi. Sadece bir günlük tanışmamız yetti demek ki. Duyunca bisikletine atladığı gibi yanımıza gelerek sürpriz yaptı. Dilek bisikletin üzerinde iken resmini çekiyorum.

Elbette eşi ile birlikte geldi Dilek. Mehmet Kırkıcı, bisikletinden inip selam veriyor. Altmış yaşını çoktan geçmiş ve kalp ameliyatı geçirmiş birisi olarak bisikletin üzerinde onu görmek güzel.

Günün en büyük sürprizlerinden birisi ise masalcı esmavi’nin gelmesi. Beni o kadar sevindirdi ki anlatamam. İş yerinden benim için kavga dövüş aylar öncesinden izin almış bu gün için. İstanbul mega köyde beni yalnız bırakmadığı için teşekkür ederim sevgili Esma, bildiğimiz masalcı esmavi. Güzel sesinden güzel masallar dinleyeceğiz esmavi den. Boynuna da ona özel aldığım mavi şalı da takıp gelmiş. Ne mutlu bana böyle güzel dostlarım var. Hazine torbamı da yapan esmavidir. Bana öyle bir hazine torbası yaptı ki görünüşte küçük olsa da dünyaları sığdıracak büyüklükte. Hatta Güneş sistemindeki tüm gezegenler ve güneşi de alacak kadar büyük, geniş ve derin. İşte bu hazine torbam da dostlarımı biriktiriyorum. Yaşadıklarımı ve hikayelerimi de içine katarak.

Yakından bir resim çekiliyoruz esmavi ile. Beyaz çizgili renkli mintanı, boynunda mavi şalı. Güneş gözlükleri gözünde takılı. Kestane rengi saçlarına güneş vurmuş pırıl pırıl. Bende ise kare desenli gömlek, rengi solmuş lacivert yeleğim. Başımda da kırmızı renkli buff.

Esmavi İzmir den arkadaşım Zeynep Nuray ile birlikte geldi. Zeynep Nuray’ın bir ayağı İstanbul da. İzmir de bir çok kez kahve içmeye gelmişti, İstanbul’da da kısmet oldu kahve içmeye. Sanırım Ferdimen haber vermiş olmalı, Salih Gülbahar da geldi kahve etkinliğine. Hep birlikte oturup resim çekiliyoruz.

Salih, Ferdimen, Zeynep Nuray, ben ve esmavi. Arkada ayakta da Mehmet Kırkıcı.

Sevgili dostum Ahmet Mumcu da aramıza katıldı. Günün sürprizlerinden birisi ressam Kerem Fidan, nam-ı diğer Çizer Gezer bana kendisine ait suluboya Atatürk portresini camlı – çerçeveli hediye etmesi. Atatürk hiç bir zaman kalbimizden silinmez duygusu hep içimde. Kendisine özel olarak teşekkür ederim. Koleksiyonumda yerini alacak.

Çizer Gezer Atatürk resmini verirken birlikte resim çekiliyoruz.

Etkinlik herkese ulaşmıyor, duyan gelip kahveye ve sohbete katılıyor. Bu arada havlu satışları da yapılıyor. Sağ olsun gelenlerin hepsi havludan alıp desteğini esirgemedi. Urim Baba’nın Kahvesi patentine destek olanların isimlerini kayıt etme işini Esmavi yaptı.

İstanbul da havlu alan destekçilerin isimleri; Beyhan Yeniceli, Sancak Aydın, Faruk Atçeken, Adnan Özzaim, Yalçın Pekmezci, Salih Gülbahar, Ferdi Kızıl, Esma Eser, Merih Güldür, Sevinç Aksüt, Gülay Çamurdan, Behzat Işık, Rüştü Berber, Duygu Kırkıcı, Mehmet Kırkıcı, Gülsemin Özgen, Hakan Gener, Tezcan Şahin, Taner Aylar, Ümit Altay, Kerem Fidan, Tülin Fidan, Nur Kılıçay, Elif Köseoğlu, Başak Bulut, Rahman Karataş, Ahmet Mumcu, Seçil Zor, Dilek Koçyiğit.

Öğleden sonra Başak Bulut ve Rahman Karataş geldi, büyük gezginlerden. Uzun zamandır görememiştim. Dostları görmek, hasret gidermek gibisi yok. Moralim çok yüksek ve bu bana doping yapacak gibi. Yarın koşacağım kıtalar arası Avrasya Maratonunu sondan birinci olarak rekor kırabilirim. O derece yani.

Hazır bu kadar kalabalık toplanmışken 20 kişi birlikte resim çekiliyoruz. Bu resmi öne çıkan görsel olarak seçiyorum.

Kahvem bol, o yüzden sıkıntı çekmiyorum, çırağım Ferdimen sürekli olarak kahve çekiyor değirmende. Böylece Bostancı sahilini kahve kokusu sarıyor. Kahve takımlarım içinde tüm cezveleri mi de aldım. Ayrıca dört fincan da ilave olarak sekiz fincan var. Duruma göre kahve yapıyorum. Kalabalık olursa en büyük beş kişilik cezvede, yada dört kişilik cezvede kahve pişiriyorum. Birer ikişer geldi mi iki fincanlık yada tek fincanlık cezvede da kahve pişiriyorum. Gelenleri fazla bekletmek olmaz. Hemen kahve pişirilip anında sunuyorum. Kahve her zaman beleş, parayla satılmaz. Sadece fal bakılmaz. O yüzden yanımda fincan tabağı taşımıyorum.

Ferdimen değirmeni çevirirken, tüplü gaz ocağım, şekerlik, cezveler, kahve çekirdeği kavanoz, dört kahverengi fincan desenli fincanlar, dört Atatürk imzalı fincan ve kahve kutum resimde görünüyor.

Kahve takımlarım yerde, bisikletim KUZ ile birlikte resim çekiliyorum. Turuncu çantalar, tabelam seleye asılı. 10 Litrelik su şişesi iki tane ve Ferdimen’e getirdiğim mavili siyahlı çantalar.

Tanıdığımdan çok tanımadığım arkadaşlar da kahvemi içiyor. İsim hafızam zayıf olduğu için tanışsam da isimleri bir türlü aklımda kalmıyor. Bu durumu artık dert etmiyorum. Yanıma gelerek “Merhaba Urim Baba” diye ismimle hitap etmelerine karşılık isimlerini bilemediğimden özür dileyince onlar da önemli değil. “Bizi tanımaman doğal, bizler seni tanıyoruz ya, bu bize yeter” diye cevap vermeleri bana yetiyor. Sevindiğim taraf sayamadığım kadar kişi beni tanıması. Her ne kadar isimleri aklımda kalmasa da hepsini seviyorum ve hazinemde yerlerini alıyorlar.

Resimde yeni gelenlere kahve pişmiş olarak fincana dökerken Doğan Güler elçek resim ile çekiyor. Çimenlere dört kişi oturmuşuz.

Akşam güneş batasıya kadar sahilde oturup kahve yaptık, sohbet ettik. Dilek dün yaptığı poğaçaları ikram ederek karnımın açlığını giderdim. Sabahtan akşama kadar da aç durulmaz ya. Dilek bunu düşünüp hazırlık yapmıştı bile, kendisine çok teşekkür ederim. Böyle düşünceli dost pek bulunmaz. Normalde İzmir de kahve yaptığım İnciraltı kent ormanı, Çakalburnun da güne ufka yaklaşırken bir yumruk boyu anında yanımda kimse olmadığından toparlanıp eve gidiyorum. İstanbul da durum başka, Güneşi batırmak gerek. Kısa kış günlerine yaklaşırken Güneş erkenden ufka yaklaşıyor. Tam batarken resmini çekiyorum Marmara denizin de. Bulutlar üzerimden batan Güneş’e doğru uzamışlar parça parça. Sadece ufuk Güneşten dolayı kızıla boyanmış durumda. Gri bulutlar denize rengini vermiş.

Cep telefonumdan dijital zom yaparak denize kavuşmuş Güneşi tüm kızıllığı ile çekiyorum. Resim karesi tamamen kızıla boyalı. Sadece Güneş tüm haşmetiyle sarı renkte. Günü böylece bitiriyorum ve hava kararmadan toparlanmaya başladım.

Ferdimen’in çektiği video

Kader ağlarını örerken iyi örüyor benim için. Hazinemde biriktirdiğim dostlar olmadık yerde karşıma çıkıyor ve ağlarını ören kader beni onlarla karşılaştırıyor. Benim planladığım Kadıköy de oturan yeğenimin evinde kalmak, sabah ta erkenden Avrasya maratonunun başlangıcına gitmek. Başlangıç yeri Asya tarafında olduğu için düşüncelerim buydu. Ama kader işte, kahve içmeye gelen Başak ve Rahman beni evlerine davet ettiler. Bu gece bizde kal diye. Evleri de köprüye daha yakın olunca benim için bulunmaz bir fırsat diyerek kabul ettim tekliflerini. Hem birbirimize anlatacak çok hikayelerimiz var.

Fazlalıkları Dilek’e verip gerekli olanları alıyorum sadece. Başak ve Rahman ile birlikte İstanbul’un bin bir sokaklarında bisiklet sürerek büyük bir labirentte bisiklet sürdük. Araçların arasından kolayca sıyrılıp oturdukları eve geldik. Hepimiz tecrübelerimiz sayesinde binlerce aracın içinden geçip gittik hedefimize doğru.

Kendi yaptığımız akşam yemeği ile karnımızı doyurduk beraber. Oturdukları daire yüksek bir binada 12. katta. Katın yüksek olması pek etkilemiyor çünkü diğer binalar da aynı boyutlarda olduğundan sanki normal evlerdeymişiz gibi hissettim. Rahman eve gelir gelmez gidona bir çanta takıyor sormadan. Elinde varmış ve paylaşmasını da sevdiğinden hediye ediyor. Ben de Az bilinen antik kentler bisiklet turunda verdiğimiz ilk bufflardan kırmızı renkli olanı hediye ediyorum. Bu kırmızı renkli buff en değerli eşyam ve artık elimizdeki son örnek. Teşekkürlerimi sunup sohbete dalıyoruz.

Önümüzde dünya haritası ve hayallerimizi dünya haritası üzerinde kuş bakışı paylaşıyoruz. Başak ve Rahman 700 bin Km diye bir hayalleri var. Yaşamları boyunca hedefledikleri 700 bin Kilometreyi yapmak. Harita üzerinden ülkeleri dolaştık, rotalar çizdik hiç bir sınır tanımadan. Benim hayalimde olan Amerika dan Asya’ya Berrin boğazın dan buzların üstünde bisiklet sürerek geçmek. Onlara bu rotayı çiziverdim. Zaten başlangıç olarak Arjantin’e gidip en güney kara parçasından başlamak. Amerika kıtasını boydan boya geçip Kanada’ya ulaştıktan sonra kış aylarında donan Berrin boğazını geçersiniz dedim. Yapılmayacak bir hayal değil.

Rahman Karadenizli Laz ve kemençe çalmasını çok iyi biliyor. Daha önce birlikte çok türküler çalıp söyledik. Gecemize renk kattı Rahman birkaç türkü çalarak. Beraber şarkılar türküler söyledik kemençe sesiyle.

Resimde masanın üzerinde Dünya haritası serili, üzerinde kemençe yatık durumda. Benden aldıkları Urim Baba’nın Kahvesi işli havlu da kemençenin altında.

Haliyle kahveleri her zaman olduğu gibi ben pişiriyorum. Masanın üzerinde Dünya haritası serili, önünde Urim Baba’nın Kahvesi işli havlu katlanmış olarak duruyor. Kahvemin köpüğünde ise tek gözlü ağzı açık bir gülümseme görünüyor.

Kahveleri masanın etrafında içerken Rahman fotoğraf makinesi ile zaman ayarlı otomatik çekim yaptı. Duvarda daha büyük Dünya haritası tavan lambasının ışığında parıldıyor. Sohbetimiz kahveden daha tatlı.

Sohbet ve hayaller bitmiyor, eski yaşadıklarımız maceralar, yapacağımız turlar konumuz oldu hep. Gecenin ilerleyen saatinde saatimin alarmını 05:30’a ayarlayıp yatıyorum. Bugün dostlarımla buluşmanın heyecanı, yeni arkadaşlarla tanışma ve en önemlisi yarın koşacağım Avrasya maratonu içimde çok heyecanlı olarak uyumaya çalışıyorum. Bakalım sabah ola hayrola.

Keşan Trakya Bisiklet Turu 8. Gün

Keşan Turu, , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

9 Eylül 2013 Pazartesi

Keşan – İpsala – Uzunköprü

(Kör arkadaşlar için betimleme yapılmıştır)

 

Gökyüzüne bakmayanların kalbi daha çabuk kirlenir

Cahit Zarifoğlu

 

Öne çıkmış olan görsel, Rahman Karataş ile haritayı yere serip üzerinde rota çalışıyoruz çömelmiş olarak. Bisikletim KUZ yüklü olarak park halinde.

8-1-1

Kuşların cıvıltılarıyla güzel bir güne dinlenmiş olarak uyanıyorum. Hava masmavi, sonbaharın hafif serinliği beni hala üşütmüyor. Bisikletin getirdiği enerjiden dolayı üşümeyi unuttum diyebilirim. Elimi yüzümü yıkadıktan sonra İspirto ocağında çay demleyip kahvaltımı yapıyorum Orhan’la beraber. Derken geçmişten gelen bir akrep zehrini bırakıp gidiyor. Eh ne yapalım kahvaltım da zehir olsa da bağışıklık sistemim bunu hazmediyor. Üstüne bir acı kahve iyi gidiyor zehrin.

“Eğer birisi sizin hakkınızda kötü bir şey söylüyorsa, Emin olun kendileri hakkında söyleyecekleri iyi şeyleri yoktur.”

Can YÜCEL

Yerde kahve takımları, küçük tabureme oturmuş olarak kameraya bakıyorum.

5-2-1

Parkta kalan diğer arkadaşlar da uyanıyor. Muammer Kızak ve İDA bisiklet grubu ile vedalaşıp yolcu ediyorum. Rahman ve Başak ta burada gecelemişler. Kahvemi içtikten sonra kurumuş olan çantaları bisikletin bagajına bağlayıp eşyalarımı yerleştiriyorum. Ardından çadırı söküp mat ve uyku tulumunla birlikte bagaja bağlayıp yola çıkmaya hazır hale geliyorum. Keşan – Edirne 112 kilometre civarında. Bu yolu bir günde yaparız diye Orhan ile konuşuyorum. Ama Rahman işin içine girince iş değişiyor. Bir dünya gezgininden feyz almak bir başka. DOÇEK’in verdiği Trakya haritasını yere serip gideceğimiz yolu bize çiziyor. Nerelerden gidileceğini, nerede konaklayacağımızı, görülecek güzel yerleri bir bir anlatıp bize önemli bilgiler aktarıyor. Benim rotam İğneada’ya kadar gidip oradan Tekirdağ yapmak. Rahman İğneada’ya kadar harita üzerinde işaretliyor. İpsala’dan Yunanistan sınırından Edirne, oradan Bulgaristan sınırından İğneada’ya. Harita üstünde bile harika bir tur olacağa benziyor. Can Küçükler ile telefonla konuşarak nerede olduğunu öğreniyorum.

Rahman ile harita üzerine çömelip çalışırken, KUZ yüklü durumda yola hazır sakince beni bekliyor. Bu resmi öne çıkan görsel olarak seçiyorum.

8-1-1

Bisikletimin kilometre kablosu biraz gevşek idi, kabloda bollaşınca sabahın süprizi kabloya geliyor. Bollaşıp sarkan kablo ön bagajımın ağır olmasından gidon  ani hareketle kilometre kablosu kökünden kopuyor. Hadi buyur buradan yak. Elbette bir gün kilometreden kurtulacağım ama henüz bağımı koparamadığımdan biraz üzülüyorum. İzmir den buraya kadar 547 kilometre yapmışım. Kablo dipten koptuğundan ek yapamıyorum. Aklıma da bir çözüm gelmiyor şimdilik. Yola böyle devam edeceğim mecburen. Arkadaşlarla vedalaşıyorum, Okan Tuztaş, Rahman ile Başak Bulut ve diğer arkadaşlarla vedalaşıp Orhan ile yola çıkıyorum. Keşan’dan çıkışımız biraz geç oluyor haliyle. Orhan uyumlu birisi, iyi anlaşıyorum onunla. İlk hedefimiz İpsala, pedallar dönmeye başlıyor. Üç gündür sanki tatil yapmışım gibi geldi bana. Kendimi dinlenmiş ve zinde hissediyorum. Ama yola çıkmakla içim başka bir duyguyla kaplanıyor. Serkan Taşdelen’in dediği gibi “Önemli olan yolda olmaktır”.  Yola çıkınca dünyam değişti, yola ve yolculuğa çabuk adapte oluyorum. Ova düz olunca yol altımızdan akıp gidiyor. İpsala’ya 20 Km kalmış. Hudut ise 20 Km olduğunu tabelada yazan yazıdan anlıyorum.

8-1

Kısa sürede İpsala’ya vardık. Tabelada önemli kavşakta olduğumuzu belirtiyor. Sola Karpuzlu – Enez, sağa İpsala, düz ise kahverengi yazılmış Yunanistan – Gümrük (Douane) yazılmış.

8-3

İpsala kasabasına giriyoruz. Burası sınırdan önce son yerleşim yeri. Burada kilometre kablosunu lehimlemek için elektronik tamircisini arıyorum. Sora sora tamirciyi bularak kabloyu lehimlettiriyorum. Elektronik tamircisine nasıl yapacağını tarif ediyorum. Büyük bir ihtimalle fazla tecrübesi yok ve böyle kilometre kablosu hiç lehimlememiş. Bu ilk tecrübesi olacak. Kabloyu lehimledikten sonra test yaparak çalışıp çalışmadığını kontrol ediyorum. Çalıştığını gördükten sonra yerine takıp kablonun tekrar kopmaması için güzelce ve dikkatlice klipsle bağlıyorum. Ayrıca kabloyu da göstergenin kaidesine Japon yapıştırıcı ile sabitliyorum çıkıntılık yapmasın diye.

Sınıra 6 km kalmış, Selanik’e iyice yaklaşmışım, şunun şurasında Selanik’e 355 km kalmış, 3 günlük yol. Elbet bir gün Selanik’ten geçeceğim. Edirne yoluna girmeden hazır buraya kadar gelmişken sınır kapısını bir görelim diyerek sınıra pedallıyoruz. Tabelada Yeşil E-90, D-110 yolun olduğunu belirtmişler. Hudut (Yunanistan) 6, Selanik 355 Kilometre olduğu yazılmış.

8-4

Sınır kapısına geliyorum. Pasaportum yok diye geçiş izni vermiyorlar. İnsanların özgürlüğünü kısıtlayan şu sınırları hiç sevmiyorum. Ülkemizde çifte standart var, vatandaşları iki sınıfa ayırmışlar. Birisine kırmızı pasaport veriyorlar, paran varsa pasaport alıp bir de vize almak için ülkelerin elçiliklerinden eziyet çekmek var. O da elçinin o günkü ruh haline göre vizeyi ya alırsın yada alamazsın. Diğerlerine yani devlet memurlarına yeşil pasaport veriyorlar, onlara vize sormuyorlar, elini kolunu sallaya sallaya sınırdan sorgusuz sulalsiz geçiyorlar. Ben de çalıştım vergi ödedim bu ülkeye, hatta memurlardan daha fazla vergi kesildi benden. Ama nedense bize geçiş yok bu sınırlardan. Nefret ediyorum bu durumdan, sınırlar kalksın… Bisikletim KUZ üzerindeyim, arkamda sınır kapısı gişeleri.

8-5

Elbet bir gün delip geçeceğim bu sınırdan, açılsın kapılar. Sınırdan geriye döndüğümüzde yol üzerindeki tabelada Türk bayrağı ve Türkiye’ye Hoşgeldiniz Welcomw to Turkey yazılmış. Orhan ile beraber hatıra resmi çekiliyorum elçek ile..

8-7

Türkiye’den çıkamadık ama hoş bulduk dedikten sonra yolcu yolunda diyerek yolumuza dönüyorum yol arkadaşım Orhan Şentürk ile birlikte. Bizi sınırdan geçirmediklerine göre geriye dönüyoruz mecburen. 110 numaralı kara yolunun 1. parseli 2. km tabelasında bir resim çekerek İpsala’ya doğru yolumuza devam ediyoruz.

8-8

Dedim ya çifte standart,  Keşan turundan sonra Yunanistan’a bir grup bisikletçi karşı yönde sınır kapısına giderken karşılaşıyoruz. Karşılıklı selamlaşıyoruz. Karşı karşıya gelince Orhan ile benim resmimi çekerek yollarına devam ediyorlar.

8-7-1

İpsala küçük bir sınır kasabası, canlı ve hareketli. Bu hareketlilik elbette sınırdan önceki son yerleşim yeri olmasından dolayı. Bizim gibi bisikletçi gezginler hariç diğerleri araçlarla buralardan geçiyorlar. Her taraf araba dolu, daha çok tırlar mevcut. Bu şirin sınır kasabasında fazla oyalanmak istemiyoruz. Ama öğlen vakti olduğundan karnımız da acıktığından karnımızı doyurup hemen yola çıkıyoruz. Yolumuz uzun. Kısa minareli cami ve İpsala’nın ana caddesi, cadde girişine demir borulardan tak yapılmış, Ortasında Atatürk portresi, altına Welcome, Hoşgeldiniz yazılmış.

8-9

Resimde görüldüğü üzere bayağı geniş bir alanda toprak taşımışlar. Geniş bir çukur oluşmuş. Buradan çıkarılan toprakların nereye götürüldüğünü anlayamadım. Belki de yol yapımında kullanmış olabilirler. Bilmem ne demeli…

8-10

İpsala Edirne arası yol sınıra yakın ve yolda fazla araç görünmüyor. Bu bizim için iyi, tenhada keyifle pedal çeviriyoruz Orhan ile. Sohbet ederek, birbirimizi tanımaya çalışıyoruz. Orhan tam bir yol adamı, birlikte uyumlu bir şekilde pedal çeviriyorum. Birbirimizle çabuk kaynaşıp yolun getirdiği dostluk gelişiyor ikimiz arasında, bu uzayıp giden yolda. Edirne ye kadar yolculuğumuz iyi geçecek, bunu hissediyorum. Etrafı tarla olan sakin ve uzayıp giden yolu çekiyorum.

8-11

Yol arkadaşım Orhan Şentürk, kendisi Trabzonlu. Dağcılık ve bisikletle haşır neşir. O da benim gibi saçlarını özgürce uzatıyor. Yakışıyor uzun saç. Saçlarımın bakımını nasıl yaptığını soruyor bana. Ben de ona saçlarımı serbest bırakıyorum, istedikleri biçimde uzuyorlar. Sadece sabun ile yıkadığımı, şampuan kullanmadığımı anlatıyorum. Orhan bisikletinin yanında resmini çekiyorum.

8-12

Biraz da Ergene nehrine yakın olmamızdan dolayı arazi düz. Hafif iniş çıkışlar var ama o kadar da fazla değiller. Orhan önümde bisiklet sürerken.

8-13

Güne bakan Ayçiçeği tarlaları Trakya’nın ana tarım ürünü. Dolayısıyla her tarafta Ayçiçeği tarlaları mevcut. Bu Ayçiçeği güneşi izlemeyi bırakmış, çoğalmaya başlayan bulutlara yönünü çevirmiş sanki susamış gibi sonbahar yağmurlarını bekliyor. Güneş diğer yönde.

8-14

Yolda sık sık molalar vererek hem resim çekiyorum, hem de bu güzel tarlalarda kendimi eğlendiriyorum. Her tarafta Ayçiçeği tarlaları olmasına rağmen her ayçiçeği ayrı bir güzel görünüyor bana nedense. Şöyle bir şey aklıma geliyor, hani bizler Çinlilerin hepsini birbirine benzetiriz ya ayır edemeyiz. Ama Çine gittiğimizde aslında birbirine hiç benzemediklerini görerek yanıldığımızı anlıyoruz. Tarlanın içinde binlerce ayçiçeği birbirine benzemiyor. Tarlanın içinde gezinirken bunu fark ediyorum. Tarlanın içinden Ayçiçeği ve yolda park ettiğim bisikletim KUZ.

8-15

İbriktepe baraj göletinde resim çekiyorum. Tarlaları sulama amaçlı olduğunu biliyorum ve göletin fazla derin olacağını zannetmiyorum. Öyle derin vadi olacakmış gibi görünmüyor zaten. Tabelada; DSİ Sultanköy (İbriktepe) barajı yazılmış.

8-16

Yolda gördüğünüz gibi hiç araç yok. Motor gürültüsü yok, daha ne olsun ki. Sen çok yaşa Rahman Karataş bize bu yolları çizdiğin için. Benim de gönlümde böyle yerlerden geçmek vardı ama bu kadarını da beklemiyordum doğrusu. Karşımıza ilk önce Sultanköy çıkıyor, burada mola vermeden geçiyoruz. Düz giden yolda yolumuza devam ediyoruz. Baraj göleti sağımızda.

8-17

Ufukta Balaban köyü görünüyor, burada mola vermek gerekiyor. Suyumuz var ama takviye etmemiz gerek. Bas pedala, uç, yollarda demir atım KUZ. Balaban köyünde mola veriyoruz. Duble çaylar pistonlara iyi geliyor. Biraz da atıştırıyoruz aperatif olarak. Yolda sık sık mola ve atıştırmak gerek, yoksa enerji takviyesi almazsak şekeri düşürmek an meselesi. Daha önce yolda başıma geldiğinden bu sefer işi sıkıya bağladım, neme lazım.

8-19

İlk defa sürülmüş bir tarla görünce durup resmini çekiyorum. Şimdiye kadar tarlalar yeşil, yada sarı renkte ve çoğunda ürünler henüz toplanmamıştı. Yeni sürülmüş toprağın rengi beni cezbediyor. Bu da ayrı bir güzellik katıyor doğaya. Aynı zamanda gözlerim rengini topraktan almış doğal olarak.

8-20

Kurtbey köyünden geçiyoruz durmadan, daha yeni mola vermiştik. İleride köy görünüyor.

8-21

Bazı yerlerde duble yol yapım çalışmaları var. Bizler her ne kadar fark etmesek de bayağı hızlı çalışıyorlar. Yollar düzgün ve geniş oluyor. Asfalt yeni dökülmüş ve ardından silindirler iyice eziyor. Yol kaymak gibi oluyor. 3 tane silindirin artarda gelişi güzel bir görüntü oluşturuyor.

8-22

Ve Uzunköprü’ye varıyoruz, benim için yeni bir yeri keşfetme heyecanı her tarafımı kaplıyor. Yeni insanlar göreceğim yeni sokaklar, değişik yapılar ve en önemlisi tarihi uzun köprü burada. Tabelada Uzunköprü, Nüfus: 40600 yazılmış.

8-23

Kasabanın içinde köprünün maketini yapmışlar. Maket bana biraz küçük geldi, zira bildiğim kadarıyla adı üstünde uzun köprü, 174 kemerden yapılmış bir köprü. Kim yaptırdıysa maketi 5 tane kemerle geçiştirmiş laf olsun diye. Uzun köprüye akşam üzeri vardık ama havanın kararmasına var daha. Karnımız da acıktı, kasabanın merkezine varıp sulu yemek yapan bir lokanta aradık. Lokantalara gelince adamlar öyle bir davet ediyor ki içeri sanki bedava yemek vereceklermiş gibi yaka paça lokantaya buyur ediyorlar. Zaten karnımız öyle bir açtı ki fazla önemsemeden lokantanın birine oturup siparişleri veriyoruz. Karnımızı doyururken gece nerede çadır atabiliriz diye lokantanın sahibiyle konuşuyoruz. Lokantacı bize köprüyü geçtikten sonra benzinlikte kalabilirsiniz diyor. Yemekten sonra bir de kahve içince kendimize geliyoruz. Beş kemerli taş köprü, arkasında 1 metre yüksekliğinde kayalık. Buradan aşağı su dökülüyor ama havuzda su yok. Kasabanın simgesi olarak süs havuzu yapmışlar. Etrafına sarı çiçekler dikilmiş.

8-24

Yemekten sonra sabah kahvaltısı için alışveriş yaparak yola çıkıyoruz. Güneş batığı için hava kararmadan çadırı kurabileceğimiz bir yer bulmak için tarihi Uzun köprüyü geçiyoruz Orhan ile birlikte. Hava kararmadan köprünün kemerlerinde son bir resim çekiyorum KUZ ile birlikte.

8-25

Uzun köprü çıkışında bir resim çekildikten sonra yola devam ediyoruz. Yarın sabah gelip aydınlıkta resim çekeriz nasıl olsa. Keşan’dan geç çıkmamız, İpsala’dan sınıra gidip gelmek ve yolda sallana sallana gelmemizden dolayı akşamı Uzun köprüde konaklamamıza neden  oldu. Hava da kararmaya başladı. Lokantacının bahsettiği benzinliği ararken birden karşımıza çıkıyor, İşbaşaranlar Petrol. Benzinlik görevlisine burada uygun bir yerde kalabilir miyiz diye soruyorum. O da benzinliğin yanında ağaçlık yerde kurup tuvaletten yararlanabilirsiniz deyince rahatlıyorum. Lavaboya girip elimi yüzümü yıkayıp kendime gelerek görevliyle sohbete devam ediyorum. Benzinlik zemininde kilitli taş döşeme çalışması yapılıyor. Yarısı döşenmiş, diğer yarısı döşenecek. Biz görevli ile sohbet ederken kilitli taş döşenmemiş tarafta kaldırımda oturan orta yaşlı birisi bize sesleniyor.

“Nereden geliyorsun?”

“İzmir’den”

“Nereye gidiyorsunuz?”

“Edirne’ye”

“Memleket nere?”

Ben ” Kosova” diyorum

Orhan da ” Trabzon” diyor

Bana “Kosova’nın neresindensin”

“Prizren” deyince sohbet bir anda değişiyor. Bizi yanına çağırarak görevliye kahve yapması için talimat veriyor. Arkadaşın ismi Güray İşbaşaran. Benzinliğin sahibi, babası kurmuş şimdi kendisi işletiyor. Güray Balkanları, Kosova’yı ve Prizren’i gezmiş. Hele Prizren’e bayılmış. Bu aralar kahveler, çaylar ardı ardına geliyor. Bize benzinlik sizin, nereye canınız isterse çadır kurabilirsiniz diyerek gönlümüzü fethediyor. Teşekkürler Güray İşbaşaran, misafirperverliğin için ve bizi ağırladığın için. Elemanlarına bizlere her türlü konuda isteklerimizi yerine getirmelerini iyice tembih ediyor. Orhan’la uygun bir yere çadırları kurup lavaboda elimizi ayağımızı yıkayıp uyumak üzere  çadırlara giriyoruz. Benzinliğin aydınlatmaları bize yetiyor, buralar sivrisinek dolu. O yüzden el fenerleri yanmadan çadırın içine giriyorum. Yoksa tüm gece sivrisineklerle savaşmak zorunda kalırım. Gerçi sivrisineklerle aram iyidir, beni değil de Orhan’ın bacaklarını bir kaçı şişledi bile.

Resimlerin bazıları yol arkadaşım Orhan Şentürk’e aittir.

Bu gün yaptığım yol yaklaşık olarak 95 Kilometre civarı.

Aşağıda yaptığım yolun haritası

Powered by Wikiloc

Keşan Bisiklet Festivali 7. Gün

Keşan Turu, , , , , , , , ,

8 eylül 2013 Pazar

Gökçetepe sahil – Çamlıca – Keşan

(Kör arkadaşlar için betimleme yapılmıştır)

 

“Dünyanın fısıltılarını dinle kalbim, o fısıltılardır ki dünya senin için aşk dokur”
Tagore

 

Öne çıkmış olan görsel, Keşan Dağ Bisiklet Festivaline katılan katılımcılar Gökçetepe sahilinde toplu olarak poz vermişler. Yaklaşık 200 bisikletli var.

7-2-1

Dünkü zorlu bisiklet turu ve akşamında kurtları dökmemiz gece iyi uyumaya yetti. Sabah dinlenmiş olarak uyandım erkenden. Kalkar kalkmaz çadırımı ve eşyaları toplayıp bisikletime yükleyip erkenden hazırlanıyorum. Bisikletim hazır olduktan sonra sabah kahvaltısı için kuyruğa girerek hep birlikte kahvaltımızı yapıyoruz neşeyle. Kahvaltı neşe içinde, tatlı sohbet ile dostluğumuzu pekiştiriyoruz. Kahvaltı için kuyruğa girenler bekliyor kahvaltısını almak için.

7-1

Keşan turunda tanıştığım güleç yüzlü Tevfik Oytun Aka. Gülümsemesi hiç eksik değildi festival boyunca. Oytun burada kalıyor, arabası burada olduğu için akşama kadar tatiline devam edecek. Oytun ile vedalaşıyorum, ardından hatıra resmi çekiliyorum. Oytun benden yarım baş daha uzun.

7-2

Saroz körfezinin bu cennet köşesinde festival resmini hep birlikte çekiliyoruz. 200 demir atlı DOÇEK selamı vererek festivalin güzel karesinde yerimizi alıyoruz. Bu resmi öne çıkan görsel olarak seçiyorum.

7-2-1

Resimden sonra yola çıkıyoruz. Deniz ile vedalaşıp kamp alanından, kumsaldan çıkarken resmimizi çekiyorlar.

7-3

Elbette yol dikleşmeye başlıyor ama herkes kendi temposunda çıkıyor. Koru dağı mükemmel manzarası ile kendini hissettiriyor.

7-4

Sabahın ilk saatlerinde birden bire yokuşa sarınca haliyle kısa molalar başlıyor. Ara sıra lastikler de patlamıyor değil. Şansıma bu turda, taşlı topraklı yollarda henüz lastiğim patlamadı. Patlak lastiğini onaranların yanında durup yardım gerek var mı? diye soruyorum. Hallederiz deyince kameraya poz veriyorum bisikletim KUZ üzerinde.

7-4-1

Gördüğünüz gibi yolumuz da bu gün harika. Asfalt yoldan çıkmışız, toprak yolda doğanın içinde ilerlemeye başladık. Elbette yaz aylarında güzel oluyor, yoksa yağmurlu havalarda kesinlikle çamurlara batmıştık. Buralardan yol bisikleti ile kışın, bir de yüklü olarak gidemezdim.

7-5

Kendimi ormanın içinde kaybolmuş gibi hissettim. Ormanın içi loş, güneş ışıkları yaprakların arasından süzülerek ışık oyunları arasında, ormanın sesini dinleyerek şu anı yaşamaya çalışıyorum. Orman kuşları bana harika müzik ziyafeti çekiyor resmen. İçime tatlı bir huzur doluyor, buradan hiç ayrılmak istemiyorum ama gruptan geri kalmamam gerek. Bisikletim KUZ yüklü olarak park etmiş, ben ayakta durmuş ormanı dinlerken.

7-6

DOÇEK ekibi bizleri susuz bırakmadı yol boyunca. Zaten çevrede herhangi bir çeşme yada su pınarı yok. Bizlere su takviyesi olarak yarım litrelik pet şişede su dağıtarak susuz bırakmıyorlar. Fakat ormanın içinde suyunu içenler nedenini bir türlü anlayamadığım, çözemediğim bir şekilde şişeleri yerlere atıyorlar. Ben de ormanı böyle plastik şişelerin kirletmesine dayanamayıp bütün şişeleri toplamaya başladım. Kimisi bagajları ve çantaları olmadığı için dolu şişelerini  düşürmüşler. Böylece 6 adet su dolu pet şişe ve bir sürü boş şişe topluyorum. İlerde çöp tenekesine atmak için bagajımda taşıyorum. Yapacak bir şey yok. Doğayı birileri korumak zorunda, bir yerde hazinemi de toplamış oluyorum böylece. Doğaya ait olmayan nesneler ormanın güzelliğini bozuyor. Bu bana bir fikir veriyor, önümüzdeki yılda bir proje hazırlayacağım çevre için. Bisikletimin yanında durmuş halde çekiyorlar beni. Ön bagajımın üstünde topladığım pet şişe.

7-7

Dünyayı hemen hemen on kez tavaf etmiş bir bisiklet gezgini Rahman Karataş. Rahman bisiklet kompedanı, bisiklet hakkında bilmediği bir şey yok. Aralıkta Başak ile birlikte Morocco da tur düzenleyecekler. Ben ve Rahman yan yana bisiklet sürerken çekiyorlar toprak yolda.

7-8

Buradan aşağıya indim, gördüğünüz gibi ormana aykırı herhangi bir şey yok. Etraf tertemiz gayet güzel görünüyor. Ormanı seviyorum, sizleri sevdiğim gibi, kardeşcesine ve hür. 7-9

Çam ormanı içinde orman yolu açılmış yangını söndürmek için.

7-10

Bazı yerler iniş için bayağı dik ve tehlikeli. Kimisi bisikletten inip yürüyerek aşağı iniyor. Ormanda geçtiğimiz yer yangın yolu, ormanda yangın olduğu zaman diğer ağaçları korumak için orman ekibi böyle yollar açarak bir nebze olsun diğer ağaçları koruyor. Önümde bir kişi bisikletinden inip eliyle dik yokuşu inerken.

7-11

Az gittik uz gittik dere tepe düz gittik, bir de baktık ki yol bitmiş. Önümüzde patika ve dere, patika bile yok o derece yani. Gideceğimiz yöne doğru ağaçlara şeritler bağlayarak bizlere yardımcı oluyor. Kalabalık olduğu için arkadaşların inmesini bekledim bir süre.

7-12

Patikadan iniş dik olduğundan patikanın boşalmasını bekliyorum. Çünkü bir tek bende bagajlar yüklü, ağır vasıta olduğum için bekliyorum. Ön ve arka bagajlar yüklü çantalarla. Arkadaki çantalarımın üstüne fosforlu sarı yelek bağlı.

7-14

Resimde görüldüğü gibi bisikletleri dere yatağından böyle geçiyoruz. Derede su olmaması bizlerin ıslanmamasına sebep oluyor. Yoksa sudan çıkmış balığa dönerdik.

7-15

Dere yatağını geçip diğer yola çıkıyoruz. Dere tarafında çınar ağaçları ormana ayrı bir renk katıyor. Çınar ağaçları suyu sevdiğinden dere yataklarında, su kaynakları ve göl kenarlarında görürüz. Doğal ortamda ormanın içinde her yerde göremezsiniz.

7-17

Yine bir bisikletçinin lastiği patlamış, yardıma ihtiyaç olup olmadığını soruyorum. Kendisi halledebileceğini söyleyince yoluma devam ediyorum. Üç gündür bisikletim yüklü olarak, taşlı topraklı ve dikenli yerlerden geçtim, şansıma lastiklerim patlamadı. İçimde bir his var dikenler benden korkunç bir şekilde intikamını alacak gibi geliyor. Hadi hayırlısı.

7-18-1

Orman içinde giden yol dönemeçten sonrası görünmüyor. Karşıma neler çıkacak belli değil. Bilinmeze doğru gidiyorum, bu daha heyecan verici.

7-20

Güçmen kızı Mavie’nin hikayesi

III

Yanık türküsünü duyan Bilge Urim Baba,
Oduncu Sencer’in yanına çöker, demir atından çıkardığı cezvesinde kahvesini yapar ikram eder.
– Diyesin derdini kızancık, türkünü ürekten sülersin yanık yanık. Bilirim ki dolaştırır durursun kervanı. Daglar aştık dereler geçtik çetrefilli yolları kat ettik, bilirim ki düner düner aynı yere celiriz. Uzaklaşmayız Cennet köyünden. Diyesin derdini, dolaştırmayasın bu ka demir atlıyı, Çeyiz toz toprak , güçmen celini Mavie perişan.
– Mavia benim sevdamdır Kosovali Bilge, biz kurduk birlikte hayalleri, kasap aldı akıttı paraları. Bilirim yoktur o ka para bende ama bilırım üregim doldukça taşar Mavie sevdamla. Süliyesin Kosovali Bilge nasıl verırım bu ka yanıkken sevdalimi el eline. Bu ka demiratlıyı sürün üstüme üldürün beni cürmesin bu cüzlerım….
Uzaklara baktı koyu kahvesini içen Kosovali Urim Bilge. İçtiği kahve kadar acıydı, dingediği hikaye.

Yol kıyısında oturmuş kahve içerken. Kahve takımları önümde.

7-20-1

Topladi Kosovali bilge Kumandan Aakan’ı ve kurmaylarını.
-Bir angi şey mi oldi? Neden topladın bizi anglamayz Kosovali?
– İsteym bişey sülema size. Bir angi şey olmuştur.
Kosovali Bilge Urim anlatır Sencer ile Mavie’nın sevdasını, ürekleri sızlar dingleyenlerin. Aakan kumandan kurmaylarına döner
– Süleyin yigitler bu durumda biz ne ederiz bir yanda emanet var bir yanda yanık sevda?
Faruk kararlıdır bakar Ayşe’ye :
– Biz sevdik kavuştuk pişman olmadık, üregımız tek atar, biz aşktan yanayız
Selda tutar elini Ayhan’ın
– Yolumuz sevda yoludur, biliriz aşik dilinden
Bıçkın Aykut ayağa fırlar:
– Tek başıma ordu olurum gene korurum bu aşikları. Yolu aşktan geçenlerin yılmaz bekçisiyiz
Gülayşe heyecanla
– U vakit süzümüz süzdür yolumuz birdır.

Demir Atlı Kervan, zengin çeyizi Sarozun dalgalarına bırakıp yula koyulur. Cennet çüyüne gelerek toplanırlar. Kasap Raci beklemektedir üfke ile. Kumandan Aakan ve kurmayları dikilir karşısına:
– O ka para döktüm size, emanet verdim. Siz ki içe sayarak geri dündünüz olsun aram gıram yıkılın karşımdan.
– Biz bu ka demir atlı senin parana degil ayırlı bir işe toplandık. Emanetine gözümüz gibi baktık, lakin… diyerek dikildi karşına Aakan Kumandan.
– Lakin nedir korkaklar? Er bir taraftan toplandınız bu ka demir atli ne işe yaradınız süleyin?
– Attırmayın Arnavutun kafasini! Bizim yolumuz cünül yolidir? Bileymisin kari diye aldığın Mavie’nın cünli çimdedir. Dükeysin paranı alaysın kızı. Bileymisin isteymidir seni!
Diye cürledi Urim Bilge.
Cünüle cünül vermiş bütün demiratlilar bi agızdan kaskları havada: “ Biz uzun yollardan celdık, yetmedi dagları aştık, zirveleri cürdük, derelere indık çiktık, emanete zarar cetirmedik. Ama cürdük ki Güçmen Kızı Mavie ve Oduncu Sencer’in aşklari Yüce daglar kadar büyük, güğü delen ağaçlar kadar yeşildir. Bundan büledir ki biz demir atlilar her yıl bu vakit Cennet Çüyünde buluşacak Güçmen Kızı Mavie ve Oduncu Sencer’in aşkını yad edecek Rumeli aşk türküleri ilen kutlayacagız. Şimdi bu Cennet Küyünden ayrılacagız lakin Mavie ve Sencer’in aşki bizim aşkimizdir , daglarda bıraktıgımız ayak ve teker izlerimiz aşkın izidir….”

O cün bu cündür Keşan’da demir atlilar her yıl toplanır, daglari dulanır Mavie ve Sencer’in aşkına…

Esma Eser Açıkgöz…2013

mavie-3 by urimbaba

Kahve cezvem 4 kişilik olduğundan şanslı olanlardan ilk önce Masalcı Esma, ardından Selim geliyor. Şehnaz Başaran Karabulut ve Betül Gezen kahvemi maalesef içemiyor. Kahveyi içerken Afyon Başmakçı’dan masalcı Esma bacı bize Güçmen Kızı Mavie’nin masalını anlatıyor bize güzel sesi ile. Masalı o kadar güzel anlatıyor ki zamanın nasıl geçtiğini anlamıyoruz. Bütün bisikletçiler bizi geçiyor, böylece grubun gerisinde kaldık.  Kahve takımları önünde bağdaş kurup otururken bizi resim çekiyorlar. Betül, kadın bisikletçi, kafasında kask var. ben, Esma ve Selim kahve içerken.

7-20-2

Orman yolu yol değil sanki, cennette bisiklet sürüyorum. Nedense buradan ayrılmak istemiyorum. Keyifle, etrafıma bakarak, düşük tempoda ilerliyorum. Bol bol temiz havayı ciğerlerime sonuna kadar çekiyorum. Aklıma 18 yıl demir çelik fabrikasında soluduğum zehirli gazlar geliyor. O zamanlarda sigara içiyordum. Fabrikada bazen deli poyraz esince ortam o kadar duman ve toz oluyordu ki sigara dumanı daha temizdi inanın. Bununla beraber 30 kusur yıl boyunca sigara da içtim. Bisiklete başlamam sigaradan kurtulmama neden oldu. 5 yıl oldu sigarayı bırakalı, umarım bisiklete binip sigara içen arkadaşlarım bir an önce sigarayı bırakırlar.  Ve böyle ormanda bol bol bisiklete binip ciğerlerini temizlerler. Böyle yerde bisiklete binilmez mi?

7-21

Her ne kadar orman yolundan ayrılmak istemesem de bir süre sonra Koru dağından düzlüğe, tarlalara varıyorum. Burada tarlalar yemyeşil, İzmir deki gibi tarlalar sarı değil. Yeşil tarlanın ardı çam ormanı.

7-22

Burada Ayçiçeği tarlaları bile yeşil, hala sarı taç yaprakları duruyor.

7-24

Her bir saz dalı uzandığında gökyüzüne, her bir saz dalı gördüğünde bu gözler; dile gelip dolanır İrem’in kadife sesinden dökülen nadide dizeleri. Dizeler dile gelir de tınısı geri mi kalır.

Islık olur, söz olur, şarkı olur…

Sazlıklardan havalanır ördekler, kanat sesleri karışır boşluğa ve Yolcu, ıslak, yorgun ama tutkuludur.

Tutkusu yoldur, yolda olmaktır. Yolun boyundaki sazlıkların arasından geçerken böyle düşer sözcükler aklına, aklından diline ve kaleme. Bir ıslık oluvermiştir, si bemol.

Yol devam eder, Yolcu akar gider, yolunda, sazlıkların arasında…

Hakan EŞME / Kavak Kumulu

Sazlıklar arasından Ayçiçeği tarlası. Sazların ucunda sopa gibi çiçeği çıkmış.

7-26

Konvoyun en gerisindeyiz, ama acelemiz yok. Yolda bol bol resimler çekerek ilerliyorum. Haliyle benim de resimlerimi çekenler de olmuyor değil. Bisikletimi sürerken arkada Ayçiçeği tarlası resme giriyor.

7-24-1

Çantamda daima kahve içmem için gerekli edevat bulunur. 4 kişilik bir cezve, 4 adet porselen fincan, kendi yapımım ispirto ocağım, 1,5 litre mavi ispirto, şeker, kaşık ve su bulunur. Su kenarı, güzel bir manzaralı yer yada canım çektiğinde hemen dururum. Kahve takımımı çıkarıp 4 kişilik kahve hazırlayıp ispirto ocağına sürer kahvemi üşenmeden pişiririm. Eh dere kenarı bulunca kahvemi pişiriyorum. Kahveyi pişirirken konvoyun en arkasından gelen orman aracı geliyor ve yanımızda duruyor. Bize burada durmayın yola devam etmemiz konusunda ikaz ediyor. Ben de kahvemizi içip peşinizden geliriz diyerek savmaya çalışıyorum ama ısrar ederek kalkıp yola devam etmemizi istiyorlar. Eee ne de olsa Arnavut’uz, inadım galip gelince mecburen orman aracı devam ediyor yoluna. Biz de kahvemizi keyifle içiyoruz. Daha önce kahvemi içemeyen Betül Gezen ve Şehnaz Başaran Karabulut kahvemi içecek. Kahve ocağı önümde, üzerinde cezvede kahve pişiyor. Dört tane fincan yerde. Arkada ilginç bir bisiklet var. Küçük tekerlekli, üçgen bir kadro, sele dik olan kadroya tutturulmuş. Bisikletim KUZ arkada park etmiş beni bekliyor sakince.

7-26-1

Sevgili yol arkadaşımla birlikte keyifle kahvelerimizi içiyoruz. Böyle uyumlu sakin ve nazik yol arkadaşım var keyfimizi kimse bozamaz. Güzel sohbet eşliğinde kahve içerek dostluğumuzu da pekiştiriyoruz. Resimde görünen sigara paketi bize ait değildir, büyük bir olasılıkla resmimizi çeken çeken arkadaşa aittir. Umarım en kısa zamanda sigarayı bırakır.

7-26-3

Kahveleri içip toplanıyorum. Yola çıktık, İstanbul’dan Gönül Akkurt arkadaşımla Şehnaz Başaran Karabulut’a poz veriyoruz birlikte.

7-26-4

Tarlaların arasında yolumuzu kaybetmemek için işaretleri takip ederek grubu kaybetmiyoruz. Kanalın betonuna bisiklet ve sola doğru işaretli ok işareti gideceğimiz yönü belirtmiş.

7-26-5

Öğle yemeği molasından sonra yola koyularak Keşan’a ulaşıyoruz. Altın parka varıp festivali böylece kazasız belasız bitirmiş olduk. Altınpark kenarında bizleri çekiyorlar bir poz.

7-27

Parkın içinde çadırımı kurup eşyalarımı çadırın içine yerleştiriyorum. Bahçe hortumu ile duş alıp kirlenmiş, tozlanmış bütün çamaşırlarımı ve çantalarımı bir güzel yıkayıp kurumak üzere ipe asıyorum. Ben ve birkaç arkadaş bu gece burada kalıp yarın yolumuza devam edeceğim.

İzmir’den festivallerin gülü Timukan Karaca tüm samimiyetinle gülerek poz veriyor.

7-28

Festivale katılan diğer bisikletçilerin çoğu ile vedalaşıp onları uğurluyorum. Kalan bir kaç kişi ile sohbet ederek çay içiyoruz. Birlikte geçirdiğimiz 3 günün hatıralarını konuşup anılarda yaşıyoruz.

Ayraboludan sevimli çift Sema Güvendağ Karabulut  eşi Ayhan Karabulut, Alper Kaçar ve yol arkadaşım Burcu ile tur sonu yorgunluk çaylarımızı içerek sohbet ediyoruz hep birlikte.

7-29

Keşan DOÇEK ekibi ile başta Başkan Hakan Eşme olmak üzere, Faruk Eker, Haluk Akalın, Nail Özkan, Mert Akpınarca, Mahmut Aksu, Aykut Celep  ve gülüşüyle, tatlı sohbetiyle tur boyunca güzel resimler çeken sevgili Kızçe Ayşegül Gökalp’a bu güzel festival için kendilerine teşekkürlerimi sunarım. Çok iyi organize olarak 3 gün boyunca Kahvaltı, öğle yemeği ve akşam yemeği boyunca bizlere doyurucu yemekler sundular. Akşamları, hoş sohbetleri ile eğlence ile bizleri coşturarak festivale renk katarak gönüllerimize taht kurdular. Hepsine kendi adıma çok teşekkür ederim. Keşanlılar iyi ki sizleri tanıdım, harikasınız…

Bu arada Orhan Şentürk ile tanışıyorum, Karadeniz uşağı. Kendisi Edirne’ye gidecek yol arkadaşı arıyor, bu vesile ile tanışıyoruz. Ertesi gün birlikte yola çıkacağımız için yolculuk için plan yapıyoruz birlikte.

Akşam yemeğinden sonra  otobüs ile İzmir’e gidecek arkadaşları garaja hep birlikte götürüyoruz. Marmaris’ten Fırat Okutucu arabasıyla Esma’nın bisikletini ve diğer bagaj çantalarını garaja getiriyor. Ben,  Burcu, Ömer Uz, Tuğba Dağlar bisikletlerimizle garaja geliyoruz.  Burcu, Ömer, Tuğba  İzmir yolcusu. Masalcı Esma Denizli’ye gidecek. Burcu’ya bizimle tura devam etmesini söylüyorum ama babasın la buluşacağını söyleyerek teklifimi kabul etmiyor. Garajda otobüsün gelmesini beklerken birer çay içip, sohbet ederek zaman geçiriyoruz. Otobüs terminale gelince beklenen an geliyor ve 4 adet bisikleti otobüsün bagajına nasıl sığdıracağımıza geliyor sıra. Muavin ve şofer ile kısa bir tartışma yaşadıktan sonra tabi ki biz galip geliyoruz. Ömer ile bagajda 4 bisiklete yer açıp bisikletleri bir güzel yerleştirerek rahat bir nefes alıyoruz. Ne de olsa biletleri alırken bisikleti bagaja konulacağını arkadaşlar belirtmişler biletlerine. Haliyle otobüsün hareket saati biraz gecikiyor. Burcu ile birlikte yaptığımız 7 günlük turumuzda gayet uyumlu, sakin, hiç bir olumsuzluğa meydan vermeden, beni ve beraber yol yaptığımız arkadaşları hiç üzmeden ve gerçek bir yol arkadaşı, dost olduğu için kendisine teşekkür edip İzmir’de buluşma dileği ile vedalaşıyorum. Masalcı Esma ile başka bir turda buluşup yeni masallarını dinlemek üzere vedalaşıyorum. Ömer ve Tuğba ile vedalaşarak hepsini otobüse bindirerek arkalarından su dökerek uğurluyorum. Otobüs gittikten sonra park alanına gelerek çadırıma girip dinlenmek üzere yatıyorum.

Aşağıdaki resim DOÇEK ekibinin hazırladığı rotayı gösteriyor.

Bu yazıdaki bazı resimler diğer arkadaşlara aittir.

1236444_10201352344202917_1091643509_n

Bu gün yaptığım yol yaklaşık olarak 42 Kilometre civarı.
Aşağıda yaptığımız yolun haritası

Powered by Wikiloc

Keşan Bisiklet Festivali 5. Gün

Keşan Turu, , , , , , , , , , ,

6 Ekim 2013 Cuma

Keşan – Şükrüköy – Gökçetepe kamp alanı

(Kör arkadaşlar için betimleme yapılmıştır)

 

TEKER İZİ

Bisiklet. Yeniden doğmaktır

Rüzgarın tarağı

Güneşe gülmek

Her bastığında pedala

Doğanın kalbinde var olmak

 

Bisiklet… aşk tır

Çiçek demeti sepetinde

Kelebekle yoldaşlığın,

Pedalındaki çamur

Bacağındaki zincirin dövmesi

 

Bisiklet candır…

Tanışamadığın dostun

açık mavi renginde

yaşlarla gözlerine gömdüğün

 

tolgadır belireveren karşında…

içini ısıtan nayıf yürek

heyecanını paylaştığın

boğazına takılan yutkunun

 

çağataydır yola dökülen…

Işıklı asfaltta,

Kaçıp meçhule gark olan

zorbaya kaptırdığın

 

merildir ağaca sevdalı…

gelin gibi beyaza boyanıp

bağlanır sevdalısına mektebinde

gözyaşlarından ip ile

 

onurdur karanfillere bezenen…

gönüllere zincirlenen

mumlarla yanan

hayaletidir  vicdanlara haykıran

 

bisiklet yaşatmaktır inadına

tanışamadığın  akrabalarınla

yeniden doğmaktır

bıraktığın teker izinde…

…………………esmaeseraçıkgöz…

 

Son zamanlarda bisikletçi arkadaşlarımızı trafik terörüne kurban verdik ve bu bizleri üzdü. Bu yıl Keşan Dağ Bisiklet Festivali formaları DOÇEK ekibini aldığı kararla siyah beyaz olarak tasarlanmıştır. Formaları da sanatçı dostumuz desinatör Rahman Ketenciler’in güzel çizimleri ile hazırlamıştır. Eline emeğine sağlık Rahman. Yukarıda Afyon Başmakçı’dan Esma Eser Açıkgöz’ün kaybettiğimiz bisikletçi arkadaşlarımıza yazdığı şiirle başlıyorum.

Tolga, Meril, Çağatay ve diğerleri rahat uyuyun.

Öne çıkmış olan görsel, kalabalık bisiklet grubu tura başlarken, kıyılarda ağaçlar yeşillendirmiş bisikletçileri.

5-5

Güzel bir günde, parkta kuş sesleri ile Keşan’da uyanmak harika oluyor. Yine telefonumun alarmından önce uyanıyorum. Uyandırma sesi olarak kuş sesiyle her sabah uyanıyorum. Burada doğal olan kuş sesleriyle uyanmak bir başka oluyor haliyle. Parkın ağaçları ve çimenlerin yeşilliği sabaha ayrı bir huzur veriyor. Erkenden uyanan pek kimse olmadığından ortalık sessiz. Tuvaletlerde henüz görevli gelmemiş, elimi yüzümü rahatça yıkayıp para vermeden dışarı çıkıyorum. Nedense tuvaletlere para verme taraftarı değilim. Öyle zoruma gidiyor ki 0,5 litre su 50 kuruş, tuvalet 1 Lira ne bu ya, böyle ticaret mi olur.

5-1

Tuvaletlerden çıkıp parkın sınırında su kanalını görünce hemen pistonlara masaj yapmak için bacaklarımı kanalın içine buz gibi suya daldırıyorum. Sabah masajı iyi geliyor pistonlara. Ne de olsa yüküm ağırdı yol boyunca. Kanalın içinde, kıyıya oturmuş olarak ayaklarım suyun içinde.

5-2

Sabah kahvaltısı için parkın dışında çorbacıda karnımızı doyuruyoruz. Can Küçükler bizimle beraber buraya kadar pedalladı. Keşan bisiklet festivaline katılmıyor, o yüzden Can Kırklareli’ne devam edecek. Keşan festivalinden sonra Pazartesi günü Edirne’ye  yakın bir yerde Havsa’da buluşmak üzere vedalaşıyoruz. Can’ı uğurladıktan sonra parka çadırlarımızın yanına dönüyoruz. Çadırları ve eşyaları toplayıp bisikletime yüklüyorum. Nasıl olsa yükümü kamyona vermeyeceğimden kendi eşyalarımı kendim taşıyacağım. Bisikletimi hazırladıktan sonra sıra kahveye geldi, malzemelerimi çıkarıp kahve pişiriyorum. Sabah kahvesi de pek güzel olur. İspirto ocağım rüzgarlık ile çevrili, cezve, fincanlar ve ispirto şişesi önümde. Katlanır tabureme oturmuş durumda resim çekiliyorum.

5-2-1

Kahveyi içtikten sonra malzemeleri bisiklete yüklüyorum. Kayıt masasına giderken karşıdan Trakya güneşi beliriveriyor Ergun Oskay. Günaydın diyerek sarılıyoruz birbirimize, sanki kırk yıldır görüşemiyoruz gibi. Harika adamsın Ergun Oskay.

“Günaydın urimbaba”

“Günaydın Ergun”

“iyi uyudun mu beaa?”

“uyudum beaa, sen uyudun mu beaa?”

“uyumaz mıyım beeaaa”

diye muhabbet le birbirimizi sarılıp kucaklıyoruz. Ergun Oskay kırmızı tişört giymiş, iki kolunu kaldırıp gülümseyerek bana doğru geliyor.

5-2-2

Kayıt için sıraya girip kaydımı yaptırıyorum, her katılımcıya birer karton çanta veriyorlar. İçinde 1 adet Keşan dağ bisiklet festival forması siyah beyaz, 1 adet beyaz t-şort, buff, başörtüsü, isim soy isim ve kan grubu çıkarması, birkaç çıkarma. Torbamı alıp formayı ve buffu giyip isim soy isim çıkarmasını bisikletin kadrosuna yapıştırıyorum. Geri kalanları bagaj çantasına yerleştiriyorum.  Ardından parkın dışında toplanmaya başlıyoruz. Siyah Beyaz formalar ne güzel yakışıyor festivale. Parkın giriş kapısına Mehmet Gemici cennet parkı yazılmış.

5-4

Gideceğimiz yolun haritasını inceliyorum. Gideceğim yeri önceden görmem gerek, ne de olsa gezginiz değil mi? Katılımcılar parkın önünde yolda toplaşıyoruz topluca. İzmir’den Timukan Karaca yanıma gelip benim bagajlarımı vermediğimi görünce;

” Urim ne yapıyorsun böyle?”

“Ne oldu ki?”

“Bagajlarını vermemişin kamyona”

“Neden vereyim ki?”

“Nasıl taşıyacaksın bunca yükü?”

“Taşırım merak etme”

“İyi de öyle bir yerlerden geçeceğiz ki gidemezsin, toprak yollardan, dere yatağından geçeceğiz, bazen bisikletlerimizi elimizde taşımak zorunda kalacağız”

“Sen üzülme ben her yerde kendi yükümü taşıyabilirim”

diyerek onu hayretler içinde bırakıyorum. Timukan geçen yıl katılmış, yolları daha önce geçtiğinden kendisine zorlu gelmiş. Beni böyle yüklü parkuru tamamlamayacağımı düşünüyor. Eh ne yapalım o öyle düşünebilir. Elbette Timukan severim, yıllarca beraber bisiklet turlarında pedallamışlığımız var.

5-4-1

Aşağıda gün boyunca çektiğim videoların derlemesi.

kesan festivali by urimbaba
Ve beklenen an geldi Keşan Dağ Bisiklet Festivali başladı, bisikletliler Keşan sokaklarına ayrı bir renk katıyor. Böyle festivaller çoğalarak insanların bisikletin bir ulaşım aracı olduğuna elbet  bir gün inanacak.

5-5

Sabah katılımcıların gelmesi, kayıt, hoş beşten sonra anca 11:00 de festival başlayınca bisiklete binmemiz kısa oluyor. Duracağımız yere yaklaştıkça burnumuza nefis kokular gelmeye başlıyor. Keşan şehir içinde belediyenin tesislerinde  hazırlanan masalara oturuyoruz. Keşan’ın meşhur kasap köftesi bizler için ızgaralarda pişiyor. Ortalık duman dumana. Bisikletçiler masalara oturmuş köftelerin pişmesini bekliyor çınar ağaçlarının altında.

5-6

Kasap köftenin tadı nefis, eğer yolunuz buralara düşerse mutlaka yemenizi tavsiye ederim. Buranın havasından mıdır suyundan mıdır bilinmez tadı damağımızda kalıyor. Tabakta yayvan ve geniş köfte, bir parçası yenmiş, yanında bir dilim domates ve ısırılmış yarım biber. Tabağın kenarında çatalın ucu görünüyor. Bir dilim ekmek tabağın yanında.

5-7

İzmir’den katılan Betül Gezen benimle resim çekilmek istiyor. İsteğini yerine getirerek resim çekiliyoruz birlikte. Üzerimizde festivalin forması var.

5-7-1

Ben köftemi yedim, ızgarada yavaş piştiğinden diğer arkadaşların yemesini beklerken elimde cep telefonuna bakarken resim çekiyorlar öylece.

5-7-2

Herkesin yemesini beklerken Adnan Barım, oğlu yanında resim çekiliyoruz masaya oturmuş halde. Adnan nedense kafasında kaskı unutmuş.

5-7-3

Yemek faslından sonra yola çıkıyoruz, yine geldiğimiz yoldan parkın önünden geçip Keşan halkını selamlayarak çarşıdan geçiş yapıyoruz.

5-8

Aramızda biri var ki ona Koşan Adam Kemal Özdemir diyorlar. Müthiş biri kendisi, maratoncu. Festival parkuru boyunca aramızda koşarak  gelecek, kutlarım. Koşan adam Kemal’in sol kolu yok.

5-8-1

Nihayet şehirden çıkıp asfalt yoldan çıktık. Koru dağına doğru tırmanmaya başlıyor bisikletler. Tur güzel olacağa benziyor. Yol toprak ve bu beni hiç etkilemiyor. Kendi tempomla ilerliyorum. Önümde bisikletçi grubu ormana doğru gidiyorlar.

5-9

Tarlaların bitiminde çam ormanları başlıyor. Doğa harikası bir tur olacak, çam ormanlarından atmosfere devamlı temiz oksijen bizlere bisikletlerde harcadığımız güç olarak gitmemizi sağlıyor. Aynı zamanda hücrelerimizin oksijeni yaktıktan sonra karbondioksit olarak dışarıya verdiğimizde ağaçların karbondioksit soluyup, karbonu kendisine oksijeni bizlere vererek doğadaki devir daimi devamlı olarak yaşıyoruz. Önümde sürülmüş tarla, ötede sık çam ormanı var. İlerideki tepede orman içinde yangın yolu açılmış.

5-10

Sol tarafımda tarla sürülmemiş, sararmış otlarla kaplı. Az ileride çam ormanı başlıyor.

5-11

Meşe palamut ağaçları arasında, halimden memnun olarak gruptan geride kalmadan Koru dağını dinleyerek tırmanıyorum. Dağın değişik bir sesi var, sesi duyabilmeniz için kulaklarınızı iyice açarak etrafı dinlemeniz gerekiyor. Aynı türküde olduğu gibi;

“Ormanların gümbürtüsü başıma vurur”

Bisikletim KUZ, üzerinde beni çekiyorlar. Ön ve arka çantalarım yüklü.

5-12

Dere yatağına yakın olan yolda gidiyorum. Çınar ağaçları yola kadar taşmış. Önümde bir bisikletli gidiyor.

5-14

Arada açıklık olan yerlere geliyoruz, burada küçük göletler var. Sulama amaçlı kullanılıyor.

5-15

Ormancılar kesilen tomrukları yol kıyısına dizmişler. Sanayide değerlendirilmek üzere bekliyorlar. İnsanların ihtiyaçları bitmediğinden devamlı olarak tüketiyor. Buradaki çam tomrukları da tüketim çarkının içine girecekler.

5-16

Önden çekilmiş resimde bisiklete binerken. Orman yolunda olduğumuzdan kaskı takmıyorum. Başımda mavi bandana takılı saçlarını tutuyor dağıtmadan.

5-17

Ormanın içinde bazen kayboluyoruz, DOÇEK ne yapmak istiyor, bizleri ormanın derinliklerinde bisiklete binmemiz, bitmek tükenmek bilmeyen tırmanışlar. Ama herkes hayatından memnun güle oynaya  festivalin tadını çıkarıyoruz. Toprak yol, orman ve sık ağaçlar. Yol ağaçların gölgesi altında.

5-18

Hafif te olsa tırmanışlar var ve bazıları yürüyerek çıkıyor. Sağ tarafta kesilmiş çam tomrukları dizelenmiş uzun bir duvar gibi.

5-19

Çam ormanı içinde, doğa harikası bir yerde bisiklet sürmenin tadını yaşıyorum. Önümde iki kişi var. Çamların gölgesi toprak yola vurmuş.

5-21

DOÇEK ekibinde görevli arkadaşlar kritik yerlerde su takviyesi yapıyor bizlere. Su da soğuk olunca serinletiyor. Hava gayet güzel her zaman olduğu gibi. Biraz nefesimi normale döndürmek iyi oluyor. Ufukta bulutları gösteriyorum gördüğünüz gibi.

“Bulut mu olsam” diye haykırıyorum elimi bulutlara uzatarak!

5-23

Derken Başak Bulut beliriveriyor yanı başımda, ben de tam bulutlara bakmışken. Bulut Bulut’u çağırıyor. Başak Bulut bisiklet gezgini.http://www.bisikletgezgini.com/   Tayvan da geçen yıl güzel bir tur yapmıştı, şimdi de Rahman Karataş ile Fas ta tur yapacaklar.

5-24

İşte Rahman Karataş, Türkiye’nin en büyük gezgini. Aynı zamanda Laz uşağudur. Kemençeyi ağlatur, dinlemeye doyamazsınız. Su molasında su içen bisikletçiler. Rahman da su içiyor.

5-26

Kafamda gördüğünüz tüy Haziran ayında Gökova Bisiklet Turundan kalma Akyaka da Azmakta almıştım, benimle beraber binlerce kilometre yol yaptı.

5-22

Gittiğimiz yol yol değil, kimi yer orman yangın yolu, yani güzergah mükemmel, sağ olasın DOÇEK ekibi, Festival yolunu iyi seçmişler.

                        KEŞAN’DA GÖÇMEN KIZI MAVİE’NIN ÇEYİZİ 

                                                               – I –

Mavie bir güçmen kızı,

Mavie bir garip aşık tohumu, günlü zengin ekmegi fukara kızı.

Mavie’nin parıldar gük güzleri, uzar saçları,  çukurlaşır yanakları,

Mutludur Mavie fakir sofrasında doyar sevgiyle üregi

Dirençlidir Mavie, adını aldığı üzyıllar ünce yaşadıgı topraklarda yaşayan Kelt Kavminin kadınları gibi.

Te o kadınlar gibi mücadelesinde güçlü olsun diye koyar babiçkosu Mavie adını…

Şafakla kovkar başlar çalışmaya Üsref, üç evladına ekmek derdine

Ele ele vermiştir, sevdiceği, biricik karısı Binnaz ile kurduğu yuvanın ocagı tütsün diye

Mavie bir garip güçmen kızı. Güze gürünür, seçilir güzelliği Urumeli’nin Cennet Köyünde.

Mavie kaptırır günlünü, seyrek kumral sakallı oduncu bir yigide.

 

Sencer, Bir yigit delikanlı, çökgün anasının kestiği odunlarla ısıtır ucagını.

Sencer bir orman aşıgı. Sevdalandıgi ağaçlarının koluna kanadına vururken baltayı, kanar içi.

Rametli babasından ügrenmiştır odunculuğu, ormana aşıklıgı.

Kurban vermiştir yaşlı babasını, yaşlı bir ağaç gövdesinde.

Sencer bir yigit ormancı, agaca sevdalı

En kuytusunu bilir avucu gibi ormanın, bilir dalı nasıl çesılır üzmeden ulu güvdeyi.

 

Gürür Mavie ‘i Kasap Raci Aga. Pek begenir tazeyi.

Tazelesin ister gocamış renksiz aayatını

Çok zengindir Raci Aga, çiftliğinde bıçak vurduğu ayvanların kani gibi akar cebinden para.

Evi-barkı, inegi-danası, eti-ekmegi, odunu- ocagi boldur. Lakin yer gök renksizdir. Mutsuzluguna ilaç degildir.

 

Cürür Mavie’i Kasap Raci, cürür de renk celır dünyasına.

cünderir kuşagına çese çese altın koydugu aracı kadınları .

İster Yoksul Üsref’den bir’inci kızıni.

“Ayatınız degışecek, karnınız yumuşak ekmek cürecek!” diye muştular aracı kadınlar.

“Kasap Raci Aga damadınız olacak bundan daha cüzel ne olur?”

“ Kızçeniz anım olacak, çalışanları pervane etrafında, elmaslar düşenecek cerdanına, ciydiğini daha ciymeyecek. Müjdeler olsun Yoksul Üsrev ile Binnaz!”

 

“ İstemem yagli ekmek, parlayan kumaştan giyecek, istemem olsun gerdanımda elmas! İsteyim sevdigimle yuva kurmak, mutli olmak” der Mavie.

Cüzlerinden yanağında ki çukura dolan yaşlarla.

Derin derin nefes alır Üsref kapı ününe çıkar,

kızının tuzlu göz yaşı yakar içindeki yarayı daglar.

Ama ister ki bunca yıl veremedigıni cürsün koca evinde.

İster ki babasından kalan miras, yoksullugu daha fazla taşımasın çelimsiz umuzlarında. Dogduğu gün bu cün cibidir; pırıl pırıl bulutsuz gökyüzünün altında dogmuştur ilk kızçesi tıpkı cüzleri gibi.

Ocaga iki odun atar Binnaz akşama kızçelerine kızancıklarına pişirecegi yagsız çorbayı koyar.  Ateş ocakta degil üreğinde yanar, dalar cüzleri alevde yıllar önce elinden tutup

Yoksul Üsref’e kaçtığı cünlere.

Üsref’in yoksulluguna el verirçen bir an bile tereddüt etmemiştir.

Lakin, yoksulluğa doğurdugu çocukları canını yakmaktadır evinin kör ocagı cibi.

O yüklenir de dünyanın yükünü kıyamaz evlatçıklarına.

Kızının konmuştur başına padişah kuşi. Uçurmamak kaçırmamak lazim gelır.

Mavie koşar sevdıgına. Agacın dibine oturmuş bulur Oduncu Sencer’i,

sankim üregi sökülmüştür elindeki baltaylan.

Mavie’den önce gelmiştir haberi, çeyizi gidecektir.

Bu yüce dagların yolunu bilen tek çişi Oduncu Sencer’e verilir kılavuz görevi.

200 demir atli gelir kızanli – kızçeli Güçmen Mavie’nın çeyizini taşımak için.

Başlarından Aakan kumandan, Bilgesi Kosovali Urim Baba.

Daglar aşılacak dereler geçilecek dikenli yollarda yürüyecektir demir atlılar.

Yolda eşkiyadan korunacaktır Cennet Köyünün güzel kumrisi Mavie.

Sonbaharın müjdecisi Eylül ayıdır.

Sonbahar hüzün demişler fekat, belki yeni umutlara cebedir…

….

Esma Eser Açıkgöz…

 

…..devamı var……….

Bu turda kaybolmak diye bir şeyden söz edemezsiniz, lastiğin patlasa geride kalsan da toprak yolda geçmiş olan 200 kusur tekerlek izi sana yol gösterir.

5-28

Nihayet Koru dağının zirvesine ulaştık. Dağın öbür yüzü Saroz körfezine bakıyor, buradan artık inişe geçiyoruz ta Gökçetepe sahiline kadar.

5-29

Yol kıyısında karpuz – kavun tarlasına denk geliyoruz. Tarlada kalan son toplanmamış küçük karpuzları kesip afiyetle yiyoruz.

5-30

Elimde bıçak, tahta tezgahta karpuzu keserken.

5-30-1

Karpuz o kadar tatlı ki tadına doyamıyorum, belki de bisiklet sürmemizin bir etkisi de olabilir. Ne de olsa epey efor sarf ettik, enerjimiz tükendi. Tezgahın üstü kavun, karpuz kabukları ile dolu. Yemeğe devam ediyoruz hala.

5-30-2

Kavunlar da öyle tatlı ki. Biraz olgunlaşmamış tam olarak ama kütür kütür. Rahman sevdiğine kavun ikram ederek aşkını ilan ediyor. Başak yere oturmuş, Rahman ayakta.

5-31

Karpuzdan öyle enerji aldık ki bir çırpıda Gökçetepe sahile indik. çadırımı kurup kendimi serin sulara bırakıyorum. Terimi yunduktan sonra kurulanıp elbiselerimi giydim. Tertemiz oldum ve yorgunluğum gitti. Sahil, deniz, şemsiyeler ve karşı kıyı akşam karanlığı henüz basmamışken.

5-32

Akşam karanlığı çökmeye başlıyor yavaş yavaş, epey de acıktık.

“Adalar’a bakarım ağaçların arasından. İnci gibi, incecik, sıra sıra dizilmiş Saroz’un kucağında. Orhan Veli’nin gördüğünü göremem elbet. Hem askerlik hem şairlik. Onun ki zor zanaat. Ama bilirim, soluğu bir zamanlar dolaşmış buralarda.

Adalar ki adı sanı yok. “Tavşan” derler, üzerinde yıllar önce yaşamış tavşanlardan ötürü ya da “Kaşık” uzaktan bakıldığında kaşığa benzediğinden. İşte bu Saroz’un yalnız çocuklarına doğru döner pedallarım ve içimde tatlı bir heyecan. Çok uzun zamandır göremediğin yarine kavuşmak ister gibi çevirir dururum aynakolu. Yolum Adalar’a doğrudur. Yolcu hızla yol almaktadır Saroz’un masmavi suları içinde kalan yalnız kara parçalarına. Zihninde, ışıklar saçan ozanın dizeleri…”

Hakan EŞME / Korudağlar / Saros Adaları

Sahilin sol tarafını çekiyorum, burada 6 tane hasır şemsiye var. Sahil yarım daire koy olduğundan iki kez çekebiliyorum.

5-33

Akşam yemeğini alıp masalarda yiyoruz afiyetle. Yemekler de nefis olmuş. DOÇEK yemekleri bisikletçilere özel proteinli ve karbonlu yemekler seçmiş. Aşçılar da özenerek pişirip emeklerinin hakkını vermişler doğrusu, hepsine teşekkürlerimi sunarım. Adnan Barım ile masaya oturmuş yemek yiyoruz.

5-34

Yemekten sonra oturup sohbetlere başlıyoruz, Yeni arkadaşlarla tanışıyorum, herkes kendi hikayesini anlatıyor kısaca. Birbirimize kaynaşıyoruz gecenin karanlığında, tatlı, huzurlu konuşup duruyoruz.

Derken Hakan Eşmenin sesi duyuluyor. İlk önce bizlere Keşan dağ bisiklet turuna katıldığımız için teşekkür ederek konuşmasına başlıyor. Ardından sıra çekilişe geliyor, bir kişiye bir bisiklet ve 16 kişiye de dalış var. Ortalığı heyecan kaplıyor, ben de bana zaten çıkmaz diyerek önemsemiyorum. İlk önce Burcu’ya dalış çıkıyor, Burcu sevinçle çekiliş kağıdını Hakan Eşmeden alıp yanımıza geliyor. Biz de onu kutluyoruz hep birlikte. Çekilişin sonunda benim adımı da duyuyorum, hadi len bana da mı diyerek şaşkınlıkla Hakan Eşme’nin yanına varıp çekiliş numaramı alarak masama geliyorum. Bu sefer beni tebrik ediyorlar, ben de tebrikleri kabul ediyorum. Çekilişi kazanan 16 kişi ile kısa bir toplantı yapıyorlar. Ertesi sabah kahvaltı yapmadan saat 08:00 de toplanıp dalış merkezi İbrice limanına gideceğimizi ve dalıştan sonra kahvaltı yapacağımızı bizlere söylüyorlar. Ayrıca önemli bir rahatsızlığımızın olup olmadığını soruyorlar. Dalışta problem olmaması için. Hadi hayırlısı diyerek güle oynaya muhabbetimize devam ediyoruz.

Gecenin ilerleyen saatlerinde çadırıma girip yatıyorum.

Yaptığımız yolun harita üzerinde kırmızı çizgiler çizilmiş resmini DOÇEK hazırlamış. Yaptığım yol Keşan’dan  kamp alanına kadar 50 km gelmişiz.

1506925_735809976448890_713991927_n[1]

Bu gün yaptığımız yol yaklaşık olarak 45 Kilometre civarı.

Bu gün yaptığımız yolun haritası aşağıda

Powered by Wikiloc